Στο συγκεκριμένο αφιέρωμα θα αναφερθώ συγκεκριμένα στον αληθινό ιπτάμενο φινλανδό, Mika Hakkinen, δις παγκόσμιο πρωταθλητή με την ομάδα της Mclaren.
O Φινλανδός οδηγός Mika Hakkinen γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1968 στην πόλη Vantaa λίγο έξω από το Ελσίνκι. Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 5 ετών όταν οι γονείς του νοίκιασαν ένα καρτ για αυτόν ώστε να το χρησιμοποιήσει στην πίστα δίπλα στο σπίτι του. Αποδείχθηκε ότι έχει πολλές ικανότητες σαν οδηγός και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο πατέρας του να του αγοράσει λίγο αργότερα το πρώτο του go-kart. O Μika κέρδισε τον πρώτο αγώνα που συμμετείχε και μέχρι την ηλικία των 10 ετών κέρδισε σε όλα τα πρωταθλήματα που πήρε μέρος.
Το 1987 συμμετείχε στο πρωτάθλημα Formula Ford-1600 σε τρεις αγώνες κατακτώντας σε όλους την νίκη. Το 1989 μετακόμισε στην Βρετανική Formula 3 όπου ήταν για αυτόν μια χρονιά μάθησης. Τερμάτισε 7ος στο πρωτάθλημα.
Το 1990 έκανε αίτηση να γίνει μέλος στην “Marlboro World Championship Team” η οποία ήταν ουσιαστικά μια ακαδημία για οδηγούς αγώνων χρηματοδοτούμενη από την ίδια την Marlboro. Tα μέλη θα επιλέγονταν από κριτές που σε αυτήν τη χρονική περίοδο ήταν ο Ron Dennis και ο James Hunt. Eίδαν τον φάκελο του και του πρόσφεραν ένα τεστ το οποίο το πέρασε με απόλυτη επιτυχία εξασφαλίζοντας τη χορηγία της Marlboro και έγινε οδηγός της West Surrey racing team. Με αυτήν κατέκτησε το πρωτάθλημα της Βρετανικής Formula 3000 και η Lotus του προσέφερε συμβόλαιο οδηγού για το 1991.
O Φινλανδός έκανε το ντεμπούτο του στο Grand Prix των Ημωμένων πολιτειών στην πίστα του Phoenix με την Lotus 102B με κινητήρα Judd. Δυστυχώς εγκατέλειψε από κινητήρα στον 59ο από τους 82 γύρους. Στη Βραζιλία είδε για πρώτη φορά τον τερματισμό ολοκληρώνοντας τον αγώνα στην 9η θέση αλλά στον τρίτο αγώνα στην Imola θα κατακτήσει τους πρώτους του βαθμούς με μια 5η θέση μετά από πολύ καλή οδήγηση σε δύσκολες συνθήκες. Στους υπόλοιπους αγώνες της χρονιάς είχε ελάχιστους τερματισμούς και δεν κατάφερε να κατακτήσει περαιτέρω βαθμούς. Τερμάτισε στην 16η θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών.
Το 1992 η Lotus συνέχισε για τους πρώτους πέντε αγώνες να χρησιμοποιεί την 102B με τον Hakkinen να κατακτά την 6η θέση στην πίστα του Μεξικό. Όμως από το Μονακό και έπειτα παρουσίασε την ολοκαίνουργια Lotus 107 με την οποία ο Φινλανδος κατέκτησε άλλους 10 βαθμούς τερματίζοντας στην όγδοοη θέση στο πρωτάθλημα.
Εν τω μεταξύ, εκτός πίστας, ο Mika είχε εμπλακεί σε διαφωνία για το συμβόλαιο με τη Lotus. Παρά το γεγονός ότι είχε συμβόλαιο και για την επόμενη χρονιά, δεν ήταν ικανοποιημένος με την απόδοσή της Lotus και έτσι επέλεξε να μεταβεί στη Williams για το 1993. Ο Peter Collins, ιδιοκτήτης της Lotus, είχε όμως άλλη άποψη.
Διέδωσε ότι ο Hakkinen δεσμευόταν με συμβόλαιο και για το 1993, κάτι που ο Hakkinen είχε μεν επιβεβαιώσει στα πλαίσια του GP Ιταλίας, ο δε Keke Rosberg όμως (o oποίος ήταν manager του) δεν το είχε παρουσιάσει ούτε στη Williams, ούτε στη Ligier, με τις οποίες βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις.
Στο GP Αυστραλίας ο Collins κατηγορηματικά δήλωσε ότι δεν είχε καμία πρόθεση να πουλήσει τους οδηγούς του, οι κινήσεις του όμως δε φαίνονταν να έχουν αποτέλεσμα. Όλα αυτά όμως ανατράπηκαν, όταν η Williams ”έσκαψε το λάκκο της”, δηλώνοντας εκπρόθεσμα τη συμμετοχή της στο πρωτάθλημα του 1993. Θα συμμετείχε στο πρωτάθλημα μόνο αν συμφωνούσαν οι υπόλοιπες ομάδες και εκεί ο Collins ”έπαιξε το τελευταίο του χαρτί” : για να δώσει τη συγκατάθεσή του, απαίτησε να μην επικυρώσει η Williams το συμβόλαιο του Hakkinen. Ο όρος έγινε δεκτός κι έτσι η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ.
Ο Mika τότε πλησίασε τον Ron Dennis για συμβόλαιο με την Μclaren. Πάλι η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια με την Mclaren να βγαίνει μεγάλη νικήτρια.
Το 1993 λοιπόν ο Φινλανδός έγινε και επίσημα δοκιμαστής στην Mclaren πίσω από τους βασικούς οδηγούς, Ayrton Senna και Michael Andretti. Ανέλαβε τη θέση του βασικού οδηγου όμως στους εναπομείναντες τρεις αγώνες μετά την απόλυση του τελευταίου. Στην Πορτογαλία έκανε τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους αφόυ στις κατατακτήριες τερμάτισε εμπρός του Senna με το ίδιο μονοθέσιο. Στον αγώνα εγκατέλειψε καθώς έπεσε πάνω στις μπαριέρες στην τελευταία στροφή. Στον αγώνα της Suzuka τερμάτισε για πρώτη φορά στο βάθρο στην 3η θέση ύστερα από εναν εξαιρετικό αγώνα. Τελείωσε το πρωτάθλημα 15ος και υπέγραψε με την ομάδα από το Woking 3ετε΄ς συμβόλαιο.
Μπαίνοντας στο 1994 ο έμπειρος Martin Brundle έγινε ο νέος ομόσταυλος του Hakkinen μετά τη μετακίνηση του Senna στην Williams. Η Mclaren είχε και καινούργιο κινητήρα για το 94 τοποθετόντας τον πολλά υποσχόμενο Peugeot A4 / A6, 3,499 cc
H χρονιά δε ξεκίνησε καλά καθώς εγκατέλειψε από κινητήρα στη Βραζιλία και από κιβώτιο στo Grand Prix του Ειρηνικού. Τερμάτισε δέυτερος στον τραγικό αγώνα της Imola αλλά στη συνέχεια η ατυχία ξαναχτύπησε με τέσσερις συνεχόμενες εγκαταλείψεις. Παρόλο που συγκρούστηκε με τον Barrichello στον τελευταίο γύρο στο Silverstone κατέκτησε την 3η θέση και ένα ακόμη βάθρο. Στην πίστα του Hockenheim λόγω επικίνδυνης οδήγησης στην εκκίνηση ακυρώθηκε για τον επόμενο αγώνα στην Ουγγαρια και αντικαταστάθηκε από τον δοκιμαστή Phillipe Alliot. Η χρονιά έκλεισε με ακόμη 4 βάθρα σε Βελγιο, Ιταλια, Πορτογαλία και Χερέθ. Ήταν η καλύτερη χρονιά του μέχρι εκείνη τη στιγμή κατακτώντας την 4η θέση στο πρωτάθλημα με 26 βαθμούς.
Το 1995 ξεκίνησε με αλλαγές για την ομάδα με νεό κινητήρα, αυτόν της Mercedes και καινούργιο οδηγό τον πρωταθλητή και βετεράνο Nigel Mansell. Στις χειμερινές δοκιμές όμως το σασί της MP4-10 ήταν αρκετά στενό και οι οδηγοί παραπονιόντουσαν ότι δεν χώραγαν άνετα σε αυτό.
Ο Hakkinen ξεκίνησε τη σεζόν με μια 4η θέση στη Βραζιλία. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη. Εγκατέλειψε στην Αργεντινή και ενώ κατέκτησε την 5η θέση στην Imola σε βρόχινες συνθήκες είχε ακόμη 3 συνεχόμενες εγκαταλείψεις. Στο Γαλλικό Grand Prix η Mclaren έφερε την αναβαθμισμένη ΜP4-10B. Όμως αποδείχθηκε ότι ήταν αποτυχημένη κίνηση καθώς ο Φινλανδός δε βαθμολογήθηκε στους επόμενους 4 αγώνες. Στην Monza επιτέλους ανέβηκε στο βάθρο κατακτώντας την δεύτερη θέση αλλά έχασε τον αγώνα στην πίστα της Aida καθώς χειρουργήθηκε στον σκουληκωειδήτη. Τον αντικατέστησε ο Jan Magnussen. Στην Ιαπωνία τερμάτισε για τελευταία φορα στο βάθρο για το 1995 κατακτώντας τη δεύτερη θέση.
Στο τελευταίο αγώνα της χρονιάς στο Grand Prix της Αυστραλίας στην πίστα της Aδελαίδας o Ηakkinen είχε κλατάρισμα στην γρήγορη στροφή Brewery πρίν την ευθεία Βrabham. Aυτό είχε ως αποτέλεσμα το μονοθέσιο να σηκωθεί στον αέρα και να χτυπήσει με το πλάι στις μπαριέρες κινούμενος με 190 χιλιόμετρα την ώρα. Λόγω του ατυχήματος ο Φινλανδός είχε κάκωση στο κρανίο, εσωτερική αιμορραγία και φραγή στους αεραγωγούς. Ο Hakkinen σώθηκε από την ιατρική ομάδα και φυσικά τον Sid Watkins καθώς προχώρησαν σε τραχειοτομή. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου συνέχισε να βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.
Ο Ron Dennis μαζί με την γυναίκα του βρίσκοταν στο πλευρό του στο νοσοκομείο μέχρι να βγει εκτός κινδύνου. Όταν ο Φινλανδός έγινε καλά, προσέφερε ένα αρκετά μεγάλο ποσό στο νοσοκομείο ώστε να φτιάξουν ένα ελικοδρόμιο στο Royal Adelaide Hospital. Παρά τις ατυχίες αυτές ο Mika κατάφερε να τερματίσει 7ος στο πρωτάθλημα οδηγών.
Το 1996 είχε νέο ομόσταυλο που ακούει στο όνομα David Coulthard. Ο Μika ήταν για πρώτη φορά ο πιο έμπειρος οδηγός στην ομάδα και είχε την αυτοπεποίθεση ότι θα κατακτήσει πολλές νίκες. Δεν το πέτυχε αλλά κατάφερε να κατακτήσει τέσσερις τρίτες θέσεις σε Μεγάλη Βρετανία, Βέλγιο, Ιταλία και Ιαπωνία τερματίζοντας 5ος με 31 βαθμούς.
Την επόμενη χρονιά το 1997 η ομάδα άλλαξε livery μετά από πολλά χρόνια τοποθετώντας τα θρυλικά χρώματα της καπνοβιομηχανίας WEST. H αρχή της χρονιάς ήταν φανταστική για την ομάδα με τον Coulthard να κατακτάει την νίκη στον πρώτο αγώνα στην Mελβούρνη. Ήταν η πρώτη νίκη της ομάδας έπειτα από 4 χρόνια. Ο Mika τερμάτισε τρίτος συμπληρώνοντας τον θρίαμβο της Βρετανικής ομάδας. Η χρονιά για τον Hakkinen είχε καλές και κακές στιγμές με ένα ακόμη βάθρο στην Γερμανία αλλά γενικά μέτρια αποτελέσματα. Στον τελευταίο όμως αγώνα στην Jerez κατέκτησε την πρώτη του νίκη με τον Coulthard δεύτερο κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο την σεζόν.
Το 1998 ο Hakkinen είχε επιτέλους μονοθέσιο ικανό για τίτλο μετά και την ΄ελευση του Adrian Newey από την Williams. Ο Βρετανός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τους νέους κανονισμούς και σε συνδυασμό με τον κινητήρα της Mercedes δημιούργησε ένα μονοθέσιο ”πύραυλο”. Ο Mika κατέκτησε την πρώτη θέση στους πρώτους δύο αγώνες και μετά από μια δεύτερη θέση στην Αργεντινή και εγκατάλειψη στην Ίμολα κατέκτησε άλλες δύο σε Ισπανία και Μονακό. Ο Σουμάχερ κατέκτησε τρεις συνεχόμενες νίκες σε Καναδά, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία σπάζοντας το σερί του Φινλανδού. Όμως σε Αυστρία και Γερμανία κατε΄κτησε άλλες δύο φτάνοντας στις 6.
Φτάνοντας στο Grand Prix του Nurburgring ο Hakkinen με τον Schumacher βρισκόντουσαν ισόπαλοι με 80 βαθμούς δύο αγώνες πριν το τέλος. Μετά από εξαιρετική εμφάνιση νίκησε τον Γερμανό και κατέκτησε τη νίκη όπωσ και στον επόμενο αγώνα στη Suzuka κατακτώντας τον πρώτο του τίτλο μετά από 8 χρόνια παρουσίας του στο σπορ. Έκλεισε τη χρονιά με 100 βαθμούς έναντι 86 του μεγάλου του αντιπάλου.
Ο Ηakkinen εκτός του βραβείου του πρωταθλητή κατέκτησε και το βραβείο Autosport International Racing Driver για το 1998. Τέλος το Φινλανδικό ταχυδρομείο εξέδωσε γραμματόσημα με το πρόσωπο του Φινλανδού για να τιμήσει τον οδηγό από την Vantaa.
O Ηakkinen και ο Coulthard παρέμειναν και για το 1999. Προβλήματα στις χειμερινές δοκιμές οδήγησαν στο να μην έχουν τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστούν κατάλληλα για τη νέα σεζόν. Αυτό φάνηκε καθώς στην Μελβούρνη οι Mclaren εγκατέλειψαν πριν συμπληρωθούν 20 γύροι. Στη Βραζιλία κατέκτησε ο Φινλανδός την νίκη αλλά εγκατέλειψε στην Ίμολα ενώ βρισκόταν στην πρώτη θέση πέφτοντας στις μπαριέρες στην τελευταία στροφή μετά από οδηγικό λάθος. Κατέκτησε άλλες δύο νίκες σε Ισπανια και Καναδά. Στη Γαλλία λόγω βρόχινων συνθηκών στις κατατακτήριες τερμάτισε στην 14η θέση. Μετά απο καταπληκτική εμφάνιση στον αγώνα τερμάτισε 2ος.
Ο επόμενος αγώνας στο Silverstone σημαδεύτηκε από το ατύχημα του Schumacher όπου έσπασε και τα δύο του πόδια χάνοντας πρακτικά την υπόλοιπη σεζόν και όποια ελπίδα για τον τίτλο. Αυτά ήταν φοβερά νέα για τον Hakkinen που όμως δεν το εκμεταλλέυτηκε όπως θα έπρεπε. Εγκατέλειψε από ανάρτηση στο Silverstone στην Αυστρία ενώ ήταν πρώτος χτυπήθηκε από τον Coulthard! και έπεσε τελευταίος. Μετά από εμφάνιση ανάλογη της Γαλλίας τερμάτισε 3ος.
Στο Hockenheim εγκατέλειψε από ανάρτηση ενώ έτρεχε με 300 χιλιόμετρα την ώρα πέφτοντας στις μπαριέρες θυμίζοντας Αδελαίδα 1995 χωρίς ευτυχώς να τραυματιστεί. Στην Monza ενώ ήταν πρώτος εγκατέλειψε από δικό του λάθος όπως και στην Ίμολα χάνοντας μια ακόμη ευκαιρία για νίκη. Φτάνοντας λοιπόν στον τελευταίο αγώνα ο Hakkinen βρισκόταν 4 βαθμούς πίσω απο τον Εddie Irvine με Ferrari. Μετά απο εκπληκτική εμφάνιση διέλυσε τον συναγώνισμο και πήρε μια εύκολη νίκη και μαζί τον δεύτερο τίτλο του. Επιπλέον κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά το βραβείο Autosport International Racing Driver.
Μπαίνοντας στη νέα χιλιετία ο Mika σε δηλώσεις του στην αρχή της σεζόν πίστευε ότι θα παλέψει για τον τίτλο μαζί με τους Coulthard και Schumacher. Η Μclaren όμως δεν ξεκίνησαν καλά τη σεζόν με διπλές εγκαταλείψεις στους δύο πρώτους αγώνες. Ο Hakkinen έφτασε στην Ισπανία για να κατακτήσει την πρώτη νίκη για τη σεζόν. Στη συνέχεια με σταθερές εμφανίσεις αλλά εκμεταλλευόμενος και τις ατυχίες του Schumacher τον πέρασε στη βαθμολογία μετά την Ουγγαρία. Στο Βελγιο ήταν η κουφαία στιγμή της χρονιάς για τον ίδιο. Πραγματοποίησε ένα καταπληκτικό προσπέρασμα έναντι του μεγάλου του αντιπάλου προσπερνόντας τον στην ευθεία Κemmel ενώ ανάμεσα βρισκόταν ο Ricardo Zonta με Bar-Honda ο οποίος βρισκόταν έναν γύρο πίσω.
Ο Schumacher όμως ανέκαμψε και κέρδισε τους τελευταίους 4 αγώνες μαζί και τον τίτλο στην Suzuka.
Το 2001 βάδιζε στην εντέκατη χρονιά του στο σπορ όπου ήταν και η τελευταία του. Η σεζόν όμως δεν ξεκίνησε καθόλου καλά με αρκετές εγκαταλείψεις και μέτρια αποτελέσματα καθώσ τους πρώτους δέκα αγώνες είχε συγκεντρώσει 9 βαθμούς σε αντίθεση με τον ομόσταυλό του David Coulthard που είχε συγκεντρώσει 44!
Στον εντέκατο αγώνα στο Silversone κατέκτησε επιτέλους την πρώτη του νίκη κερδίζοντας στα ίσα τον Schumacher με μια εμφάνιση που θύμισε τον Hakkinen από τα παλιά. Στον αγώνα της Monza δήλωσε ότι θα μείνει εκτός δράσης για το 2002 με την προοπτική να επιστρέψει το 2003. Την 20η και τελευταία νίκη του την πέτυχε στην πίστα της Ινδιανάπολις. Ο αντικαταστάτης του στην ομάδα για την επόμενη χρονιά ήταν επίσης ένας άλλος ιπτάμενος Φινλανδός που ακούει στο όνομα Kimi Raikkonen. Ολοκλήρωσε την τελευταία του σεζόν 5ος στο πρωτάθλημα συλλέγοντας 37 βαθμούς.
Εννέα μήνες μετά ο Φινλανδός ανακοίνωσε και επίσημα την αποχώρησή του από το σπορ. Το 2004 υπήρχαν φήμες ότι θα αντικαταστούσε τον Juan Pablo Montoya στην Williams αλλά η ιστορία δεν συνεχίστηκε. Αντ’ αυτού συμμετείχε στο DTM από το 2005 έως το 2007 κατακτώντας δύο νίκες στο Spa και στο Mugello.
Toν Σεπτέμβριο του 2006 έγινε πρεσβευτής του Johnnie Walker. Το 2008 η βίλα του στην Γαλλία κάηκε ολοσχερώς και μαζί όλα τα τρόπαια που είχε κατακτήσει στην καριέρα του.
O Ηakkinen στην μεγάλη καριέρα του κατέκτησε 20 νίκες σε 165 αγώνες, 51 βάθρα, 26 pole position, 25 ταχύτερους γύρους και 2 παγκόσμια πρωταθλήματα. Επιπλέον ο Mika έχει ψηφιστεί ένας από τους καλύτερους οδηγούς στην ιστορία του σπορ ενώ ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής, Michael Schumacher, έχει δηλώσει ότι ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος που αντιμετώπισε.
Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube, Tik Tok, Discord και Twitter.
