Σε αυτό το αφιέρωμα θα δούμε μαζί την καριέρα του Nigel Mansell, πρωταθλητή της Formula 1 το 1992 αλλά και πρωταθλητή στo CART το 1993.
Ο Νigel Ernest James Mansell γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1953 στο Upton-upon-Severn, μια μικρή πόλη στην περιοχή Malvern Hills του Worcestershire της Αγγλίας. Ξόδεψε 11 χρόνια της ζωής του δουλέυοντας ως αστυνομικός στη Νήσο του Μανν ενώ μετά το τέλος της καριέρας του έφτιαξε το δικό του γήπεδο γκολφ στο Devon.
Το ξεκίνημα στην αγωνιστική του καριέρα ήταν σχετικά αργό αφού χρησιμοποίησε δικά του χρήματα για να ανέβει επίπεδο. Μετά από αρκετές επιτυχίες στα καρτ μετέβει στην Formula Ford παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του. Το 1976 κατέκτησε τη νίκη σε 6 απο΄ τους 9 αγώνες που συμμετείχε. Αγωνίστηκε σε 42 αγώνες την επόμενη χρονιά κερδίζοντας τους 33 για να γίνει ο πρωταθλητής της Formula Ford για το 1977, παρόλο που έσπασε το λαιμό του στις κατατακτήριες του Brands Hatch. Oι γιατρόι του είπαν ότι έφτασε κοντά στο να μείνει τετραπληγικός αλλά αυτός δεν υπάκουσε, έφυγε από το νοσοκομείο και συνέχισε τους αγώνες. Αργότερα εκείνη τη χρονιά αγωνίστηκε με μια LOLA T570 στη Formula 3 στον αγώνα του Silverstone Τερμάτισε 4ος και αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να ανέβει κατηγορι΄α.
Ο Mansell αγωνίστηκε για δύο χρόνια στη Formula 3. Αρχικά με την ομάδα της Unipart η οποία όμως δεν ήταν καθόλου αναταγωνιστική και μετά από μια μέτρια χρονιά αποφάσισε να μεταπηδήσει στην πιο ανταγωνιστική Dave Price Racing. Κατέκτησε μια νίκη στο Silverstone και τερμάτισε στην τελική κατάταξη στο πρωτάθλημα 8ος. Στους τελευταίους αγώνες είχε ένα ατύχημα με τον Αndrea de Cesaris όπου έσπασε έναν σπόνδυλο.
Ο Colin Chapman ιδιοκτήτης της Lotus, εντυπωσιάστηκε από τον Βρετανο και του έδωσε την ευκαιρία για ένα τεστ στην πίστα του Paul Ricard ανάμεσα σε άλλους οδηγούς για το ποιος θα πάρει την εναπομείναντα θέση στην ομάδα για το 1980. Τελικά ο Elio de Angelis πήρε τη θέση του δεύτερου οδηγού αλλά ο Nigel υπέγραψε ώς δοκιμαστής της ομάδας.
Οι ικανότητες του Mansell ως δοκιμαστή εντυπωσίασαν τον Chapman δίνοντάς του την ευκαιρία να αγωνιστεί σε 3 αγώνες από τους οποίους όμως εγκατέλειψε. Όταν ο Andretti μετακινήθηκε στην Αlfa Romeo για το 1981 μια θέση έμεινε κενή. Παρόλο που ο ιδιοκτήτης του χορηγού της Lotus David Τhieme δεν τον ήθελε και παρά τις φήμες που κυκλοφορούσαν ότι ο ιδανικός για τη θέση θα ήταν ο Jean-Pierre Jarier, τελικά ο Chapman ανακοίνωσε στις αρχές του έτους ότι ο Mansell θα είναι ο αντικαταστάτης του Andretti.
H χρονιά όμως δε ξεκίνησε καθόλου καλά για τον Βρετανό αφού στους πρώτους τέσσερις αγώνες με την Lotus 81B δεν βαθμολογήθηκε. Στο Zolder όμως πήρε τον πρώτο του βάθρο. Ήταν επίσης ο τελευταίος με την 81B αφού από τον επόμενο αγώνα η ομάδα παρουσίασε την Lotus 87. Τα αποτελέσματα όμως δεν άλλαξαν προς το καλύτερο κατακτώντας άλλους τέσσερις βαθμούς στους εναπομείναντες αγώνες. Ολοκλήρωσε την χρονιά στην 14η θέση με 8 βαθμούς.
Στην διάρκεια του 1982 ο Nigel προγραμμάτισε να αγωνιστεί στις 24 ώρες του ΛεΜαν για να αποκτήσει μερικά χρήματα παραπάνω. Εκείνη την εποχή ο Βρετανός έπαιρνε 50.000 λίρες το χρόνο και η συμμετοχή του στον αγώνα αντοχής θα του πρόσφερε επιπλέον 10 χιλιάδες. Ο Champman φοβούμενος ότι το ”μεγάλο μουστάκι” θα τραυματιστεί του πρόσφερε 10 χιλιάδες λίρες για να μην αγωνιστεί. Επιπλέον του πρόσφερε ανανέωση συμβολαίου μέχρι το 1984 με αυξημένες αποδοχές.
Λόγω αυτής της κίνησης οι σχέσεις των δύο αντρών έγιναν ακόμα καλύτερες καθώς ο ισχυρός άνδρας της ομάδας του έδωσε ισάριθμες ευκαιρίες με τον πιο έμπειρο ομόσταυλό του Elio De Angelis. Έπεσε σε δυσμένεια όταν πέθανε ο Chapman ξαφνικά από καρδιακή προσβολή στις 16 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Στην βιογραφία του ο Mansell έγραψε ότι μετά το θάνατο του στενού μου φίλου ένα κομμάτι του πέθανε. Έχασε ένα μέλος της οικογένειάς του. Δυστυχώς μετά τον θάνατο του Chapman οι σχέσεις του με τον αντικαταστάτη του Peter Warr δεν ήταν και οι καλύτερες καθώς δεν τον εκτιμούσε όυτε ως οδηγό αλλά ούτε και ως άνθρωπο.
Η σεζόν του 1982 έκλεισε με τον Mansell να είναι και πάλι αργότερος του Elio με μόνο ένα βάθρο σε αντίθεση με τον Ιταλό που κατέκτησε μία νίκη στην Αυστρία και συγκέντρωσε 23 βαθμούς έναντι 7 του Βρετανού.
Το 1983 o De Angelis ξαναέγινε πρώτος οδηγός της ομάδας και αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι από την αρχή της χρονιάς χρησιμοποιούσε τον καινούργιο κινητήρα Turbo της Renault 93T ενώ ο Nigel οδηγούσε με ατμοσφαιρικό κινητήρα μέχρι και τον ένατο αγώνα στο Silverstone όπου τερμάτισε από 16ος στην τέταρτη θέση. Λόγω των κακών αποτελεσμάτων ο Warr δεν ήθελε τον Βρετανό στην ομάδα και θέλησε να το διώξει μη τιμ΄ωντας το συμβόλαιο του. Μετά από πιέσεις του βασικού χορηγού της Lotus, John Player Special που ήθελε διακαώς Βρετανό οδηγό στην ομάδα, ανακοίνωσε ότι θα παραμείνει ο οδηγός του και το 1984. Ο Μansell τερμάτισε στην 13η θέση με δέκα βαθμούς και με μόλις ένα βάθρο στην πίστα του Brands Hatch.
Το 1984 ήταν η τελευταία χρονιά του στη Lotus και ήταν αδιαμφισβήτητα η καλύτερη με μία pole και δύο βάθρα τερματίζοντας για πρώτη φορά στην πρώτη δεκάδα της βαθμολογία με 13 βαθμούς. Παρ’ όλα αυτά τερμάτισε αρκετά πίσω από τον Elio De Angelis που κατέκτησε την 3η θέση.
Πρέπει να αναφέρουμε δυο αξιοσημείωτα περιστατικά του Mansell εκείνη τη χρονιά. Στον βρόχινο αγώνα του Μονακό σε δύσκολες συνθήκες προσπέρασε τον Alain Prost με Mclaren-Tag πριν γλιστρήσει και χτυπήσει τις μπαριέρες ενώ βρισκόταν στην πρωτοπορία. Το δεύτερο περιστατικό διαδραματήστηκε στον αγώνα στην πίστα του Ντάλας. Αποτέλεσε τον θερμότερο αγώνα στην ιστορία με 40 βαθμούς κελσίου όπου ο Mansell έμεινε από κινητήρα λίγο πριν τη γραμμή τερματισμού. Βγαίνοντας να το σπρώξει για να βαθμολογηθεί, καθώς βρισκόταν στην 6η θέση λιποθύμισε από την υπερπροσπάθεια. Στο τέλος της χρονιάς η Lotus ανακοίνωσε ότι θα τον αντικαταστήσει με τον Ayrton Senna για την επόμενη χρονιά. Αφού απέρριψε ορισμένες προτάσεις ανακοίνωσε ότι θα μεταβεί στην Williams για το 1985.
To 1985 o Frank Williams προσέλαβε τον Mansell στο πλευρό του Keke Rosberg. O Βρετανός πήρε για πρώτη φορά το θρυλικό Red 5 το οποίο τον σημάδεψε στην καριέρα του, μια παράδοση που ξεκίνησε από τον Murray Walker που συνήθιζε να τον αναφέρει έτσι στις μεταδόσεις του BBC. O Rosberg στην αρχή ήταν αντίθετος με την έλευση του Mansell στην ομάδα καθώς ήταν προκατειλλημένος ως προς αυτόν εξαιτίας του ατυχήματος που είχαν οι δυο τους στο Ντάλλας την προηγούμενη χρονιά. Στη συνέχεια όμως οι σχέσεις τους έγιναν πολύ καλές.
Αρχικά το 1985 δεν είχε πολλές διαφορές από τις προηγούμενες χρονιές για τον Νigel με μέτριους τερματισμούς. Στις κατατακτήριες στην πίστα του Paul Ricard βγήκε εκτός πίστας στην γρήγορη στροφή Courbe de Signes με πάνω απο 322 χιλιόμετρα την ώρα με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και να χάσει τον αγώνα. Ωστόσο η εξέλιξη του κινητήρα της Honda με τη νέα έκδοση RA165E 1.5 V6t βοήθησε και τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλύτερα. Κατέκτησε το πρώτο του βάθρο με 2η θέση στο Spa και δύο εβδομάδες αργότερα στο Brands Hatch κατέκτησε την πρώτη του νίκη μετά από 72 εκκινήσεις. Στον επόμενο αγώνα στην Νότια Αφρική κατέκτησε αναπάντεχα τη δεύτερη του νίκη κλείνοντας τη σεζόν με επιτυχία. Τερμάτισε στην έκτη θέση στο πρωτάθλημα με 31 βαθμούς το καλύτερο του αποτέλεσμα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Μπαίνοντας στο 1986 η Williams-Honda έδειχνε ότι είναι ένα μονοθέσιο ικανό για νίκη σε κάθε αγώνα. Επιπλέον μετά την αποχώρηση του Rosberg για την Mclaren, η ομάδα τον αντικατέστησε με τον δις πρωταθλητή, Nelson Piquet, από την Brabham-BMW. O Βραζιλιάνος όμως ξεκίνησε τα παιχνίδια του μυαλού από την πρώτη στιγμή διότι ένοιωθε άβολα με τον Βρετανό σε μία εξ’ ολοκλήρου βρετανική ομάδα. Δημόσια ο Βραζιλιάνος περιέγραψε τον Mansell ως αγράμματο και έκανε άσχημα σχόλια για τη γυναίκα του.
Ανεπηρέαστος από τα παιχνίδια του Βραζιλιάνου ο Mansell κατέκτησε πέντε νίκες και βρισκόταν στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος στον τελευταίο αγώνα στην Αδελαίδα. Οι άλλοι δύο διεκδικητές, Prost και Piquet χρειαζόντουσαν μόνο νίκη ενώ ο Mansell έπρεπε να τερματίσει 4ος και πάνω για να γίνει πρωταθλητής. Και ενώ λοιπόν βρισκόταν στην 3η θέση 19 γύρους πριν το τέλος το πίσω αριστερό ελαστικό έσκασε θεαματικά στην μέση της ευθείας Brabham αναγκάζοντας τον σε εγκατάλειψη. Ο Prost πήρε τη νίκη και τον ΄τιτλο ενώ ο Mansell επέστρεψε στην Βρετανία απογοητευμένος καθώς έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία μέχρι εκείνη τη στιγμή για τίτλο και μάλιστα χωρίς να είναι υπαίτιος.
Το 1986 ήταν μια αρκετά δύσκολη χρονιά για τον Βρετανό αλλά και για την Williams καθώς ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Frank Williams, είχε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα μετά από δοκιμές στην πίστα του Paul Ricard, που τον άφησε τετραπληγικό. Επιπλέον οι μάχες εντός και εκτός πίστας των δύο οδηγών της Williams δεν επέτρεψαν να κατακτήσουν τον τίτλο με έναν σαφώς γρηγορότερο μονοθέσιο.
Τέλος πριν την έναρξη της σεζόν η Honda προσπάθησε να πείσει τον Frank να απολύσει τον Μansell για χάρη του Ιάπωνα οδηγού Satoru Nakajima. Επειδ΄ή όμως η ομάδα ενδιαφερόταν περισσότερο για το πρωτάθλημα των κατασκευαστών αρνήθηκε καθώς θεώρησε ΄ότι ο Mansell θα δώσει περισσότερους βαθμούς από έναν rookie.
To 1987 κατέκτησε άλλες έξι νίκες συμπεριλαμβανομένης και της εκπληκτικής νίκης στο Silverstone όπου 30 γύρους πριν το τέλος με φρέσκα ελαστικά μείωσε τη διαφορά των 28 δευτερολέπτων από τον ομόσταυλό του, Nelson Piquet, προσπερνώντας τον τελικά στην ευθεία Hangar.
Όμως και πάλι στάθηκε άτυχος.
Φτάνοντας στην καινούργια πίστα της Suzuka ο Βρετανός είχε ένα άσχημο ατύχημα στα ελεύθερα τραυματίζοντας την μέση του και έτσι ως αποτέλεσμα έχασε τους 2 τελευταίους αγώνες της σεζόν μαζί και τον τίτλο ο οποίος πήγε αυτόματα στον Piquet.
Περνόντας στο 1988 ο Mansell για πρώτη φορά στην καριέρα του ήταν επιτέλους νούμερο 1 οδηγός σε ομάδα. Όμως η Williams έχασε τον κινητήρα turbo της Honda καθώς οι Ιάπωνες προτίμησαν την Μclaren. Toν αντικατέστησαν με τον αδύναμο ατμοσφαιρικό Judd. Επιπλέον η ενεργητική ανάρτηση η οποία την προηγούμενη χρονιά λειτουργούσε εξαιρετικά με τον Honda των 1000 ίππων τα βρήκε σκούρα με τον Judd των 600 ίππων.
Το μεγάλο μουστάκι τερμάτισε μόλις σε 2 από τους 16 αγώνες αλλά και οι δύο τερματισμοί ήταν στην δέυτερη θέση σε Silverstone και Jerez αντίστοιχα.
Στο Ουγγρικό Grand Prix ο Mansell αρώστησε με ανεμοβλογία και παρά το ότι αγωνίστηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες λόγω ζέστης η κατάσταση του χειροτέρεψε χάνοντας τους δύο επόμενους αγώνες σε Bελγιο και Ιταλία όπου αντικαταστάθηκε από τους Martin Brundle και Jean-Louis Schlesser αντίστοιχα.
Χάνοντας το Ιταλικό Grand Prix ο Βρετανός έχασε το καθιερωμένο καλοσώρισμα από τους Tifosi καθώς λίγους μήνες πριν έιχε ανακοινώσει την μετακίνησή του στη Ferrari για την επόμενη χρονιά.
Το 1989 ο Mansell έγινε ό τελευταίος οδηγός που ήταν προσωπική επιλο΄γη του Enzo πριν το θανατό του το 1988. Στην Ιταλία έμεινε γνωστός ως “il leone” (το λιοντάρι) από τους tifosi λόγω του ατρόμητου οδηγικού του στυλ.
Η Scuderia έφερε μαζί με τους νέους ατμοσφαιρικούς κινητήρες την νέα σεζον και το ημιαυτόματο κιβώτιο, το οποίο όμως δυστυχώς υπέφερε από αναξιοπιστία. Ο Βρετανός όμως παρά το ότι στην πίστα της Jacarepagua στη Βραζιλία έιχε κλείσει αεροπορικά εισητήρια αφου ήταν σίγουρος για την εγκατάλειψη, αναπάντεχα κατέκτησε τη νίκη στον πρ΄ωτο του αγώνα με τους κόκκινους.
Το υπόλοιπο 1989 όμως δεν ήταν ρόδινο με 2 αποκλεισμούς στον Καναδά και την Πορτογαλία και με μία ακόμη νίκη στην Ουγγαρία όπου από 12ος κατέκτησε τη νίκη προσπερνώντας στους τελευταίους γύρους τον μεγάλο Ayrton Senna με ένα σαφώς ταχύτερο μονοθέσιο. Έκλεισε τη χρονιά 4ος με 38 βαθμούς κατακτώντας συνολικά δύο νίκες και έξι βάθρα.
Το 1990 τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα με τον Βρετανό να εγκαταλείπει σε 7 αγώνες. Επιπλέον ο Alain Prost υπέγραψε συμβόλαιο στη Ferrari ως πρώτος οδηγός και οι σχέσεις τους δεν ήταν και οι καλύτερες. Ο Mansell κατηγόρησε την Ferrari οτι προμόταρε τον Prost καθώς στο Silverstone βλέπωντας ο Γάλλος ότι το μεγάλο μουστάκι ήταν ταχύτερο ανάγκασε την ομάδα να αλλάξουν μονοθέσια. Τελικά ο Mansell εγκατέλειψε και ταυτόχρονια δήλωσε ότι θα αποχωρ΄σει από την ενεργό δράση στο τέλος της σεζόν
Κατέκτησε μόλις μια νίκη στην Πορτογαλία τερματίζοντας στην 5η θέση στο πρωτάθλημα με 37 βαθμούς.
To 1991 ο Mansell επέστρεψε στην Williams αλλά η επιστροφή αυτή δεν έγινε εύκολα. Ο Βρετανός θα επ΄στρεφε μόνο εαν ήταν ο νούμερο ένα οδηγός της ομάδας και επιπλέον αν είχε την πλήρη βοήθεια από την Renault και την Εlf ώστε να διεκδικήσει τον τίτλο. Ο Frank Williams του είπε ότι αυτά που ζητάει είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και ο Mansell δήλωσε ότι αν είναι έτσι με χαρά θα αποσυρθεί. Τρεις εβδομάδες μετά το αδύνατο έγινε πραγματικότητα και υπέγραψε διετές συμβόαλιο με την ομάδα.
Η δεύτερη θητεία του με την Williams ξεκίνησε καλύτερα από οτι τελείωσε η προηγούμενη. Επίσης ξαναπήρε το κλασικό Red 5 κατακτώντας πέντε νίκες τερματίζοντας δεύτερος με 72 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή Senna. H oμάδα θέλησε να δοκιμάσει το νέο ημιαυτόματο κιβώτιο κατευθείαν στους αγώνες και έτσι στα πρώτα τέσσερα Grand Prix είχε μόλις 6 βαθμούς έναντι 40 του Ayrton. Eπιπλέον έχασε μια σίγουρη νίκη στον Καναδα καθώς εγκατέλειψε στα τελευταία μέτρα και παρόλο που ανέβασε ρυθυμούς στα μέσα της σεζόν με τρεις συνεχόμενες νίκες έχασε τον τίτλο.
Και περνάμε στο 1992 όπου όπως αποδείχθηκε ήταν η καλύτερη σεζόν του il Leone. Ξεκίνησε τη σεζόν με 5 συνεχόμενες νίκες με τη διαστημική Williams-Renault FW14. Κέρδισε άλλες τέσσερις και μαζί με τρεις δεύτερες θέσεις κατέκτησε τον ένα και μοναδικό τίτλο του με 108 βαθμούς σχεδόν διπλούς από τον δεύτερο Patrese που οδηγούσε την έτερη Williams. Επιπλέον κατέκτησε μερικά ρεκόρ εκείνη την εποχή που έσπασαν αρκετά χρόνια αργότερα. Έγινε ο πιο επιτυχημένος Βρετανός οδηγός για εκείνη την εποχή ξεπερνώντας τον Jackie Stewart στις νίκες ενώ κατέκτησε και 14 pole position το οποίο έσπασε από τον Sebastian Vettel στη Βραζιλια το 2011. Τέλος κατείχε το ρεκόρ για τους περισσότερους αγώνες χωρίς τίτλο (180) το οποίο έσπασε ο Nico Rosberg με 206.
Παρόλο που έγινε πρωταθλητής, ο Mansell ήταν δυσαρεστημένος με την ομάδα της Williams για την απόφαση τους να πάρουν τον Αlain Prost καθώς η συμβίωση του Βρετανού με τον Γάλλο στη Ferrari δεν ήταν και η καλύτερη. Επιπλέον ζήτησε πολλά χρήματα στο νέο του συμβόλαιο το οποίο η Williams αρνήθηκε. Έτσι με όλες τις θέσεις κλεισμένες για το grid του 1993, αποφάσισε να αποσυρθεί από το σπορ.
Ο Mansell για το 1993 υπέγραψε με την Newman/Haas Racing στο πρωτάθλημα CART αντικαθιστώντας τον Michael Andretti ο οποίος μετακόμισε στη Formula 1 και στην Mclaren. Στον πρώτο αγώνα στην πίστα Surfers Paradise στην Αυστραλία έγινε ο πρώτος rookie που κατέκτησε την pole position και ταυτόχρονα την νίκη. Κατέκτησε άλλες τέσσερις νίκες και συνάμα τον τίτλο των οδηγών με 191 βαθμούς. Μάλιστα μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός οδηγός στην ιστορία που έχει κατακτήσει τον τίτλο και στην Formula 1 αλλά και στο CART.
Το 1994 ο Βρετανός παρέμεινε στο πρωτάθλημα CART, αλλά έκανε ορισμένες εμφανίσεις στο πρωτάθλημα της Formula 1 με την Williams-Renault. Μετά το θάνατο του Ayrton Senna δεν είχε παραμείνει κανένας παγκόσμιος πρωταθλητής στο grid και ο Ecclestone για να ανεβάσει την τηλεθέαση πίεσε για την επιστροφή του. Ο Βρετανός θα έπαιρνε αμοιβή 900.000 λίρες ανά αγώνα ενώ συγκριτκά ο oμόσταυλός του Damon Hill λάμβανε 300.000 λίρες τον χρόνο. Συμμετείχε σε τέσσερις αγώνες κατακτώντας την 4η θέση στην Ιαπωνία και την νίκη στον τελευταίο αγώνα στην πίστα της Αδελαίδας. Αυτή αποτέλεσε την 31η και τελευταία νίκη του.
Το 1995 αποτέλεσε την τελευταία χρονιά του Βρετανού στη Formula 1 με την ομάδα της Mclaren-Mercedes. Αγωνίστηκε μόλις για δύο αγώνες σε Ίμολα και Βαρκελώνη όπου δεν κατέκτησε κανέναν βαθμό. Ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένος καθώς δε βολευόταν σχεδόν καθόλου στο κοκπιτ της Mclaren και αποσύρθηκε μάλιστα στα μισά του αγώνα στην Βαρκελώνη με την διακιολογία ότι το μονοθέσιο ήταν πρακτικα μη οδηγήσιμο.
Eκτός από την Formula 1 και το CART συμετείχε και στο BTCC(αυτοκίνητα τουρισμού) χωρίς μεγάλη όμως επιτυχία. Αγωνίστηκε το 1998 με ένα Ford Mondeo, αλλά επειδή το αγαπημένο του 5 ήταν πιασμένο από τον James Thompson χρησιμοποιήσε το νούμερο 55 σε κόκκινο χρώμα φυσικά. Συμμετείχε σε 6 αγώνες με καλύτερο τερματισμό την πέμπτη θέση στην πίστα του Donington
Η καριέρα του Βρετανού μπορεί να έληξε άδοξα όμως στο σύνολο της ήταν αξιοζήλευτη με 31 νίκες, 59 βάθρα, 32 pole και φυσικά έναν παγκόσμιο τίτλο το 1992 στην Formula 1 και 5 νίκες, 13 βάθρα και 10 pole position και έναν τίτλο στο πρωτάθλημα του CART τις σεζόν 1993-94.
Το επιθετικό του στυλ αλλά και η νοοτροπία να μη τα παρατάει ποτέ τον έβαλαν στο κλαμπ των θρυλικών οδηγ΄ων του σπορ.
Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube, Tik Tok, Discord και Twitter.
