Κάντο όπως ο Hamilton
Όχι, δεν μιλάμε για τις νίκες ή/και τους τίτλους (ακόμα), αλλά αν πρέπει κάτι να αντιγράψει ο Charles Leclerc από τον Lewis Hamilton, είναι η συμπεριφορά του στο μεταίχμιο των προηγούμενων δεκαετιών – και εξηγούμε το γιατί…
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Formula 1 μετράει αισίως 775 συμμετέχοντες οδηγούς στα 1034 grand prix των 70 χρόνων της – και μπορεί ο καθένας από αυτούς να έχει μια τελείως διαφορετική ιστορία, αλλά ο συνήθης δρόμος που ακολουθεί ένας πρωταθλητής πάει κάπως έτσι:
Βήμα 1ο: ξεκίνημα σε μικρή και πτωχή πλην τίμια ομάδα
Βήμα 2ο: μετακίνηση σε μεγαλύτερη ομάδα ή αύξηση δυναμικότητας της προηγούμενης
Βήμα 3ο: περαιτέρω μετακίνηση/πρωτάθλημα!
Είναι μια βάναυση υπεραπλούστευση; Σίγουρα. Αλλά τα παραπάνω μπορούν να περιγράψουν σε γενικές γραμμές τις καριέρες των περισσότερων από τους μεγάλους της σύγχρονης F1, από τον Ayrton Senna και τον Alain Prost μέχρι τους Fernando Alonso και Michael Schumacher.
Από το 1990 και μετά, λίγοι είναι οι πρωταθλητές που ακολούθησαν αντίθετη πορεία και δεν έκαναν το «αγροτικό» τους σε backmarker ή midfield ομάδα, και το μυαλό πάει αμέσως σε δυο: Jacques Villeneuve και Lewis Hamilton.
Έχουμε μιλήσει εις βάθος εδώ για τον πρώτο, οπότε ας πάμε στον δεύτερο.
Η μέχρι σήμερα καριέρα του Lewis Hamilton χωρίζεται εκ προοιμίου σε τρεις περιόδους: την πρωταθληματική (2007-08), όταν έχοντας μονοθέσιο για τίτλο τον έχασε στις λεπτομέρειες την πρώτη χρονιά και τον κέρδισε με τον ίδιο τρόπο την επόμενη, τα χρόνια της ξηρασίας (2009-13) όταν με εξαίρεση το 2010 ήταν εκτός διεκδίκησης τίτλου και με μονοθέσια χαμηλότερης ως επί το πλείστον δυναμικότητας, και η κυρίαρχη (2014-σήμερα), όταν όντας μέλος της μεγαλύτερης κυριαρχίας που είδε ποτέ το σπορ, βάλθηκε να ξαναγράψει τα βιβλία των ρεκόρ.
Έχουν γραφτεί βιβλία ολόκληρα για την πρώτη περίοδο και μάλλον θα γραφτούν…τόμοι για την τελευταία, αλλά εμείς ας επικεντρωθούμε στην μεσαία – και άτιτλη – περίοδο του. Αν αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί από κάτι, πέρα από την απουσία τίτλων και τα συγκριτικά χειρότερα μονοθέσια, είναι τα λάθη του Hamilton. Και ήταν πολλά.
Από το τρακάρισμα του στην Lesmo της Monza όντας τρίτος (και στον τελευταίο γύρο!) το 2011 και το παιδικό του λάθος στην πρώτη στροφή της ίδιας πίστας έναν χρόνο πριν, μέχρι πιο πίσω και την αλήστου μνήμης σύγκρουση με τον Kimi στην έξοδο του pitlane στον Καναδά το 2008 μαζί φυσικά με το λάθος στην Κίνα το 2007 που σε μεγάλο βαθμό του στέρησε τον τίτλο, από την αρχή της καριέρας του δεν ήταν ακριβώς αλάνθαστος – υπάρχουν τουλάχιστον μισή ντουζίνα περιπτώσεις ακόμα που δεν αναφέρθηκαν και το βάρος της ευθύνης βαραίνει τους νεαρούς τότε ώμους του Hamilton.
Ο λόγος; Σίγουρα δεν είναι ένας, αλλά είναι πολύ πιθανό η απειρία του να ήταν καθοριστικός παράγοντας στα παραπάνω ατοπήματα. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο εγκλιματισμός ενός rookie οδηγού στην Formula 1 δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα, αν και μάλλον είναι πιο ομαλός από παλιότερες και πιο βάναυσες εποχές. Συνεπώς, όσο ταλέντο και να είχε, ήταν φυσικό ο Hamilton να κάνει λάθη, πόσο μάλλον από την στιγμή που στις πρώτες χρονιές του είχε και την πίεση για τίτλο.
Αυτή η πίεση (Βρετανός γαρ) δεν έφυγε ούτε στα επόμενα χρόνια, παρά το γεγονός πως με εξαιρέσεις το 2010 (όπου πήγε στον τελευταίο αγώνα ψάχνοντας ένα θαύμα) και το 2012 (όπου η McLaren είχε το ταχύτερο μονοθέσιο προς το τέλος της χρονιάς αλλά και άθλια αξιοπιστία), ούτε το Woking μπορούσε να του δώσει ένα μονοθέσιο που άνηκε στο ανώτερο επίπεδο. Επομένως, ακόμα και με τα παραπάνω λάθη, ο τίτλος δεν ήταν ιδιαίτερα ρεαλιστικός στόχος – και εδώ είναι το ζουμί.
Εννοείται πως δεν το είχε βάλει στόχο (αλήθεια, ποιος οδηγός θα το έκανε;), όμως τα αρκετά λάθη του κατάφεραν και του «έχτισαν» το τωρινό πακέτο.
Βασικά, έκανε το πρώτο βήμα που είπαμε στην αρχή του κειμένου: αντί να ξεκινήσει σε λιγότερο ανταγωνιστική ομάδα, πέρασε εκείνη την περίοδο…στην μέση της καριέρας του. Αυτό το γεγονός, αν και ανορθόδοξο, του έδωσε την δυνατότητα να μάθει από τις αστοχίες του χωρίς αυτές να γίνονται σε κατάσταση διεκδίκησης (βλ. λήμμα Vettel, Sebastian), έχοντας ως αποτέλεσμα τον ολοκληρωμένο και εν πολλοίς αλάνθαστο οδηγό που βλέπουμε στις οθόνες μας στην υβριδική εποχή.
Ας τραβήξουμε τώρα την γραμμή για τον παραλληλισμό στο σήμερα με έτερο οδηγό έναν ταλαντούχο Μονεγάσκο: είναι ήδη εμφανές στους περισσότερους ότι ο Charles Leclerc, μαζί με τον Max Verstappen και τους Russell/Norris, θα αποτελέσει έναν από τους πυλώνες στους οποίους θα στηριχτεί το οικοδόμημα της Formula 1.
Όπως και με τον Hamilton, η πορεία του Leclerc μέχρι σήμερα ήταν…κομματάκι ανορθόδοξη: μετά από μια εξαιρετική πρώτη σεζόν στην Alfa Romeo Sauber, έγινε ο νεότερος οδηγός που μπήκε στο κόκπιτ της Ferrari από τον Ricardo Rodriguez το…1961, καταφέρνοντας να πάρει 7 pole και 2 νίκες στην πρώτη του χρονιά με την Scuderia. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η “από τα ψηλά στα χαμηλά” τροχιά της καριέρας του Charles έχει ομοιότητες με αυτή του Lewis, ειδικά συγκρινόμενη με αυτή του Verstappen (ο οποίος έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του σε μονοθέσια αρκετά καλά για μεμονωμένες νίκες αλλά όχι για διεκδίκηση πρωταθλήματος) ή του Norris (καθαρά μονοθέσιο midfield).
Οι ομοιότητες όμως σταματάνε εδώ. Ναι, η Ferrari ήταν το ταχύτερο μονοθέσιο σε ένα μέρος της περσινής χρονιάς (μέχρι να πέσουν οι καμπάνες για τον κινητήρα), αλλά η υπόθεση πρωτάθλημα είχε κριθεί από τον Ιούνη – και άμα κρίνουμε από το φετινό μονοθέσιο, φαίνεται αδύνατον να παλέψει για αυτό μέχρι το ανακάτεμα της τράπουλας το 2022. Συνεπώς ακυρώνεται κάθε σύνδεση με τις πρωταθληματικές περιόδους του Βρετανού επτάκις, αλλά υπάρχουν μαθήματα που μπορεί να πάρει ο Charles από την μεσαία περίοδο που αναφέραμε παραπάνω.
Το κυριότερο: τα λάθη που αναπόφευκτα έχει κάνει και θα κάνει στο μέλλον. Έχουμε ξαναπεί πως η πίεση στην Ferrari είναι τόσο σίγουρη όπως η ανατολή του ηλίου, ανεξάρτητα με την απόδοση του μονοθεσίου, δίνοντας του έναν παραπάνω πονοκέφαλο.
(Και πραγματικά, άμα ο Hamilton είχε μια φορά πίεση – κυρίως από τα αδηφάγα Βρετανικά tabloids που τον περνούσαν από κρεατομηχανή με το παραμικρό – ο Leclerc έχει…10, αφού ήδη θεωρείται από την ομάδα του και εκατομμύρια τιφόζι ως ο επόμενος μεγάλος οδηγός της, και αυτή η ταμπέλα είναι πολύ, πολύ βαριά…)
Και ο ίδιος όμως, έχει ήδη κάνει μερικές «πατάτες», με κυριότερα παραδείγματα το αβίαστο τρακάρισμα στις κατατακτήριες του Baku πέρσι και φυσικά το «μάζεμα» του μονοθεσίου του Vettel πριν από λίγους μήνες στην Στυρία Αυστρία, ενώ έχει πέσει αισίως τρεις φορές συνολικά πάνω σε άλλο μονοθέσιο την φετινή σεζόν, όλες με 100% δικό του φταίξιμο.
Ας μην κοροιδευόμαστε: μπορεί ο χαρακτηρισμός “τορπίλη” που αισίως ακούγεται να είναι άκυρος, ειδικά αναλογιζόμενοι το γεγονός πως την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι 6ος στην κατάταξη με το…7ο μονοθέσιο σε δυναμικότητα (=μεγάλο overachieving και υποψηφιότητα για οδηγός της χρονιάς), αλλά ειδικά φέτος έχει κάνει πολλά “χαζά” λάθη τα οποία θα έπρεπε να αποφευχθούν.
Ποιο είναι το ζήτημα εδώ; Πως αυτά τα λάθη, όπως και του Hamilton, γίνονται με μη ανταγωνιστικό μονοθέσιο – και όπως είδαμε από την κατάσταση του Vettel, αυτό είναι απείρως καλύτερο. Συνεπώς, ο Leclerc πρέπει να ακούσει τον…Παντελίδη και «να κάνει λάθη για να μάθει».
Δυστυχώς ή ευτυχώς, μια χρονιά στην Sauber ήταν όλη η προετοιμασία που είχε πριν πέσει στα βαθύτερα νερά της Formula 1 – όμως η αδυναμία της Ferrari να παλέψει για το πρωτάθλημα στα πρώτα του χρόνια εκεί μπορεί να γίνει δώρο εξ’ ουρανού, άμα ο Μονεγάσκος ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με τον Hamilton – κάνοντας το “αγροτικό του” μέχρι να έρθει το 2022.
Κανένας φυσικά δεν μπορεί να προεξοφλήσει την πορεία της καριέρας του, συνεπώς με τον “ίδιο δρόμο” δεν εννοούμε 7 πρωταθλήματα και τριψήφιο αριθμό νικών/poles, αλλά πρωταθλήματα και νίκες γενικότερα – για να μπορέσει πάντως ακόμα και να μπει στην συζήτηση για διεκδίκηση πρωταθλήματος (δοσμένου του κατάλληλου μονοθεσίου), θα χρειαστεί να σταματήσει να είναι τόσο επιθετικός (ειδικά στον πρώτο γύρο) και να μετριάσει τα λάθη, καθώς θα είναι μοιραία.
