O Juha Kankkunen θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους οδηγούς ράλλυ στην ιστορία του σπορ με 4 παγκόσμια πρωταθλήματα οδηγώντας για έξι διαφορετικές αυτοκινητοβιομηχανίες.
Ο Juha Kankkunen , ο οποίος για ένα διάστημα θεωρούνταν ο καλύτερος οδηγός ράλλυ και που μέχρι σήμερα κρατάει ορισμένα σημαντικά ρεκόρ, είναι ένας παραδοσιακός Φινλανδός οδηγός αγώνων. Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1959 στη Laukaa της Κεντρικής Φινλανδίας, μια τοποθεσία,που απείχε λίγα χιλιόμετρα από τη Juvaskyla, παραδοσιακά το επίκεντρο του Ράλλυ Φινλανδίας ενώ παράλληλα είναι και ειδική διαδρομή του αγώνα.
Ο πατέρας του ήταν αγρότης αλλά είχε συμμετάσχει και σε ορισμένους αγώνες. Η φάρμα ήταν το κατάλληλο σημείο όπου ο Juha από πολύ μικρή ηλικία μπορούσε άνετα να κάνει εξάσκηση παρά το ότι δεν είχε ακόμα δίπλωμα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι ο πατέρας του ήταν πολύ καλός φίλος με τον τότε οδηγό αγώνων Timo Makkinen, όπου κάθε καλοκαίρι βρισκόταν στην Laukaa για να κάνει δοκιμές για το αγώνα. Ο Makkinen αντιλήφθηκε το ταλέντο του Juha αμέσως και του έδωσε μερικές πολύ χρήσιμες συμβουλές. Όμως επειδή δυστυχώς στον μηχανοκίνητο αθλητισμό το ταλέντο δεν είναι το παν, ήρθε ένας δεύτερος Timo (που ακούει στο όνομα Timo Jouhki) να τον βοηθήσει οικονομικά και να του δώσει τη δυανατότητα να αγωνιστεί και στο εξωτερικό.
Mετά από τις πρώτες τρεις συμμετοχές του η Toyota Finland του έδωσε την ευκαιρία να οδηγήσει ένα παλιό αυτοκίνητο Group 4 του πρωταθλητή, Bjorn Waldegaard σε τοπικούς αγώνες. Έφερε κα΄λά αποτελέσματα και άνοιξε ο δρόμος για την πρώτη του συμμετοχή στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1983 με τα χρώματα της Toyota στο Ράλλυ Φινλανδιας οπού τερμάτισε έκτος. Η Ιαπωνική εταιρία ήθελε να επενδύσει επάνω του και του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί σε τέσσερα ράλλυ το 1984 με καλύτερο τερματισμό την 5η θέση στην Φινλανδία.
Για το 1985, η Toyota ήταν σε θέση να του δώσει την ευκαιρία να αγωνιστεί σε πέντε αγώνες και η πρώτη από αυτές ήταν το θρυλικό Ράλλυ Safari. Ο Kankkunen δεν είχε καμία εμπειρία στους δρόμους της Αφρικής οδηγώντας για πρώτη φορά εκεί, οπότε παρόλο που ήταν σε ένα αυτοκίνητο ικανό να κερδίσει τον αγώνα, δεν περίμενε κανείς να τα καταφέρει. Ένας ένας οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι αντιμετώπισαν προβλήματα και απομακρύνθηκαν από τις πρώτες θέσεις, αφήνοντας τον νεαρό Kankkunen εναντίον του νεαρού Erwin Weber. Η ατύχια όμως χτύπησε τον Γερμανό και έτσι ο Juha κατέκτησε την πρώτη του νίκη και μάλιστα έγινε ο πρώτος οδηγός που κέρδισε το εξαντλητικό ράλλυ Safari στην πρώτη του προσπάθεια καθώς επίσης έγινε ο 4ος νεότερος νικητής του WRC εκείνη την εποχή. Μετά το Safari ήρθε και η δεύτερη νίκη του στο ράλλυ της Ακτής Ελεφαντοστού.
Το 1986 αποχώρησε από την Toyota και μετακινήθηκε στη Peugeot για να οδηγήσει το θρυλικό Peugeot 205 t16. Παράλληλα αντικατέστησε τον έτερο Φινλανδο, Ari Vatanen, ο οποίος είχε ένα φρικιαστικό ατύχημα στο περσινό ράλλυ Αργεντινής και παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Οδηγώντας για πρώτη φορά τετρακίνητο αυτοκίνητο κατέκτησε τρεις νίκες στη Σουηδία, στο Ακροπολις και στην Νέα Ζηλανδία και μαζί με δύο δεύτερες και μία τρίτη θέση κατέκτησε 118 βαθμούς και συνάμα τον πρώτο του τίτλο μόλις στα 27 του χρόνια. Όμως αυτό δεν έγινε χωριίς δράματα. Στο ράλλυ του San Remo η FISA απέκλεισε όλα τα Peugeot 205t16 απόφαση τν οποία πήρε πίσω στο τέλος της σεζόν. Μέχρι τη στιγμή της απόφασης πρωταθλητής ήταν ο Markku Alen με Lancia Delta S4.
Τον επόμενο χρόνο η FIA κατάργησε την κατηγορία των Group B και ο Φινλανδός υπέγραψε με τη Lancia. Εκείνος συμμετεiχε σε 7 αγώνες με τη Delta HF 4WD. Κατέκτησε δύο νίκες στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, δύο δεύτερες θέσεις σε Μόντε Κάρλο και Ακρόπολις και συμπλήρωσε το βάθρο μόνο μία φορά στη Σουηδία.Έτσι κέρδισε το δεύτερο κατά σειρά πρωτάθλημά του ενώ μαζί με τους ομόσταυλούς του Miki Biasion και Markku Alen έδωσε στην Lancia το πρωτάθλημα των κατασκευαστών.
Παρά τον τίτλο όμως οι σχέσεις του Juha με την Lancia δεν ΄ήταν και οι καλύτερες καθώς φαινόταν ότι η ομάδα προτιμούσε τον Μiki Biasion καθ’ότι ήταν Ιταλός. Έτσι το 1988 αποφάσισε να επιστρέψε στην Toyota η οποία παρουσίασε τη νέα Celica GT-4. Τα προβλήματα νεότητας όμως φάνηκαν αμέσως καθώς τερμάτισε μόνο στο Safari κατακτώντας 8 βαθμούς τερματίζοντας στην απογοητευτική 37η θέση στο πρωτάθλημα. Το 1989 βελτιώθηκαν αρκετά τα πράγματα στην Toyota και κατέκτησε μία νίκη στην Αυστραλία και δύο τρίτες θέσεις σε Κορσική και RAC τερματίζοντας τρίτος με 60 βαθμούς.
Ο Juha άφησε την πλέον ανταγωνίσιμη Celica στα χέρια του Carlos Sainz και επέστρεψε στην Lancia. Mε την ιταλική ομάδα είχε μια μέτρια χρονιά για τα δεδομένα της εποχής με μόλις μία νίκη στην Αυστραλία τερματίζοντας και πάλι τρίτος με 85 βαθμούς. Το 1991 όμως κατάφερε να κατακτήσει με τη Lancia τον τρίτο τίτλο του. Παρ’ όλο που ο πρωταθλητής του 1990 Sainz με τη Celica GT-4 έκανε εκπληκτικό ξεκίνημα με τρεις νίκες σε πέντε αγώνες, έμεινε από δυνάμεις στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Αντιθέτος ο Kankkunen στο δεύτερο μισό κατέκτησε 3 νίκες και μία δεύτερη θέση κερδίζοντας με άνεση τελικά τον τίτλο με 151 βαθμούς.
To 1992 η Lancia εξέδωσε την τελευταία έκδοση του θρυλικού της αυτοκινήτου την Delta HF integrale “Evoluzione” ή αλλιώς Deltona πριν αποχωρήσει στα τέλη του ίδιου έτους. Ο Φινλανδός φρέσκος από την περσινή επιτυχία αντιμετώπισε τον έτερο οδηγό της Ιταλικής ομάδας τον Γάλλο, Didier Auriol, και φυσικά τον Iσπανό Carlos Sainz με την αναβαθμισμένη Celica ST185. O Kankkunen πάλεψε με τους άλλους δύο διεκδικητές μέχρι και στον τελευταίο αγώνα στο RAC για τον τίτλο αλλά αυτός πήγε αναπάντεχα στα χέρια του Carlos Sainz και πάλι.
Το 1993, μετά την αποχώρηση της Lancia από το WRC, η Toyota ανακοινώσε την απόκτηση του Kannkunen ως δεύτερο οδηγό της στο πλάι του Didier Auriol. Με τη Celica Turbo 4WD ST18 στα χρώματα της Castrol συμμετείχε σε 10 από τους 13 αγώνες και κατέκτησε τη νίκη πέντε φορές σε Κένυα, Αργεντινή, Φινλανδία, Αυστραλία και Μεγάλη Βρετανία. Με 135 βαθμούς κατέκτησε τον τέταρτο και τελευταίο τίτλο του μπροστά από τον δεύτερο Delecour με Ford Escort. To 1993 όμως ο Φινλανδός ξεχώρισε για έναν ακόμη λόγο. Πριν το ράλλυ Αργεντινής ο συνοδηγός του Juha Piironen έπαθε εγκεφαλική αιμοραγία και έτσι αντικαταστάθηκε από τον Ουαλό Nicky Grist. Όμως στο ράλλυ Φινλανδιας ο Grist είχε κλείσει να είναι συνοδηγός του Armin Schwarz πολύ πριν τον καλέσει ξαφνικά ο Juha στην Αργεντινή. Έτσι ο Φινλανδος έτρεξε μαζί με τον Γάλλο, Dennis Giraduet κατακτώντας τη νίκη. Μέχρι και σήμερα λοιπόν είναι ο μοναδικός οδηγός που έχει κατακτήσει τρεις νίκες με τρεις διαφορετικούς συνοδηγούς και μάλιστα την ίδια χρονιά.
Το 1994 η Toyota, συνεχίζει με τους Kankkunen και Auriol. Ο Kankkunen κατέκτησε μόλις μία νίκη στην Πορτογαλία, ενώ είχε εγκατάλειψεις στην Κένυα και στον αγώνα της Αργεντινής. Στους τρεις τελευταίους αγώνες της χρονιάς, η Toyota αντικατέστησε μόνο τη Celica Turbo 4WD ST185 του Kankkunen(καθ’ότι ο Auriol πάλευε για τον τίτλο) με τη Celica GT-Four ST205 με τον Φινλανδό να ανεβαίνει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου δύο φορές σε Αυστραλία και Μεγάλη Βρετανία. Μετά το τέλος της σεζόν, βρίσκεται στην τρίτη θέση στο πρωτάθλημα οδηγών με 93 βαθμούς ενώ η Toyota κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα κατασκευαστών.
Η Τoyota όμως δεν διέθετε την ισχύ που είχε τα προηγούμενα χρόνια και το 1995 τοποθέτησε παράνομο Turbo με την ελπίδα να αντιμετωπίσει τα πολύ γρήγορα Subaru Impreza. Σε έναν όμως εξωνυχιστικό έλεγχο στη διάρκεια του ράλλυ της Καταλονίας η FIA αντιλήφθηκε την απάτη και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Toyota να αποκλειστεί από το πρωτάθλημα του 1995 αλλά και του 1996 λόγω πα΄ράνομων μετατροπών στη Celica. Έτσι για το 1996 ο Juha Kankkunen αγωνίστηκε με μία ιδιωτική Celica σε τρεις αγώνες σε Σουηδία,Ινδονησία και Φινλανδία κατακτώντας δύο βάθρα και 37 βαθμούς.
Το 1997, ο Kankkunen αγωνίστηκε για την Ford από τον έβδομο αγώνα και έπειτα αντικαταθιστώντας τον Armin Schwarz και ο ρόλος του στην ομάδα ήταν καθαρά υποστηρικτικός προς τον Carlos Sainz καθώς επίσης και να βοηθήσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος κατασκευαστών. Στον πρώτο αγώνα που συμμετείχε με την Ford στην Αργεντινή έσπασε η ανάρτηση του αυτοκινήτου και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, ενώ εγκατάλειψη είχε και στην Αυστραλία. Κατέκτησε όμως τέσσερις δεύτερες θέσεις και μία τρίτη και κατάφερε να τερματίσει τέταρτος στο πρωτάθλημα οδηγών με 29 βαθμούς παρόλο που συμμετείχε από τα μισά και μετα΄. Το 1998 παρέμεινε στην Ford η οποία όμως αποφάσισε να δώσει όλη την προσοχή της στο Focus για το 1999. Παρ’όλα αυτά και χωρίς καμία εξέλιξη του Escort έως το τέλος της χρονιάς τερμάτισε πάλι τέταρτος με 39 βαθμούς ενώ ανέβηκε και επτά φορές στο βάθρο.
Το 1999 όμως η Ford ήθελε για το καινούργιο Focus τον Colin Mcrae και έτσι ο Juha μεταπήδησε στην Subaru. O Kankkunen βοήθησε να εξελιχθεί μέσα στην χρονιά το Impreza WRC99 και κατέκτησε δύο νίκες στην Αργεντινή και στην Φινλανδία που ήταν μάλιστα η 23η και τελευταία του. Εκλεισε τη χρονιά και πάλι τέταρτος με 44 βαθμούς. Το 2000 δεν μπορούσε να οδηγήσει το Impreza στο όριο και επιπλέον οι σχέσεις του με την ομάδα ήταν τεταμένες. Μετά την έλευση του νεαρού τότε Peter Solberg δεν ήταν έκπληξη που ο Juha αποφάσισε να μην ανανεώσει για το 2001. Μέτρια χρονιά για τον ιπτάμενο Φινλανδό με μόλις 3 βάθρα και 8η θέση στο πρωτάθλημα.
Την επόμενη χρονιά οδήγησε μόνο στο ράλλυ της πατρίδας του με ένα Hyundai Accent εγκαταλείποντας από μηχανικό πρόβλημα πριν υπογράψε με την Hyundai για το 2002 μονοετές συμβόλαιο. Ήταν η τελευταία σεζόν του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλλυ στα 43 του χρόνια μπαίνοντα μόνο μια φορά στη βαθμολογούμενη εξάδα με μία πέμπτη θέση στο ράλλυ της Νέας Ζηλανδίας.
To 2010, στα 51 του χρόνια, έκανε την τελευταία του εμφάνιση για την επέτειο του 60ου Rally Φινλανδίας με το Focus RS WRC 08 για λογαριασμό της Stobart M-Sport Ford Rally Team κατακτώντας μια αξιοπρεπέστατη 8η θέση.
Στην πολύχρονη καριέρα του ο Juha Kankkunen κατέκτησε σε 162 ράλλυ, 23 νίκες, 75 βαθρα και 4 πρωταθλήματα οδηγών. Είναι ένας οδηγός αγώνων παλιάς κοπής που δύσκολα θα ξαναδούμε στους αγώνες. Οι οδηγικές του ικανότητες σε οποιαδήποτε έδαφος αλλά και ο χαρακτήρας του τον βάζουν στο πάνθεον των μεγαλύτερων οδηγών του σπορ.
Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube, Tik Tok, Discord και Twitter.
