Οι παλιότεροι μάλλον δεν θα ξέρουν την παρακάτω σκηνή: κατά τη διάρκεια του Far Cry 3, ενός από τα εμβληματικότερα video game της προηγούμενης δεκαετίας, ο «κακός» Vaas Montenegro έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον ήρωα του παιχνιδιού, και η πρώτη του κίνηση είναι να τον ρωτήσει ποιος είναι ο ορισμός της τρέλας. «Τρέλα», απαντάει ο ίδιος στον εαυτό του, «είναι να κάνεις το ακριβώς ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, περιμένοντας ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.»
Ε λοιπόν, στην Red Bull μάλλον δεν έχουν παίξει το συγκεκριμένο βιντεοπαιχνίδι…
Ένα ντόμινο λαθών
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: ακόμα και αν λάβουμε υπόψη μας τις δηλώσεις του Christian Horner περί «εξαιρετικού mentality» και «παρόμοιου οδηγικού στυλ με τον Max», ο Liam Lawson ήταν η 3η/4η επιλογή για τον παρτενέρ του Verstappen – πάντα βάσει αγωνιστικών κριτήριων.
Η πρώτη, προφανώς, ήταν ο Carlos Sainz Jr. – παρά την «τοξική» σχέση του με τον Ολλανδό κατά τη διάρκεια του 2015 στη τότε Toro Rosso, ο Ισπανός είναι ένας οδηγός που πληροί όλα τα κριτήρια για μια ομάδα η οποία κυνηγάει τίτλους. Παρόλα αυτά, το όνομά του δεν «έπαιξε» ούτε λίγο στα ρεπορτάζ, και γρήγορα έγινε φανερό ότι στο Milton Keynes δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη.
Ο επόμενος υποψήφιος βρισκόταν στο πρόσωπο του Yuki Tsunoda, ο οποίος μετά από τις πρώτες δυο σεζόν του έχει κάνει άλματα ως οδηγός, ενώ συν τοις άλλοις ολοκλήρωσε την 4η (!) σεζόν του στην δεύτερη ομάδα της Red Bull. Συνεπώς, συμπεριλαμβάνοντας και στο σκεπτικό μας την γνωστή «κουλτούρα» της RBR περί οδηγών από την ίδια…ακαδημία, ήταν η πιο εύκολη αν θέλετε επιλογή – ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έγινε, καθώς οι Ταύροι έψαχναν κάποιον με «μεγαλύτερο potential».
Αυτός ο κάποιος, εάν βάλουμε τη μελλοντική ικανότητα σε πρώτο πλάνο, θα μπορούσε να είναι ο Franco Colapinto, ένας οδηγός που μπήκε…με τα μπούνια στο σπορ, δείχνοντας με το καλημέρα το ταλέντο του. Δυστυχώς για εκείνον, έδειξε και μια κλίση προς τα ατυχήματα: ο Αργεντίνος διέλυσε τρεις φορές σε δύο τριήμερα (!) τη Williams του, γεγονός που κατά τα φαινόμενα ώθησε τη Red Bull να σταματήσει τις συνομιλίες μαζί του, συνομιλίες οι οποίες ήταν (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) σε προχωρημένο στάδιο.
Και αφού καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις δεν προχώρησε, φτάνουμε στον Liam Lawson, με τον Νεοζηλανδό να χωλαίνει στη σύγκριση και με τους τρεις οδηγούς που αναφέραμε πιο πάνω: σίγουρα δεν είναι πιο γρήγορος από τον Sainz, η εμπειρία του Tsunoda από τον «στάβλο» της RBR είναι κλίμακες μεγαλύτερη (4 χρόνια έναντι…11 αγώνων), ενώ στο πλαίσιο του «potential», ο Colapinto κατάφερε να δείξει σαφώς περισσότερα πράγματα στο μικρό διάστημα της παρουσίας του στο grid.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν μπορεί κάποιος να πει ότι η κακή απόδοση του Lawson αποτελεί κάποιου είδους έκπληξη, ιδιαίτερα εάν αναλογιστούμε και το πόσο «δύσκολη» είναι η RBR21 στην οδήγηση, όπως έχουν παραδεχτεί άπαντες στο στρατόπεδο των Ταύρων.
Η έκπληξη ήταν η (κατά Marko) «ομόφωνη» απόφαση της RBR για την μεταγραφή του Lawson – όλα τα άλλα έπονται…
Επίσης, επιβάλλεται να κρίνουμε την (κατά τα φαινόμενα σπασμωδική) κίνηση της Red Bull στο γενικότερο πλαίσιο της…αποσταθεροποίησης η οποία φαίνεται να ταλανίζει τον οργανισμό τους τελευταίους 12 μήνες. Από την έρευνα κατά του Horner για παρενόχληση υπαλλήλου – και το πως αυτή ολοκληρώθηκε – μέχρι την έξοδο πρωτοκλασάτων στελεχών, σε συνδυασμό πάντα με την διαρκή μείωση της ανταγωνιστικότητάς της – τα παραπάνω δημιουργούν ένα…επικίνδυνο κοκτέιλ, στο οποίο έρχεται να προστεθεί και η αλλαγή οδηγού μετά από 2 μόλις αγώνες. Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε ότι όλος ο οργανισμός φαίνεται να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί…
Τρία ενδεχόμενα, το ένα χειρότερο από το άλλο
Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως ότι και να κάνει ο άρτι αφιχθείς Yuki Tsunoda, η Red Bull θα βρεθεί στο στόχαστρο:
- Εάν τα πάει καλά (δηλαδή βρίσκεται σε θέση να επηρεάσει στρατηγικές όντας εντός πρώτης εξάδας), τότε σίγουρα θα υπάρξουν φωνές και «φωνές» σχετικά με την αργοπορημένη προαγωγή του, όχι μόνο για φέτος αλλά και όσον αφορά την περσινή σεζόν, όταν η RBR έβλεπε το…φάντασμα του Sergio Perez να περιφέρεται στην πίστα
- Εάν η απόδοσή του είναι παραπλήσια ή οριακά καλύτερη από τον Νεοζηλανδό προκάτοχό του (δηλαδή βαθμολογείται…και όχι πολλά παραπάνω), τότε το ανάθεμα θα πέσει στην ομάδα ως απόλυτα υπεύθυνη για τον σχεδιασμό του μονοθεσίου – καθώς σε αντίθεση με τον Lawson, όλοι ξέρουν τι μπορεί να κάνει ο Yuki
- Εάν – κομματάκι δύσκολο – είναι χειρότερος από τον Lawson, τουτέστιν καθηλωμένος στον…πάτο του grid, θα υπάρξει κατακραυγή και για την διαχείριση των οδηγών της, οι οποίοι «καίγονται» ο ένας μετά τον άλλον τρέχοντας για τη Red Bull
Δεν χωράει αμφιβολία πως ο συμπαθής Ιάπωνας έχει πολύ δύσκολο έργο: δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να ντεμπουτάρεις σε ένα παντελώς άγνωστο μονοθέσιο ενώπιον των συμπατριωτών σου, πόσο μάλλον να το κάνεις σε ολόκληρη σεζόν, γνωρίζοντας ότι κάθεσαι σε μια θέση που έχει «φάει» τόσους άλλους.
Πάντως, ακόμα και το «καλό» σενάριο από τα παραπάνω περιλαμβάνει αρκετή κριτική στους Ταύρους, γεγονός που δείχνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πόσο λάθος διαχειρίζεται η Red Bull το μεγάλο της πλεονέκτημα – την υπάρξη τεσσάρων ουσιαστικά δικών της θέσεων στο grid. Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά…
Πως να σπαταλήσετε ένα πλεονέκτημα
Για την μεγάλη πλειοψηφία των ομάδων, η είσοδος των εκάστοτε wonderkids στη Formula 1 είναι συνήθως ένας πονοκέφαλος: ακόμα και τα «μεγάλα» ταλέντα (οι Russell, Leclerc, Piastri[i] αυτού του κόσμου) χρειάζεται να «παρκαριστούν» σε μικρότερη, πελατειακή ομάδα – αν φυσικά, υπάρχει θέση και θέληση – για να «ψηθούν» έως ότου κριθούν έτοιμα να προσφέρουν.
Αντιθέτως, η Red Bull δεν έχει τέτοιες ανησυχίες, από τη στιγμή που έχει όχι μια άλλα δύο «έτοιμες» θέσεις για να γεμίσει με νέους οδηγούς, σε μια ομάδα η οποία είναι ιδιοκτησία της ίδιας και – ας μην γελιόμαστε – απολαμβάνει ελεύθερη πρόσβαση σε όσα δεδομένα θέλει.
Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα ανά τα έτη, η συγκεκριμένη τακτική ακολουθείται πιστά: με εξαίρεση το πρώτο της δίδυμο Coulthard-Klien και τους μεταγενέστερους Webber-Perez, όλοι οι οδηγοί της Red Bull Racing είχαν πρότερα περάσει από τη Toro Rosso/Alpha Tauri/RB ή/και ήταν μέλη της ακαδημίας της.
Η…συνταγή φαίνεται να χαλάει τα τελευταία χρόνια πάντως, με τους Gasly, Albon και Lawson να υποβιβάζονται μετά από 12, 26 και…2 αγώνες αντίστοιχα, δείγμα αναμφίβολα μικρό για την αξιολόγηση οποιουδήποτε οδηγού.
(Είναι απαραίτητο να αναφέρουμε και το όνομα του Daniil Kvyat, ο οποίος μετατέθηκε στη τότε Toro Rosso για χάρη του Max Verstappen μετά από μόλις 21 GP, και ας είχε επικρατήσει του Daniel Ricciardo το 2015. Βέβαια, από τότε είχε γίνει φανερό ότι ο Ολλανδός ήταν σπάνιο ταλέντο – και η νίκη στο ντεμπούτο του στην Ισπανία έκαμψε άμεσα τις όποιες αμφιβολίες…)
Εάν προσθέσουμε στο «μίξερ» και τους de Vries, Ricciardo, οδηγοί μεγαλύτεροι ηλικιακά αλλά επίσης «καρατομημένοι» μεσούσης της σεζόν από την AT αυτή τη φορά, η εικόνα της Red Bull ως οργανισμού αρχίζει και χαλάει. Πλέον, δεν είναι υπερβολή να ορίσουμε τη Racing Bulls όχι ως «φυτώριο» μελλοντικών πρωταθλητών, όπως ήταν γνωστή όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ως «νεκροταφείο» (sic) νεαρών οδηγών.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο τελευταίος νεαρός οδηγός (πέραν του Yuki) που κατάφερε να φτάσει μέχρι τη F1 μέσω της Red Bull και στη συνέχεια δεν υποβιβάστηκε ή έχασε τελείως τη θέση του κατά τη διάρκεια της σεζόν ήταν ο…Max Verstappen, σχεδόν μια δεκαετία πίσω!
Συνεπώς, το πλεονέκτημα που είχε η RBR φαίνεται να χάνεται, ή έστω να χρησιμοποιείται με λανθασμένο τρόπο. Ίσως, ήρθε η ώρα να δούμε το πλαίσιο βάσει του οποίου κρίνονται οι οδηγοί της…
Εκείνη η φράση με τη τρέλα
Είναι γνωστό σε όλους ότι η Red Bull Racing ήταν, είναι και θα είναι το «βασίλειο» του Max Verstappen, τουλάχιστον μέχρι ο τετράκις παγκόσμιος να αποχωρήσει από το MK ή/και από το σπορ συνολικά. Το μονοθέσιο είναι σεταρισμένο στα μέτρα του, με ένα υπερευαίσθητο εμπρός μέρος το οποίο ο Albon έχει παρομοιάσει με «το να παίζεις Call of Duty έχοντας ανεβάσει το sensitivity του ποντικιού στο 100», ενώ οι πρόσφατες δηλώσεις του Helmut Marko σε μέσα της πατρίδας του αποκάλυψαν ότι ο δεύτερος οδηγός δεν έχει καν ρόλο στη λήψη αποφάσεων εντός του γκαράζ.
Επιπρόσθετα, η επίμονη στάση του Marko (κυρίως) περί κάλυψης του δεύτερου κόκπιτ από οδηγό της ακαδημίας της κάνει τρομερά πιο δύσκολο το έργο της, καθώς ένας συνήθως γρήγορος αλλά πάντα άπειρος οδηγός καλείται να ανταπεξέλθει στις παραπάνω πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Γίνεται έτσι εύκολα κατανοητό πως στη φιλοσοφία της Red Bull κρύβεται μια τρομερή αντίθεση, η οποία ουσιαστικά «χαντακώνει» τους οδηγούς της από τη πρώτη στιγμή, ανεξάρτητα από το πραγματικό επίπεδό τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Gasly και Albon, δυο οδηγοί οι οποίοι κρίθηκαν ανεπαρκείς από τη Red Bull, αυτή τη στιγμή έχουν σίγουρες θέσεις σε άλλες ομάδες του grid με εξαιρετικές επί το πλείστον εμφανίσεις.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι τα δύο πρόσφατα πρωταθλήματα Κατασκευαστών ήρθαν με τη συμβολή του Sergio Perez, ο οποίος επίσης βοήθησε τα μέγιστα και με την άμυνά του στον Hamilton[ii] στο αλήστου μνήμης φινάλε του Abu Dhabi το 2021. Ο Perez, πριν την κατάρρευσή του στα μέσα του 2023, ήταν σε γενικές γραμμές ο τέλειος #2 οδηγός: αρκετά γρήγορος για να επηρεάζει τους αντιπάλους του Max, αρκετά αργός για να μην τον κοντράρει. Ο Μεξικανός βέβαια, ήταν πολύ πιο έμπειρος από οποιοδήποτε «παιδί» της Red Bull.
Κοινώς, στο Milton Keynes ψάχνουν εδώ και χρόνια έναν οδηγό που πληροί τις προϋποθέσεις ενός τέλειου #2 όπως τις αναφέραμε πιο πάνω, ενώ επίσης επιβάλλεται να είναι «δικός τους» – δυο προαπαιτούμενα τα οποία είναι σχεδόν πάντα αντικρουόμενα μεταξύ τους.
Kvyat, Albon, Gasly, Lawson και τώρα ο Yuki Tsunoda: όλοι τους με προέλευση από τα «φυτώρια» της Red Bull, όλοι τους με όνειρα να πάρουν βάθρα και νίκες με τους Ταύρους. Πλην του νέου στη θέση Ιάπωνα, όλοι τους έφυγαν…νύχτα από εκεί.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα καταλήγει συνεχώς στο ίδιο αποτέλεσμα παρά τις ελπίδες για διαφορετικό τέλος – αυτό δεν είναι τρέλα;
Τέλος, ας κάνουμε μια μικρή αναφορά στο μέλλον των δύο οδηγών: για τον Tsunoda, η υπόλοιπη σεζόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διαρκή οντισιόν του Ιάπωνα προκειμένου να βρει θέση στο grid για του χρόνου. Δυστυχώς για εκείνον, η επόμενη εργοστασιακή ομάδα της Honda (Aston Martin) έχει κλεισμένες τις θέσεις τις για το 2026, γεγονός που τον ωθεί στην αγκαλιά της Cadillac – ή όποιας άλλης ομάδας έχει κενό.
Όσο για τον Lawson, ο ουρανός φαίνεται να σκοτείνιασε απότομα: παρά το νεαρό της καριέρας του στη F1, η ιστορία δείχνει πως από τη στιγμή του διωγμού και έπειτα, η Red Bull χαρακτηρίζει τον οδηγό ως «καμένο χαρτί» – τόσο ο Kvyat όσο και ο Gasly είχαν αρκετές σεζόν με πολύ καλά αποτελέσματα στη δεύτερη ομάδα, ωστόσο δεν υπήρχαν καν στο κάδρο όταν «άδειαζε» θέση στη RBR. Συνεπώς, η συγκεκριμένη πόρτα φαίνεται να κλείνει – και μένει να φανεί αν οι εμφανίσεις του θα ανοίξουν κάποια άλλη…
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο πάντως δεν είναι άλλος από τον Max Verstappen, ο οποίος κατά τα φαινόμενα είναι δυσαρεστημένος από την αλλαγή του Lawson. Προφανώς όχι για αγωνιστικούς λόγους – θα αποτελέσει έκπληξη πρώτου μεγέθους αν τον ανταγωνιστεί ο Tsunoda – αλλά επειδή αυτή δείχνει το πόσο “νευρικά” φέρεται η RBR πλέον. Ας μην ξεχνάμε ότι πέραν των γνωστών ρητρών ανταγωνιστικότητας (οι οποίες τον ελευθερώνουν να υπογράψει όπου θέλει, αν ενεργοποιηθούν πάντα), τόσο η Aston Martin όσο και η Mercedes έχουν συνδεθεί με αυτόν για το 2026…
[i] Αναφερόμαστε προφανώς στο αρχικό σχέδιο της Alpine να δώσει δανεικό τον Αυστραλό στη Williams, και όχι στη μετέπειτα μετακίνησή του στην McLaren
[ii] Χωρίς αυτή την άμυνα, ο Hamilton θα ήταν αρκετά μπροστά στο τέλος προκειμένου να αλλάξει τα ελαστικά του χωρίς άγχος, γεγονός που θα μπορούσε να του δώσει τον τίτλο – παρά τη μεταγενέστερη λανθασμένη απόφαση του Masi
