Ferrari – H πτωτική πορεία των κόκκινων (ΜΕΡΟΣ 1ο)

Scuderia Ferrari! Μία ομάδα, ή μάλλον, Η ομάδα, το όνομα της οποίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το άθλημα το ίδιο. Η πιο ιστορική ομάδα του αθλήματος, η πιο πετυχημένη. Αν αρχίσουμε να απαριθμούμε τις αρετές, την δοξασμένη ιστορία και τα επιτεύγματα της ομάδας αυτής, θα χρειαστούμε 2-3 περιόδους καραντίνας ακόμη. Γιατί, όμως, όλα αυτά τα “επιτεύγματα, δοξασμένη ιστορία, αρετές” σταμάτησαν απότομα την τελευταία 15ετία (περίπου);

Ferrari: Μερος 1ο – Μέρος 2ο – Μέρος 3ο

Το όνομα και η ιστορία της Ferrari γιγαντώθηκαν και συνδέθηκαν άμεσα με έναν πιλότο. Το όνομα αυτού; Michael Schumacher. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ασφαλώς η ιστορία της ομάδας δεν ξεκίνησε ούτε και θα τελειώσει στον συγκεκριμένο πιλότο. Υπήρξαν κι άλλοι πιο πριν, όπως και θα υπάρξουν που στήριξαν και θα στηρίξουν επάξια το θρυλικό αυτό όνομα, ωστόσο, μέχρι στιγμής, οι 72 νίκες, τα 5 πρωταθλήματα οδηγών, τα 6 κατασκευαστών που έδωσε συνολικά στην Θρυλική κόκκινη ομάδα, παραμένουν μέχρι και σήμερα απλησίαστα.

Παρ’όλα αυτά, μετά την απόσυρση του Γερμανού Θρύλου, οι κόκκινοι δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν ξανά την κυριαρχία τους. Αρκέστηκαν σε ένα double το 2007, όπως και ένα πρωτάθλημα κατασκευαστών το 2008. Εδώ να πω το εξής. Αν και ο Kimi Raikkonen ήταν εκπληκτικότατος το 2007, έχοντας μάλιστα και χειρότερο μονοθέσιο σε σύγκριση με την McLaren, εκτιμώ πως τα πρωταθλήματα ήταν απίθανο να κερδιθούν αν δεν υπήρχαν τα “εσωπαραταξιακά” της Βρετανικής ομάδας. Αντίστοιχα, το 2008, προσωπικά εκτιμώ πως το πρωτάθλημα κατασκευαστών δύσκολα θα ερχόταν, εάν η McLaren είχε κάποιον αποδότικότερο – καλύτερο του Heikki Kovalainen, όπως τον Nick Heidfield, ή τον τότε αξιοπρεπέστατο Robert Kubica.

Ωστόσο, επειδή τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές εκτιμήσεις και υποθετικά σενάρια, ας σταθούμε στα γεγονότα που είναι πως η Ferrari κατέκτησε 3 τίτλους. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχτισε πάνω σε αυτούς.

Και αν το 2008 και 2009, η ευθύνη βαραίνει, αναφορικά με τους πιλότους, τον ομολογουμένως κακό Kimi Raikkonen, το 2010 η ιστορία ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Fernando Alonso ήρθε με βαριές περγαμηνές στη πλάτη του και έδειξε εξαρχής πως είναι ο #1 της ομάδας, καθώς και έδειξε ικανότατος να την οδηγήσει σε πρωτάθλημα.

Η 5ετία του Ισπανού χαρακτηρίστηκε από αρκετά σκαμπανεβάσματα. Μέτρια, έως χείριστα μονοθέσια, ακόμα χειρότερες στρατηγικές, και μία Ferrari να μην δείχνει το παραμικρό θετικό στοιχείο εκτός από τον ίδιο τον Fernando Alonso. Χαρακτηριστική η δήλωση του Stefano Domenicali στο review του BBC για το πρωτάθλημα του 2012, όπου δηλώνει πως το μονοθέσιο εκείνης της χρονιάς ήταν “full of drag, no traction, bad aerodynamics” και άλλα πολλά. Κοινώς, οι 7 πληγές του Φαραώ είχαν πέσει σε ένα μονοθέσιο.

Το 2014 είδε την Ferrari να ψάχνει για τον αντικαταστάτη του Ισπανού, ο οποίος αποχώρησε οικειοθελώς.

Αυτός που κλήθηκε να σηκώσει το βάρος και να αντικαταστήσει τον Fernando ήταν, ποιός άλλος, ο 4 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, Sebastian Vettel. Ο Γερμανός ήρθε βαριά παρασημοφορημένος στο Maranello. Οι συγκρίσεις με τον Γερμανό Θρύλο, Michael Schumacher, ήταν αναπόφευκτες, ωστόσο, ο “baby schumi” έδειχνε ανεπηρέαστος και πλήρως συγκεντρωμένος στο έργο του. Επανέφερε την ομάδα στις νίκες και έδειχνε παραπάνω από ικανός να τελειώσει τόσο την περίοδο ξηρασίας των κόκκινων, όσο και την κυριαρχία που είχε δημιουργήσει το πανίσχυρο δίδυμο Mercedes – Lewis Hamilton.

Η συνέχεια; Ο Γερμανός κατέληξε να “λιθοβολείται” από τον φίλαθλο κόσμο και έγινε το μαύρο πρόβατο, με αποκορύφωμα την απομάκρυνσή του, εν έτει 2020, λόγω κορωνοϊού, όπως είπε και ο Mattia Binotto.

Στις γραμμές που ακολουθούν, θα δούμε γιατί δύο πιλότοι με επιτεύγματα και περγαμηνές που κουβαλούν λίγοι, δεν κατάφεραν να πετύχουν και έφυγαν σαν κηνυγημένοι από το Ιταλικό στρατόπεδο.

Fernando Alonso – Scuderia Ferrari

O Fernando Alonso ήρθε στην ομάδα σε μία περίοδο που οι κόκκινοι είχαν πάρει την κάτω βόλτα. Το χείριστο 2009 επέβαλε στην ομάδα να κάνει ριζικές αλλαγές. Δυστυχώς, τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν ακόμα χειρότερα. Το μόνο θετικό που είχε να κρατήσει η ομάδα ήταν ο Fernando Alonso. Αν κρίνουμε από τις επιδόσεις του Felipe Massa, τα μονοθέσια ήταν επιοικώς απράδεκτα, και δικαίως πιστώνεται στον Ισπανό από τους ειδικούς του χώρου το ότι “τα ανέβασε σε μεγαλεία που δεν άξιζαν”.

Εδώ όμως τα προβλήματα είναι βαθύτερα. Δυστυχώς, η ομάδα έδινε προσοχή σε λάθος πράγματα.

Ο Luca Di Montezemolo δήλωσε πως ο Fernando, όταν αποτύχαινε κλεινόταν και έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό του, σκεπτόμενος “τι κάνω λάθος;”, ή “μήπως δεν έχω τους σωστούς ανθρώπους γύρω μου;”

Όταν λοιπόν, αναγνωρίζεται ένα πρόβλημα τότε πρέπει να λυθεί. Οι πιθανές λύσεις στο συγκεκριμένο ήταν δύο. Ή διώχνεις τον πιλότο και φέρνεις έναν “στα μέτρα σου” ή του δίνεις ελευθερία στις κινήσεις του, ώστε να φέρει τους ανθρώπους του, να κάνει αυτά που θέλει και να έχει τα εργαλεία που χρειάζεται. Εφόσον, ο Luca διάλεξε να μην διώξει τον Ισπανό μετά το 2010 και το γνωστό “σημειωτόν” πίσω από τον Ρώσο, Vitaly Petrov, τότε ήταν αναγκασμένος να τον εμπιστευτεί πλήρως.

Δυστυχώς, ούτε το δεύτερο έγινε. Ο Fernando Alonso είχε φτιάξει ένα γκαράζ με δικούς του ανθρώπους, ωστόσο, η ομάδα διάλεξε να κάνει αλλαγές, αλλαγές οι οποίες βύθισαν ακόμα περισσότερο την ομάδα στην ύφεση και ώθησαν τον Ισπανό εκτός. Εδώ να πούμε πως η ομάδα τον ήθελε, με τα μέσα της εποχής να κάνουν λόγο για πρόταση επέκτασης του συμβολαίου του, ωστόσο, η πορεία που είχε πάρει η ομάδα, αλλά και η πρόσφατη χείριστη φόρμα της, ώθησαν τον Ισπανό να αναζητήσει την τύχη του αλλού. Η εμπιστοσύνη της ομάδας στον Ισπανό, ως πιλότο κλειδί, φαίνεται και στην “ανοχή” που του έδειχνε. Συγκεκριμένα, στην Monza, 2013, είχε αποκαλέσει τους μηχανικούς ‘ηλίθιους’.

Αλλά και άλλες δηλώσεις, όπως το ότι ζήτησε ένα πολύ δυνατό μονοθέσιο ως δώρο γεννεθλίων.

Όταν όμως, το υπόλοιπο team δεν αποτελείται από ικανούς ανθρώπους, και η ομάδα βρίσκεται πάντα εκτεθειμένη, τότε ο πιλότος δεν μπορεί να φέρει μόνος του την άνοιξη. Χαρακτηριστικό πως η ομάδα, παρασκηνιακά έχανε σχεδόν κάθε μάχη.

Συνοψίζοντας, η εποχή του Fernando Alonso ‘κάηκε’ επειδή η ομάδα αδυνατούσε να χειριστεί τις καταστάσεις, αλλά και έδειχνε ανήμπορη να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο τον πιλότο της. Επίσης, σημαντικός παράγοντας είναι και η αδυναμία της ομάδας να κατανοήσει και να χειριστεί τον χαρακτήρα του #1 πιλότου της. Όσο για τα χείριστα μονοθέσια, η ιστορία γνωστή.

Εδώ να πούμε πως και οι κακές εμφανίσεις του Felipe Massa ήταν κομβικής σημασίας, αφού ανάγκασαν τον Fernando Alonso να παλεύει για δύο, αλλά και να μην έχει σημαντική υποστήριξη, σε αντίθεση με τον Mark Webber που έδινε το δικαίωμα στην ομάδα του να κάνει τα “πειράματα” σε εκείνον και τις σωστές στρατηγικές στον Seb.

Sebastian Vettel – Scuderia Ferrari

O γεμάτος αυτοπεποίθηση και αισιόδοξος πολυπρωταθλητής εκλήθη το 2015 να βγάλει την ομάδα από τις συμπληγάδες. Ο Γερμανός γνώριζε πως είχε δύσκολο και μακροχρόνιο έργο μπροστά του, ωστόσο η ποιότητά του ήταν παραπάνω από ικανή για να φέρει επιτυχίες στην ομάδα.

Εδώ η αποτυχία της συνεργασίας είναι πιο απλή, αλλά και λίγο διαφορετική από αυτήν των Fernando Alonso και Ferrari. Τα κοινά σημεία είναι τα εξής. Και εδώ, οι στρατηγικές της ομάδας ήταν για σεμινάριο με τίτλο ‘Τι να μην κάνετε κατά την διάρκεια του αγώνα, by Ferrari engineers‘. Ακόμα ένα κοινό σημείο είναι τα χειρίστου επιπέδου μονοθέσια, με εξαίρεση το 2017 και το 2018, όπου ο Sebastian Vettel είχε ελπίδες να διεκδικήσει στα ίσα τον τίτλο. Προσωπικά, εκτιμώ πως το πρωτάθλημα ήταν αδύνατον να κερδιθεί. Ωστόσο, στον Seb το μόνο που χρεώνω, λόγω των λαθών του, είναι πως δεν πάλεψε μέχρι τέρμα, όπως είχε κάνει ο προκάτοχός του σε αντίστοιχες και χειρότερες καταστάσεις.

Εδώ μπαίνει και ο παράγον ‘χαρακτήρας’.

Η Ferrari έδειχνε διαφορετική προς τον Seb, συγκρητικά με την προσέγγισή της στον Fernando Alonso. Σε αντίθεση με τον Ισπανό, ο Γερμανός δεν είχε την ευχαίρια να δείξει τον “χαρακτήρα του” για τον οποίο τον μισήσαμε, θαυμάσαμε, αγαπήσαμε, επικρίναμε στην Red Bull.

Στην ομάδα με την οποία κατέκτησε 4 παγκόσμιους τίτλους, ο Γερμανός έδειχνε αδίστακτος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και έβγαζε στον φίλαθλο κόσμο πως είναι ανίκητος, ενώ μόνο οι μηχανικές βλάβες ήταν ικανές να τον νικήσουν. Δυστυχώς, η Ferrari του το απαγόρεψε αυτό. Τον ήθελε οδηγό-υπάλληλο και όχι οδηγό-αφεντικό. Δεν του έδινε δικαίωμα να λέει την γνώμη του, ενώ με το πρώτο λάθος τον εξέθετε προς τα έξω (να θυμίσουμε την δήλωση του Maurizio Arrivabene “η δουλειά του είναι να οδηγάει”) με αποτέλεσμα να βλέπουμε έναν Seb αγνώριστο.

Τέλος, οι τραγικές επιλογές αναφορικά με την στρατηγική συνεχίστηκαν. Ενδεικτικά να πούμε τις κατατακτήριες στην Monza, όπου αντί να βοηθηθεί ο “πρωταθληματικός” Sebastian Vettel, οι διάννοιες της κόκκινης ομάδας έδωσαν το slipstream στον Kimi Raikkonen, ένα παράδειγμα που σπάνια αναφέρεται από τον φίλαθλο κόσμο, ωστόσο προσωπικά το θεωρώ από τα χαρακτηριστικότερα. Μπορείτε να διαβάσετε για τα λάθη των κόκκινων απέναντι στον Γερμανό πολυπρωταθλητή εδώ.

Εδώ να τονίσουμε και την διαφορά στην αντιμετώπιση των δύο αυτών πιλότων.

Όσον αφορά τον Fernando Alonso, αυτό που προσωπικά συμπέρανα για την θητεία του Ισπανού, είναι πως δεν είναι τόσο οδηγός ψυχολογίας, αλλά κυρίως οδηγός που απαιτεί το καλύτερο από την ομάδα του και θέλει ανθρώπους γύρω του να μπορούν να τον χειριστούν και να του δείξουν τον δρόμο, όταν αναλώνεται σε λάθος πράγματα, όπως αναφέραμε πιο πάνω. Κοινώς,ο Ισπανός χρειάζεται σωστούς ανθρώπους γύρω του, αποδοτικούς, ώστε να εξασφαλιστεί πως ο Ισπανός δεν θα μπει σε λούπες που θα αποπροσανατολίσουν την ομάδα από τον στόχο της.

Ο μεν Sebastian Vettel είναι οδηγός ψυχολογίας. Σε αντίθεση με τον Ισπανό προκάτοχό του, εκείνος σε στιγμές λαθών και αποτυχιών, στέκεται δίπλα στην ομάδα και δεν τα βάζει τόσο με τον εαυτό του. Ωστόσο, θέλει να ξέρει πως έχει την πλήρη στήριξη και εμπιστοσύνη της ομάδας του. Όταν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και η ομάδα στρέφεται εναντίον του, τότε ο Γερμανός βγαίνει από τα νερά του και οι εμφανίσεις που μας συνήθιζε στην Red Bull ξεκινούν να αποτελούν ανάμνηση.

Σημαίνουν, όμως, τα παραπάνω πως κάποιος από τους δύο πιλότους, είναι λάθος στον τρόπο αντιμετώπισής του;

Ασφαλώς και όχι. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν που έκαναν τον Fernando Alonso να εκθρονίσει στα ίσα το 2006 τον Michael Schumacher. Αυτός ο “κακός” χαρακτήρας ήταν που έκανε τον Ισπανό να διεκδικήσει 2 πρωταθλήματα με τους κόκκινους που κανείς στην θέση του δεν θα διεκδικούσε. Δυστυχώς, όμως, ο Ισπανός δεν είχε τον αντίστοιχο Flavio Briattore δίπλα του που θα “τον έβαζε στη θέση του” και θα τον καθοδηγούσε πριν καν χρειαστεί καθοδήγηση.

Αντίστοιχα, ο Sebastian Vettel έγινε 4 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, επειδή η ομάδα του τον εμπιστευόταν και τον στήριζε στο έπακρο. Δεν τον πίεζε αφόρητα, άλλα τον εμπιστευόταν και τον υποστήριζε. Πολλές φορές τον κάλυπτε ακόμα και όταν ήταν λάθος (να υπενθυμίσουμε τον αγώνα στην Τουρκία, 2010), επειδή ήξερε πως αυτό χρειαζόταν ο Seb για να την οδηγήσει σε πρωτάθλημα.

Συμπερασματικά

Δυστυχώς, οι κόκκινοι κατάφεραν να μετατρέψουν δύο τέτοιου βεληνεκούς πιλότους σε έρμαια του midfield. Δύο πιλότους με 6 πρωταθλήματα τους έστειλαν, τον έναν στην απόσυρση, μετά από ένα καταστροφικό πέρασμα από την McLaren και τον άλλον να παλεύει για την 15η θέση και να λέει και ευχαριστώ που πέρασε στο Q2.

Είναι απαράδεκτο να επιτρέπουν στον Fernando Alonso να φεύγει, επειδή δεν του δίνουν εργαλεία ικανά να παλέψει, όπως επίσης και να εκδιώχνεται ο Sebastian Vettel, ο πιλότος που στάθηκε το μεγαλύτερο εμπόδιο στην Mercedes και τον Lewis Hamilton.

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα. Εάν η ομάδα δεν εμπιστεύεται έναν 4 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή, τότε ποιόν θα εμπιστευτεί;

Όσον αφορά τους μηχανικούς που έφυγαν ή δεν ήρθαν, αρκεί να πούμε το εξής. Ο James Allison, έφυγε από τους κόκκινους και πλέον είναι πρωταθλητής με τα ασημένια βέλη, ενώ ήταν από τα βαρυσήμαντα ονόματα στα οποία πιστώνεται η επιτυχία της Renault και του Fernando Alonso.

Η Ferrari επιβάλεται να κάνει ριζικές αλλαγές. Ο Mattia Binotto είναι μηχανικός, όχι διευθυντής ομάδας. Επιβάλεται να δείξει εμπιστοσύνη στους οδηγούς της. Τόσο ο Leclerc, όσο και ο, συνεχώς εξελισόμενος, Carlos Sainz έχουν τα φόντα να φέρουν επιτυχίες στους Ιταλούς.

Όσον αφορά την FIA

Προσωπικά, έχω ξαναπεί πως σέβομαι και αποδέχομαι τις αποφάσεις της FIA και δεν πρόκειται να τις κατακρίνω. Εκείνη ξέρει σίγουρα καλύτερα από εμένα. Αυτό σημαίνει πως κουβέντες για “μεροληπτικές αποφάσεις εναντίον της Ferrari” και άλλα τέτοια δεν πρόκειται να ακουστούν από εμένα ποτέ. Ωστόσο, αν αποδειχτεί μία μέρα πως κάτι τέτοιο ισχύει, τότε δυστυχώς οι κόκκινοι κατάφεραν να αποτύχουν και εκεί. Αν η πιο ιστορική ομάδα έφτασε σε σημείο να αντιμετωπίζεται ως “μικρή” από τους αγωνοδίκες, τότε τα αφεντικά πρέπει τάχυστα να δουν τι πάει λάθος.

Αν όχι για τους αμέτρητους tifosi, τουλάχιστον για τον Michael……..

Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube και Twitter.