O filho do Brasil: η μεγαλύτερη νίκη του Ayrton Senna
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Μαρτίου 1991, όταν 60.000 Βραζιλιάνοι γέμισαν το Autódromo José Carlos Pace για να θαυμάσουν 26 από τους καλύτερους οδηγούς του κόσμου. Για να είμαστε πιο ακριβείς, περίμεναν να δουν 25 οδηγούς και…τον Ayrton Senna.
Μπορεί να μην ήταν ο πρώτος Βραζιλιάνος πρωταθλητής στο σπορ (Fittipaldi), μπορεί να μην ήταν καν ο μόνος Βραζιλιάνος πρωταθλητής στο grid (υπήρχε και ο Nelson Piquet), αλλά για τους περισσότερους συμπατριώτες του υπήρχε αυτός και μόνο αυτός στην πίστα.
Η ύπαρξη των παραπάνω μεγάλων οδηγών δεν μείωσε ούτε στο ελάχιστο την αγάπη των συμπατριωτών του, η οποία θα μπορούσαμε να πούμε πως ξεκίνησε να μεγιστοποιείται στις κατατακτήριες του GP Detroit το 1986 – σε μια στενάχωρη μέρα για τους Βραζιλιάνους, καθώς η Σελεσάο είχε ηττηθεί από την Γαλλία στα προημιτελικά του Μουντιάλ.
Έχοντας κάνει τους απαραίτητους παραλληλισμούς – μπορεί ο Senna να έτρεχε με μοτέρ Renault, αλλά Γάλλος ήταν και ο αντίπαλός του Alain Prost – μια μερίδα συμπατριωτών του τον βρήκε μετά τη λήξη του quali, ζητώντας του επιτακτικά τη νίκη προκειμένου να “εκδικηθούν” για την ήττα στο Μεξικό.
Όπερ και εγένετο – και μετά το πέσιμο της καρό σημαίας, ο Senna βρήκε έναν συμπατριώτη του να κρατάει την σημαία της Βραζιλίας. Χωρίς δισταγμό, σταμάτησε δίπλα του, πήρε την σημαία και την ανέμισε τόσο στον υπόλοιπο γύρο όσο και στο podium.
Κάπως έτσι, έγινε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες ως ο “σωτήρας” της εθνικής υπερηφάνειας (η οποία στη Βραζιλία ως γνωστόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αθλητισμό και δη το ποδόσφαιρο), κερδίζοντας ταυτόχρονα τον αιώνιο θαυμασμό των ομοεθνών του.
Ήταν φυσικό και επόμενο λοιπόν να έχουν μάτια μόνο για αυτόν, ενώ ταυτόχρονα υπήρχε και η προσμονή της νίκης – όσον αφορά αυτές, στις 7 παρουσίες του στα πάτρια εδάφη ο Senna είχε μηδέν!
Ακόμα πιο απίστευτο είναι το γεγονός πως παρά τις ισάριθμες pole position τα προηγούμενα 3 χρόνια, ο Senna είχε 2 εγκαταλείψεις και έναν τερματισμό δυο γύρους πίσω από τον νικητή, μια τύχη που φαίνεται γενικότερα να κυνηγάει Βραζιλιάνους αθλητές όταν αγωνίζονται μπροστά στους συμπατριώτες τους – ρωτήστε και την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου τους.
Για αυτό τον λόγο, μια ακόμα pole δεν έφερε ιδιαίτερους πανηγυρισμούς – ακόμα και όταν ο άσπονδος εχθρός του Senna Alain Prost, πλασαρίστηκε μόλις 6ος με τη Ferrari, πάνω από 1 δευτερόλεπτο πίσω του.
Ήταν μόλις ο δεύτερος αγώνας της σεζόν, αλλά κάποια πράγματα σχετικά με την δυναμικότητα των ομάδων είχαν ήδη φανεί: o Gerhard Berger με την έτερη McLaren δεν ήταν στο επίπεδο του Senna, η Williams είχε ήδη αρχίσει να δείχνει τα πρώτα στάδια ενός τεχνολογικού θαύματος αν και υπήρχε αρκετός δρόμος μέχρι να το τελειοποιήσει, και ο Alain Prost (του οποίου η αντιπαλότητα με τον Ayrton μονοπωλούσε ουσιαστικά το ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια) μετά από πολύ καιρό δεν φαινόταν να έχει μονοθέσιο το οποίο πήγαινε για τίτλο.
Συνεπώς, ο δρόμος για το τρίτο πρωτάθλημα του Βραζιλιάνου ήταν ανοιχτός – αλλά προείχε η πρώτη του νίκη εντός έδρας, την οποία σίγουρα ήθελε όσο τίποτε άλλο…
…και αρχικά, όλα πηγαίνανε σύμφωνα με το σχέδιο: η εκκίνηση του Senna ήταν εξαιρετική, και σε συνδυασμό με τις μάχες στις πίσω θέσεις κατάφερε να έχει μια διαφορά ασφαλείας 3 δευτερολέπτων μετά από τους πρώτους 8 γύρους, διαφορά η οποία διατηρήθηκε στα ίδια επίπεδα μέχρι τον πρώτο γύρο των pitstops – εκεί όπου ο Mansell, βλέποντας το ημιαυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων του να μην παίρνει μπροστά μετά από τη στάση του, έχασε πάνω από 7 δευτερόλεπτα εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες νίκης του.
Το τελειωτικό χτύπημα για τον Il Leone ήρθε στον 60ο γύρο: ενώ είχε διαλέξει την 4η ταχύτητα στον κιβώτιό του, ο μηχανισμός της Williams είχε άλλα σχέδια και έβαλε πρώτη (!), ένα συμβάν το οποίο φυσιολογικά «έσκασε» τον κινητήρα της Renault και έδωσε τέλος στον αγώνα του – με την δεύτερη συνεχόμενη εγκατάλειψη της Williams από πρόβλημα στο ριζοσπαστικό ημιαυτόματο κιβώτιό της (το οποίο «φορούσαν» μόνο αυτή και η Ferrari από το 1989 – όλες οι άλλες ομάδες είχαν ακόμα την κλασική αλλαγή ταχυτήτων με λεβιέ) να οδηγεί πολλούς «ειδικούς» να προδικάσουν την τεχνολογία ως αποτυχημένη, ένα αρκετά ειρωνικό συμπέρασμα άμα σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν λίγα χρόνια μετά…
Πίσω στη Βραζιλία του 1991 όμως, οι Βραζιλιάνοι άρχισαν να παραληρούν στις εξέδρες βλέποντας το είδωλο τους να βρίσκεται…έναν αιώνα μπροστά από τον δεύτερο Patrese, με μερικούς γύρους να απομένουν πριν το τέλος…
…αλλά αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι κατά τη διάρκεια του δεύτερου pitstop του, ο Senna κατάλαβε πως είχε χάσει την 4η ταχύτητα στο μονοθέσιο του – μερικούς γύρους αργότερα, σχεδόν ταυτόχρονα με την εγκατάλειψη του Mansell, η 3η και η 5η ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο. Μπορεί ο Βραζιλιάνος να χρησιμοποιούσε μη σειριακό κιβώτιο (άρα να μπορούσε να πάει π.χ από την 2η στην 6η) αλλά η κατάσταση του έδινε μια μόνο επιλογή: να παραμείνει στην υψηλότερη διαθέσιμη ταχύτητα και να προσπαθήσει να κρατήσει τις στροφές του κινητήρα όσο πιο ψηλά γίνεται.
Μεταγενέστερα, ανέφερε πως «πατούσα τόσο απαλά το γκάζι στα αργά κομμάτια της πίστας που πολλές φορές ο κινητήρας πήγε να σβήσει» ενώ την ίδια στιγμή άρχισε να ψιχαλίζει, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το επίπεδο της δυσκολίας του εγχειρήματος.
Κάπου εκεί το pitwall της Williams ενημέρωσε τον Riccardo Patrese πως οι χρόνοι του Senna είχαν πέσει κατακόρυφα, και ο βετεράνος Ιταλός, που είχε και τα δικά του προβλήματα με το κιβώτιο – για λόγους αξιοπιστίας, η Williams είχε αφαιρέσει την 6η ταχύτητα από τα μονοθέσιά της πριν τον αγώνα! – κατάλαβε πως είχε μια ανέλπιστη ευκαιρία για την νίκη και ξεκίνησε να μειώνει ραγδαία την διαφορά του από τον πρωτοπόρο Senna…
…o οποίος είχε φτάσει στα όριά του: η 6η ταχύτητα στο κιβώτιο σήμαινε πως έπρεπε στις στροφές να φρενάρει από πολύ μακριά χωρίς την βοήθεια των αλλαγών σε μικρότερη ταχύτητα, μεγαλώνοντας την (ήδη μεγάλη) καταπόνησή του, την οποία καταπόνηση επιβάρυνε και ένα λάθος των μηχανικών του οι οποίοι έδεσαν πολύ σφιχτά την ζώνη ασφαλείας, δυσκολεύοντας ακόμα και την αναπνοή του.
Ο ρυθμός των δύο πρωτοπόρων σήμαινε πως στον τελευταίο γύρο o Patrese θα βρισκόταν σε απόσταση βολής – αλλά ένα ακόμα πρόβλημα στο κιβώτιο ταχυτήτων του Ιταλού (το οποίο έχανε και αυτό ταχύτητες), σε συνδυασμό με έναν εξαιρετικό γύρο του Senna, ήταν αρκετά για να δώσουν στον δεύτερο την ευκαιρία να περάσει πρώτος την γραμμή εκκίνησης-τερματισμού, μόλις 3 δευτερόλεπτα μπροστά από τον οδηγό της Williams.
H έκταση της νίκης του (και κυρίως της προσπάθειάς του), έγινε πλήρως φανερή μετά από τον τερματισμό: ενώ γύρω του οι συμπατριώτες του στις κερκίδες πανηγύριζαν εκστασιασμένοι και πολλοί είχαν μπουκάρει κανονικά στην πίστα, ο ίδιος είχε σταματήσει την ΜΡ4/6 στην άκρη του δρόμου, μην έχοντας κουράγιο να συνεχίσει μέχρι το pitlane – και μετά χρειάστηκε βοήθεια για να βγει από το κόκπιτ και να ανεβεί στο βάθρο, δείγμα της απίστευτης κούρασής του.
Στα μάτια του απλού θεατή, η (δεύτερη συνεχόμενη) νίκη του Βραζιλιάνου χωρίς να χάσει ούτε γύρο την πρωτοπορία θα φαινόταν απλή, αφού δεν απειλήθηκε σχεδόν σε κανένα σημείο του αγώνα από τα άλλα μονοθέσια, και πραγματικά, οι τηλεθεατές (και οι σχολιαστές) δεν είχαν εικόνα από τα μηχανικά προβλήματα του Senna, αποδίδοντας την πτώση της απόδοσής του στα ελαστικά.
Ήταν κάθε άλλο παρά απλή όμως, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη μας τις συνθήκες εκείνης της εποχής: τα μονοθέσια ήταν πιο «ωμά», και πιο δύσκολα στην οδήγηση σε σύγκριση με τα σημερινά, ενώ και το επίπεδο της φυσικής κατάστασης των οδηγών απείχε πολύ από το σημερινό, αν και ο Senna ήταν από τους πρωτοπόρους σε αυτό τον τομέα.
Και σε οδηγικό επίπεδο, η νίκη του αποτελούσε άθλο: έπρεπε να κρατήσει τον κινητήρα του κοντά στις 11-12.000 στροφές ανά λεπτό κατά μήκος της πίστας, ακόμα και στις αργές στροφές του 2ου κομματιού της, ενώ είχε επίσης να διαχειριστεί και την ελαφριά βροχή (η οποία έκανε πιο γλιστερό το οδόστρωμα) μαζί φυσικά με την άνοδο του Patrese πίσω του.
«Γύρισα πίσω στην πραγματικότητα όταν πέρασα την γραμμή του τερματισμού […] τότε, παρά την κούραση, ένιωσα χαρούμενος που είμαι ζωντανός, στο Ιντερλάγκος, στην πατρίδα μου και με χαρούμενους τους συμπατριώτες μου στις εξέδρες. Εάν αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για να πάρω την πρώτη μου νίκη εδώ, ήταν μικρό» κατάφερε να ψελλίσει στους δημοσιογράφους μετά από την τελετή στο πόντιουμ.
Μεγάλο μέρος του μύθου που περιβάλλει τον Ayrton Senna (και το οποίο τον αναγάγει σε επίπεδο αντίστοιχο του Diego Armando Maradona) προέρχεται από την έμφυτη ικανότητά του να κάνει κάτι «μαγικό», μια εμφάνιση η οποία δεν έχει λογική ή φυσική εξήγηση – και σε πολλές από αυτές, ως βαθιά θρησκευόμενος, επικαλούταν τον Θεό για την νίκη του.
Εδώ πέρα δεν υπήρχε κάτι τέτοιο – όχι επειδή ξαφνικά άλλαξε ο χαρακτήρας του Βραζιλιάνου, αλλά επειδή η κούραση, η υπερπροσπάθεια και στο τέλος η δικαίωσή του ήταν καθαρά μια υπέρβαση των δικών του ορίων.
Και μπορεί στο βάθρο μετά βίας να σήκωσε το τρόπαιο, αλλά δεν θα μπορούσε να μην σηκώσει και την σημαία της πατρίδας του…
Για περισσότερα νέα πατήστε εδώ. Ενώ μπορείτε να μας ακολουθήσετε και στο κανάλι μας στο youtube.
