Αναλύοντας την ξαφνική απόλυση του Christian Horner: το ρίσκο της Red Bull Powertrains, όπως και οι πολλαπλές αστοχίες σε δυναμικό, μονοθέσιο και οδηγούς που «πλήγωσαν» τον Βρετανό – συν το θέμα Verstappen που «καίει» όλο τον οργανισμό…
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: ο Christian Horner ήταν ένας εξαιρετικός team principal. Δεν θα αποτελούσε υπερβολή να πούμε ότι αντιπροσώπευε σε μεγάλο βαθμό τη Red Bull, καθώς όχι μόνο καθόριζε τις τύχες της, αλλά έλεγχε επίσης τη νεοσύστατη Red Bull Powertrains και είχε λόγο στην λειτουργία της Alpha Tauri Racing Bulls.
(Σε ένα σύνηθες για τη Formula 1 παιχνίδι της τύχης, ο Horner ήταν αυτός που έπεισε τον Laurent Mekies να αφήσει τo Maranello για τη Faenza – και τώρα, ο Γάλλος είναι αυτός που θα τον αντικαταστήσει…)
Την αξία του δεν δείχνουν μόνο τα 8 Πρωταθλήματα Οδηγών, τα 6 Κατασκευαστών ή οι 124 νίκες (δεύτερος στη σχετική λίστα, πίσω μόνο από τον Ron Dennis), αλλά η μεταμόρφωση της Red Bull από μια «ομάδα των πάρτι»[i] σε κυρίαρχη του παιχνιδιού, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Ακόμα και η πτώση της απόδοσης των Ταύρων εδώ και περίπου ένα χρόνο, αν και εμφανής, απέχει από το να χαρακτηριστεί κατάρρευση: ο Max Verstappen έχει ήδη 2 νίκες και 4 pole position στη φετινή σεζόν, ενώ ας μην ξεχνάμε ότι είναι και ο περσινός πρωταθλητής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας – ειδικά από τη στιγμή που η εξέλιξη της RBR μεσούσης της σεζόν φαίνεται να χωλαίνει – ωστόσο δεν είναι άξια να «διώξει» τον Horner από μόνη της. Αντιθέτως, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου…
…καθώς ο πρώην πλέον διευθυντής της Red Bull ήταν πλέον «μόνος» εντός ομάδας, με την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του να έχει χαθεί. Προφανώς δεν μιλάμε για τον Jos Verstappen – ο οποίος εδώ και χρόνια δεν χάνει ευκαιρία να καταφερθεί εναντίον του – ή ακόμα και τον Helmut Marko, του οποίου ο ρόλος[ii] ήταν ανέκαθεν «αγκάθι» στο πλευρό του Βρετανού.
Όπως αναφέρουν όλα τα ξένα ρεπορτάζ, η απόφαση για την καρατόμηση του Horner ήρθε από πολύ ψηλά, και δη τους ιδιοκτήτες της Red Bull: τον Oliver Mintzlaff, CEO και ουσιαστικά διάδοχο του Dietrich Mateschitz, και τον Chalerm Yoovidhya, κάτοχο του 49% της εταιρείας.
Όσο για τους λόγους; Πέραν της «πτώσης» που αναφέραμε πιο πάνω, η αρχή του τέλους για τον Βρετανό μπορεί να τοποθετηθεί στις αρχές του προηγούμενου έτους, όταν κατηγορήθηκε για παρενόχληση από υπάλληλο της Red Bull. Η «εσωτερική έρευνα» που ακολούθησε τον αθώωσε – αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτή έγινε δεν έπεισε. Ακόμα και έτσι, η θέση του φαινόταν ασφαλής.
Ταυτόχρονα, κορυφαία στελέχη επέλεγαν να συνεχίσουν την καριέρα τους εκτός Milton Keynes: από τον αρχισχεδιαστή Rob Marshall και τον αθλητικό διευθυντή Jonathan Wheatley μέχρι φυσικά τον θρυλικό Adrian Newey, οι αποχωρήσεις ήταν πολλές – και ηχηρές. Αξίζει να σταθούμε σε αυτή του Newey, με τη παύση των καθηκόντων του να σημαίνει ουσιαστικά και την πτώση των Ταύρων: αυτή ανακοινώθηκε λίγο πριν το περσινό GP του Miami, στο οποίο η McLaren «πήρε κεφάλι» σε επίπεδο δυναμικότητας – και από εκείνο το σημείο και έπειτα, δεν κατάφεραν ποτέ να την «πιάσουν» μέσω της εξέλιξης του μονοθεσίου.
Όλα τα παραπάνω θα είχαν μικρή σημασία εάν η Red Bull συνέχιζε να κυριαρχεί, ακριβώς όπως και η κατάσταση με τον ομόσταυλο του Verstappen. Όσο ο Ολλανδός κέρδιζε, η…άβυσσος που τον χώριζε από την έτερη RBR μπορούσε να αγνοηθεί.
Εξάλλου, ο σχεδιασμός των μονοθεσίων της Red Bull – και κυρίως, το πόσο βολεύουν τον Verstappen έναντι οποιουδήποτε άλλου οδηγού – δεν είναι κάποιου είδους μυστικό. Από εκεί όμως μέχρι την σταθερή ανυπαρξία του εκάστοτε teammate του (η δεύτερη Red Bull έχει να τερματίσει εντός πεντάδας πάνω από χρόνο!) υπάρχει μια απόσταση.
Σε αυτό τον τομέα, οι ευθύνες του Horner είναι συγκεκριμένες – και μεγάλες. Με δική του πρωτοβουλία ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Sergio Perez πέρσι τον Μάιο – κοστίζοντας εν τέλει πάνω από 18 εκ. ευρώ σε αποζημιώσεις! – ενώ προσωπική του επιλογή ήταν και η προαγωγή του Liam Lawson από την Racing Bulls, η οποία κράτησε μόλις…δύο αγώνες – όχι πως ο Yuki Tsunoda τα έχει πάει καλύτερα…
Η κατάσταση με το δεύτερο κόκπιτ των Ταύρων έχει πλέον φτάσει στα όρια της φαρσοκωμωδίας, σε σημείο που ο εξαιρετικός φέτος Isack Hadjar δεν διστάζει να δηλώσει ανέτοιμος (!) ως προς μια ενδεχόμενη προαγωγή του στη RBR, έχοντας προφανώς…φοβηθεί από την εικόνα των προκατόχων του.
Σίγουρα, ο Horner δεν σχεδιάζει το μονοθέσιο – ωστόσο ο ρόλος του ως team principal είναι να διασφαλίσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την ομάδα του συνολικά, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με την έτερη Red Bull σταθερά εκτός βαθμών. Άλλωστε, οι όποιες επιτυχίες της φέτος έχουν έρθει χάρη στην κλάση του Max Verstappen…
…του οποίου η κατάσταση θυμίζει έντονα την θητεία του Michael Schumacher στη Benetton στα μέσα των 90’s. Και στις δύο περιπτώσεις ένας χαρισματικός οδηγός είχε «χτίσει» την ομάδα γύρω του, σε επίπεδο στελεχών όπως και μονοθεσίου, αποτελώντας αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο περιουσιακό της στοιχείο.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος insider ή «insider» για να διαπιστώσει πως ο Ολλανδός τετράκις παγκόσμιος ήταν – στην χειρότερη – ΟΚ με το ενδεχόμενο της απόλυσης του Horner. Ούτως ή άλλως, το σημαντικότερο πρόσωπο όσον αφορά την παραμονή ή όχι του Max δεν ήταν ποτέ ο Horner, αλλά ο Helmut Marko.
Η στάση του Verstappen στις αρχές του περασμένου έτους μιλάει από μόνη της: κατά τη διάρκεια της έρευνας, ο Ολλανδός δεν έκανε καμία δήλωση στήριξης προς τον Horner – όταν όμως στη συνέχεια υπήρξαν φήμες για αποχώρηση του Marko, έσπευσε όχι απλά να τον υπερασπιστεί, αλλά να δηλώσει πως η παρουσία του Αυστριακού ήταν αδιαπραγμάτευτη για εκείνον!
Ωστόσο, δεν προκύπτει από πουθενά ότι η αποχώρηση του επί 20+ έτη διευθυντή της RBR διασφαλίζει την παραμονή του Verstappen. Αυτή μάλλον διευκολύνεται από τους…κανονισμούς του 2026, οι οποίοι είναι πολύ πιθανό να «ανακατέψουν» το grid όσον αφορά τη δυναμικότητα των ομάδων.
Συνεπώς, τυχόν μετακίνηση του Ολλανδού σε άλλη ομάδα – κυρίως στη Mercedes, όπως αναφέρουν οι φήμες – θα ήταν ένα τεράστιο ρίσκο, από τη στιγμή που μέχρι να σβήσουν τα κόκκινα φώτα στη Μελβούρνη το 2026, η πραγματική δυναμική των μονοθεσίων της νέας εποχής θα είναι άγνωστη.
Αυτό δεν σημαίνει ότι στην περίπτωση που η Red Bull μπει…με το αριστερό στο 2026, ο Max δεν θα έχει επιλογές. Τουναντίον, είναι πλέον γνωστό ότι υπάρχει σχετική ρήτρα στο συμβόλαιό του, η οποία του δίνει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με άλλη ομάδα εφόσον βρίσκεται κάτω από μια συγκεκριμένη θέση στο Οδηγών – φέτος είναι η 3η, ενώ για του χρόνου ο «κόφτης» βρίσκεται στη 2η θέση.
Και όπως όλοι ξέρουμε, του χρόνου οι Ταύροι δεν θα έχουν απλά ολοκαίνουριο μονοθέσιο, αλλά και έναν κινητήρα δικής τους παραγωγής…
…η δημιουργία του οποίου ήταν ένα προσωπικό στοίχημα του Christian Horner. Είναι επίσης κάτι πρωτόγνωρο για τη σύγχρονη F1, εξαιρετικά φιλόδοξο μα και τρομερά κοστοβόρο, ακόμα και αν σημειώσουμε τη σχετικά περιορισμένη συμμετοχή της Ford.
Εξαρχής, η είσοδος της Red Bull Powertrains σε ένα πεδίο στο οποίο σχεδόν όλοι οι ανταγωνιστές της (πλην της επίσης νεοφερμένης Audi) έχουν μια δεκαετία εμπειριών πάνω στο αντικείμενο, ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα.
Και παρά τις – μάλλον τυπικές – δηλώσεις περί αισιοδοξίας, το πράγμα φαίνεται να στραβώνει: μετά την απόλυση του Horner, πηγές του ESPN μετέφεραν ευθέως ότι στη RBR «περιμένουν να είναι πίσω σε ρυθμό (σ.σ. off the pace) το 2026», ενώ μερικούς μήνες πριν υπήρξαν έντονες φήμες περί συζητήσεων με τη Honda για παροχή κινητήρων στις Red Bull-Racing Bulls και μετά το πέρας της φετινής σεζόν, με ταυτόχρονη μετάθεση της εισόδου της RBPT προς το τέλος της δεκαετίας.
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι δηλώσεις που έκανε ο Horner στην τελευταία συνέντευξη τύπου πριν το Βρετανικό GP, όπου ανέφερε ότι η ύπαρξη της Red Bull Powertrains «μπορεί να μην αποδώσει καρπούς το 2026, το ’27 ή το ’28, μακροπρόθεσμα όμως είναι σίγουρα η σωστή κίνηση».
Αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω – και με το προφανές disclaimer ότι ακόμα και οι πηγές δημοσιογραφικών κολοσσών μπορεί να είναι λανθασμένες – μπορούμε να πούμε ότι η RBPT θα μπορούσε να είναι άλλο ένα «καρφί» που πλήγωσε τον Horner, καθώς εκείνος πίεσε αφόρητα τον Mateschitz για τη μετατροπή της RBR σε κατασκευαστή κινητήρων.
Είναι προφανές ότι για να παρθεί μια τόσο δύσκολη απόφαση όπως η απόλυση του μοναδικού team principal που γνώρισε ποτέ το Milton Keynes – με ολόκληρο το εργοστάσιο να τον χειροκροτάει επί 5 λεπτά μετά την τελευταία του ομιλία – χρειαζόταν ένας συνδυασμός αρνητικών καταστάσεων.
Είχε φανεί από πέρσι άλλωστε ότι οι κατηγορίες περί παρενόχλησης δεν ήταν αρκετές ώστε να τον ωθήσουν σε παραίτηση, όπως και η φυγή σχεδόν όλων των πρωτοκλασάτων στελεχών – ενώ το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την απόδοση του μονοθεσίου, το οποίο παραμένει σχετικά ανταγωνιστικό στα χέρια του Verstappen.
Εάν όμως προσθέσουμε σε όλα αυτά την σταθερή ανυπαρξία του εκάστοτε #2 οδηγού, αλλά και την επίσης σταθερά κάκιστη σχέση του Horner με τον Jos Verstappen (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), γίνεται εύκολα αντιληπτό πως είχαν μαζευτεί πολλά…γραμμάτια που έπρεπε να πληρωθούν.
Και από τη στιγμή που ολόκληρος ο οργανισμός της Red Bull λειτουργεί με γνώμονα την παραμονή του Max Verstappen – η φυγή του οποίου πιθανότατα θα διέλυε την ανταγωνιστικότητά της – ο Christian Horner ήταν πλέον αυτό που στο Milton Keynes αποκαλούν «the odd man out» – αυτός που δεν ταιριάζει στο πλαίσιο.
Πηγές:
https://www.nytimes.com/athletic/6483984/2025/07/10/christian-horner-red-bull-fired-f1-why
https://www.nytimes.com/athletic/6482773/2025/07/09/f1-red-bull-christian-horner-fired-sacked
https://www.the-race.com/formula-1/what-we-learned-christian-horner-red-bull-f1-exit-how-it-happened
[i] Αυτός ήταν ένας πολύ κοινός χαρακτηρισμός στα πρώτα χρόνια της RBR, που προερχόταν από το «άνοιγμα» του motorhome της προς κάθε ενδιαφερόμενο – και την δυνατή μουσική που έπαιζε εκεί 24/7
[ii] Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Marko είναι υπάλληλος της εταιρείας Red Bull και όχι της ομάδας F1, συνεπώς δεν έδινε καμία αναφορά στον Horner!
