Ferrari – Η πτωτική πορεία των κόκκινων (ΜΕΡΟΣ 2ο)

Στο πρώτο μέρος είχαμε γράψει για την αγωνιστική καθύζιση της Ferrari και πως αυτή επηρέασε τους πιλότους της. Ήρθε η στιγμή να δούμε πως το παρασκήνιο (τουλάχιστον όσα γνωρίζουμε με ασφάλεια) έφερε την Scuderia από το πάνθεον του 5ου συνεχόμενου double το 2004, στο να μάχεται για την 6η θέση το 2020.

Ferrari: Μερος 1ο – Μέρος 2ο – Μέρος 3ο

Το ημερολόγιο, σε όρους που καταλαβαίνει ο κόσμος της Formula 1, έδειχνε 15ο αγώνα της σεζόν του 2006, πίστα της Monza. Ο Μichael Schumacher θα πάρει μία κομβική νίκη για την μάχη του στο πρωτάθλημα με τον ανερχόμενο αστέρα τότε, Fernando Alonso, που σε συνδυασμό με τον σπασμένο V8 κινητήρα της R26 του Ισπανού μπροστά στις γεμάτες εξέδρες της πίστας, θα φέρουν απίστευτη χαρά στους απανταχού φιλάθλους της Ferrari.

H βόμβα, όμως, της ανακοίνωσης της απόσυρσης του Γερμανού Θρύλου από την ενεργό δράση ήταν κάτι που καμία νίκη και κανένα 1-2 στη Monza δεν μπορούσε να “γιατρέψει”. Για να έρθει όμως αυτή η απόσυρση, είχαν προηγηθεί αρκετά και ακολούθησαν περισσότερα!

Ferrari – Di Montezemolo – Kimi Raikkonen

Γεννάται ευθύς αμέσως το εξής ερώτημα. Michael Schumacher, ο πιλότος των 7 παγκοσμίων πρωταθλημάτων και των 91 νικών, ο οποίος δεν αποσύρθηκε το 2005, σε μία χρονιά άκρως αποτυχημένη για τον ίδιο και την ομάδα του, γιατί αποφασίζει να αποσυρθεί το 2006, σε μία χρονιά με ρεαλιστικότατες πιθανότητες να στεφθεί πρωταθλητής, μία χρονιά που έδειχνε άκρως ελπιδοφόρα για το μέλλον, μία χρονιά που βλέπαμε την παλιά καλή Ferrari που πάλευε για νίκες, βάθρα και πρωταθλήματα; Ας δούμε τα σενάρια!

Σενάριο 1ο – Είχε χάσει την φόρμα του

Είναι αλήθεια ότι ο Γερμανός έκανε μερικά λάθη στην αρχή της σεζόν που δύσκολα θα έκανε σε παλαιότερες εποχές. Είναι επίσης αλήθεια πως εκείνη την χρονιά, o Fernando Alonso κόντραρε και κέρδισε στα ίσια τον Θρύλο του αθλήματος, Michael Schumacher, και έδειξε να είναι ο διάδοχος του Γερμανού, όσον αφορά τον επόμενο μεγάλο σούπερσταρ των αγώνων. Ωστόσο, Imola 2006, Monza 2006 είναι μόνο δύο από τους αγώνες που ο Γερμανός έδειξε πως το 2006 ήταν γι αυτόν “ακόμα μία χρονιά στο γραφείο”. Οπότε, το αγωνιστικό ντεφορμάρισμα δεν ήταν τόσο μεγάλο και ούτε αρκετό από μόνο του για να ωθήσει τον Γερμανό να “κρεμάσει” το κράνος του.

Σενάριο 2ο – Δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό

Aν ρωτήσουμε τον Mika Hakkinen το παραπάνω, το πιο πιθανό είναι να νομίζει ότι πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο. Ο Θρυλικός αυτός πιλότος της McLaren ήταν σίγουρα μεγαλύτερο μέγεθος από τον, ανερχόμενο ακόμα, Fernando Alonso, οπότε και αυτό το σενάριο δεν μοιάζει καθόλου πιθανό. Εξάλλου, το 2003 και η μάχη με τον Kimi Raikkonen έδειξαν πως ο Γερμανός δεν εκφοβίζεται από τον ενθουσιασμό και την μαχητικότητα των «νέων», οπότε ο Ισπανός δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Σενάριο 3ο – Luca Di Montezemolo

Εδώ να πούμε ότι υπάρχουν και «φήμες» και επιβεβαιωμένα γεγονότα που έγιναν γνωστά επισήμως ή και είδε ο απλός φίλαθλος.
Να πούμε για αρχή πως ο Luca Di Montezemolo είχε εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από τον Jean Todt, τον έναν από τους 3 ανθρώπους στους οποίους πραγματικά πιστώνεται η επιτυχία – κυριαρχία της Ferrari στις αρχές του 21^ου αιώνα.

Τι εννοώ;

Πολύ απλά ο Luca Di Montezemolo ήταν της λογικής Enzo Ferrari, λογική η οποία έλεγε πως «οι πιλότοι είναι απλά υπάλληλοι που δουλεύουν για τα αφεντικά τους»

Στον αντίποδα, ο Jean Todt πίστευε πως κάθε υψηλόβαθμο στέλεχος στην ομάδα ήταν φίλος του και όχι υπάλληλός του, που σημαίνει ότι τόσο ο Michael Schumacher, όσο και ο Ross Brawn ήταν γι αυτόν περισσότερο φίλοι παρά απλοί συνάδελφοι που περνάνε ένα οχτάωρο και μετά «δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις».

To κλίμα λοιπόν ήθελε τους δύο όχι να συνεργάζονται αρμονικά, αλλά να «ανέχονται» ο ένας τον άλλον για καλό της ομάδας. Ωστόσο, το 2006, ο Luca Di Montezemolo είχε αρχίσει έναν «εμφύλιο» εντός της ομάδας καθώς θεωρούσε πως ο Michael Schumacher είχε ξεπεράσει προ πολλού την «ημερομηνία λήξης» του και δεν ήταν πλέον ικανός να προσφέρει στην ομάδα. Πιθανολογώ πως δεν ήταν πνευματικά παρόν ούτε στον αγώνα στη Monza, αλλά ούτε και στην Imola, έναν αγώνα που έκανε τον ανταγωνιστή του στο πρωτάθλημα, Fernando Alonso, να μοιάζει μηδαμινό μέγεθος.

Στα πλαίσια, λοιπόν, της ενδοοικογενειακής διαμάχης, φημολογείται οτί ο Luca Di Montezemolo μοίραζε φυλλαδιάκια στους δημοσιογράφους πριν τον αγώνα στον ναό της ταχύτητας που έκαναν spoiler την απόσυρση του Γερμανού, κάτι το οποίο το ήθελε ο ίδιος. Κυκλοφορεί και το εξής που θέλει τον Luca Di Montezemolo να λέει στον Γερμανό θρύλο «Ή αποσύρεσαι ή τρέχεις ενάντια στον Raikkonen».

Και κάπως έτσι, ο Γερμανός βρέθηκε να «πετιέται» εκτός της ομάδας που γιγάντωσε με εμφανίσεις όπως στο Magny Cours το 2004, και την Ferrari σταδιακά να χάνει κάθε ισχυρό στέλεχος που είχε με «βαριά» ονόματα όπως οι Ross Brawn και Jean Todt.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω έχουν γραφτεί, θεωρούνται «φήμες» οπότε ο καθένας μπορεί να τα αμφισβητήσει. Αυτά που δεν αμφισβητούνται όμως είναι τα εξής.

• Τα πανηγύρια του Luca Di Montezemolo μετά την νίκη, ενώ ο ίδιος ο Γερμανός 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής δεν πανηγύριζε τόσο έξαλλα.
• Το φιλί αλά Ιταλικά που έδωσε στον Jean Todt με τον τελευταίο να γυρνάει την πλάτη μυστηριωδώς.
• Και το αποκορύφωμα: 15 λεπτά πριν τον αγώνα να πηγαίνει στο μονοθέσιο του Kimi Raikkonen και να του δίνει τα….thumbs up.

To συγκεκριμένο αναδυκνύει δύο σοβαρά προβλήματα για την  Ferrari.

1. Τα ισχυρά πολιτικά παιχνίδια που παίζονται σε βάρος της ομάδας.
2. Για τα ικανά στελέχη, μάλλον πιο σημαντικός είναι ο πιλότος και όχι η ομάδα.

Το πρώτο δεν θέλει και μεγάλη ανάλυση για να το αντιληφθεί κανείς. Το δεύτερο, όμως, δείχνει πως η Scuderia με τον τρόπο που λειτουργεί, δεν πείθει κάποιον να γίνει μέλος της, αλλά εξαρτάται από τον πιλότο για να το κάνει. Κι εδώ μπαίνει το εξής. Δεν είναι μόνο ότι η Ferrari δεν θα πετύχαινε χωρίς τον Michael Schumacher, αν για παράδειγμα είχε άλλον εξαιρετικό οδηγό, όπως o Mika Hakkinen, αλλά δεν θα είχε ούτε κατά διάνοια τα ικανά στελέχη να στήσουν την ομάδα.

Η συνέχεια για την Scuderia Ferrari είναι γνωστή. Ένα double το 2007 που ήρθε κυρίως λόγω της εξαιρετικής απόδοσης του Kimi Raikkonen, αλλά και λόγω φυσικά των εσωπαραταξιακών της McLaren. Ακολούθησε ένας τίτλος κατασκευαστών που προσωπικά εκτιμώ ότι ήρθε κυρίως με την ευγενική χορηγία της ανικανότητας του Heikki Kovalainen. Ενώ η τριετία 2007 – 2009 ανέδειξε και άλλη μία αδυναμία της Scuderia.

Η εξάρτηση από τον Michael Schumacher

Θα πει κανείς, είναι δυνατόν να κατακρίνουμε τον Γερμανό; Φυσικά και όχι, αλλά όταν ο Ross Brawn έδινε στρατηγικές, ήξεραν οι φίλαθλοι των κόκκινων και ότι αυτές είναι οι σωστές και ότι υπάρχει ο πιλότος να τις φέρει εις πέρας. Για τον Γερμανό αρκεί να θυμίσουμε πως η Scuderia τον εμπιστεύτηκε λανθασμένα το 2009 και φτάσαμε να δούμε μέχρι και βρόχινα στον Kimi Raikkonen σε στεγνές συνθήκες με αποτέλεσμα να καούν, επειδή ο Γερμανός «έβλεπε να έρχεται βροχή»

Σταδιακά λοιπόν, η Ferrari άρχισε να χάνει και τα αξιόλογα στελέχη της και την δύναμη που της έδιναν αυτοί. Η 5ετία του Fernando Alonso έδειξε όλες τις αδυναμίες της ομάδας στο παρασκηνιακό μέτωπο.

Οι αντιδράσεις του Stefano Domenicali δεν θύμιζαν σε τίποτα τις αντιδράσεις του Jean Todt. Όταν ο Stefano γελούσε στις συνεντεύξεις ήταν επειδή δεν είχε να πει τίποτα και δεν μπορούσε να προστατέψει την ομάδα του, κάτι σαν τον Eric Boulier στην McLaren μετά από λίγα χρόνια. Εν αντιθέσει, ο Jean Todt δεν δίσταζε να πάρει σκληρές αποφάσεις και ήταν πάντα ισχυρά δεσμευμένος τόσο με την ομάδα όσο και με τους πιλότους του. Ενώ ο Stefano, άφηνε τον Alonso να εκτίθεται, αναγκάζοντάς τον να αναλάβει χρέη leader στην ομάδα και με το ταμπεραμέντο του να γίνεται πάντα αφορμή για αρνητική επίκριση στην Ομάδα.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε τις «ήττες» σε παρασκηνιακό επίπεδο.

• 2010 ποινή για team orders (δικαίως) στο Hockenheim. Καμία πίεση για ποινή για τον ίδιο λόγο στην Red Bull στο Abu Dhabi
• Καμία πίεση για ποινή στον Lewis Hamilton που προσπέρασε το αυτοκίνητο ασφαλείας στην Βαλένθια, παρά τις….έντονες προτροπές από τον Ισπανό πιλότο της.
• Καμία πίεση για ποινή στην Red Bull στο Μονακό παρά τα παράνομα πατώματα που παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Horner.
• Ούτε απομάκρυνση του Fernando Alonso από τον Luca Di Montezemolo το 2010 μετά το χαμένο πρωτάθλημα, στα πλαίσια του «δεν ήταν καλός υπάλληλος για την ομάδα», αλλά ούτε του έδωσε πλήρη ελευθερία στις κινήσεις του εντός ομάδας, ενώ τον άφησε να εκτίθεται και ο ίδιος παρά την ποιότητά του με τα χείριστα μονοθέσια και τον άφηνε να εκθέτει την ομάδα (Μόντσα 2013 «είστε ηλίθιοι») ή «θέλω κάποιου άλλου το αυτοκίνητο».
• Καμία προστασία της ομάδας και των συμφερόντων της, αλλά ούτε και των πιλότων της το 2013 με την ομάδα να συμφωνεί «πλήρως» τόσο στα τεστ που έκαναν Mercedes και Red Bull όσο και στις αλλαγές των κανονισμών. Υπ’όψιν, ο Fernando Alonso μέχρι τότε διεκδικούσε στα ίσα το πρωτάθλημα, μέχρι που ξαφνικά «ξέχασε να φέρνει αποτελέσματα».
• Πλήρης αποτυχία το 2014. Τόσο ο Fernando Alonso όσο και ο Kimi Raikkonen μιλούσαν για ανύπαρκτη ιπποδύναμη στον κινητήρα. Η αντίδραση του Domenicali; Να «πάρει την ευθύνη» και να παραιτηθεί.
• Ήττα σχετικά με τον κινητήρα το 2018 και την καύση λαδιού.
• Ήττα σχετικά με το DAS της Mercedes.
• Μυστική συμφωνία σχετικά με τον πανίσχυρο κινητήρα του 2019.
• Ακόμα και με την δίκαιη ποινή του Seb στον Κανδά, η ομάδα βρέθηκε εκτεθειμένη.
• Επόμενο checkpoint η ήττα σχετικά με το πάγωμα των κινητήρων, εκεί οπου και πάλι τα συμφέροντα της ομάδας θα μπουν σε 2^η μοίρα

H θέση της Ferrari

Εδώ να πούμε και το εξής. Η Ferrari έχει έρθει σε μία πολύ περίεργη θέση. Αν ασκήσει το περιβόητο βέτο για το οτιδήποτε, θα είναι δακτυλοδεικτούμενη και θα είναι το μαύρο πρόβατο που «δεν σκέφτεται το καλό του αθλήματος». Ενώ αν κάνει ότι κάνει και τώρα, δηλαδή «κάτσει στα αυγά της», θα καταλήξει να κολυμπάει σε ξένα νερά και τα συμφέροντα της ομάδας για άλλη μία φορά θα μπουν σε δεύτερη μοίρα.

Ωστόσο, πρέπει να κάνει την αυτοκριτική. Τι την ενδιαφέρει; Να είναι κομπάρσος σε ένα άθλημα με το οποίο έχει ταυτίσει το όνομά της ή να προσπαθήσει να προσαρμοστεί σε μία κατάσταση στην οποία η ίδια έχει περιέλθει και να χτίσει μία υγιή ομάδα που θα μπορεί να λειτουργεί δίχως να νοιάζεται για το πόση παρασκηνιακή δύναμη έχει, αν έχει, η Mercedes και η εκάστοτε Mercedes.

Φτάνουμε σε ένα ακόμα κομβικό σημείο για την ομάδα, σημείο το οποίο αναδεικνύει επιπλέον προβλήματα. Το κυριότερο εξ’αυτών;

Η Ιταλοποίηση

Όπως είχαμε γράψει και στο πρώτο μέρος, η προστασία του Vettel προς τα έξω ήταν ανύπαρκτη, ακριβώς αντίθετη με ότι συνέβαινε επί εποχές Schumacher. Η ομάδα έχει μπει πλήρως, πλέον, στο μότο του Enzo και αντιμετωπίζει τους πιλότους της σαν απλούς υπαλλήλους και όχι σαν πρωταθλητές οδηγούς που δικαιούνται να έχουν γνώμη.

Λάθος κινήσεις

Ο Mattia Binotto θεωρητικά ασχολείτο με τους κινητήρες στην Ferrari. Η Scuderia λοιπόν, έκρινε σωστό να τον προωθήσει στη θέση του team principal. Το αποτέλεσμα τραγικό. Λάθος διαχείριση των πιλότων, καμία προστασία από τους έξω και η απομάκρυνση του 4 φορές παγκόσμιου πρωταθλητή με την «σοβαρή» δικαιολογία του…….κορωνοϊού.

Η Ιταλοποίηση της ομάδας και η εσωστρέφεια φαίνονται σε πάρα πολλά σημεία. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, αρκεί να ανατρέξουμε στο τελευταίο team radio του Seb που αποχαιρέτησε την ομάδα του. Θα περίμενε κανείς να ακούσει το όνομα κάποιου ανθρώπου του Seb, κάποιου ανθρώπου εκτός Ιταλίας, κάποιου ανθρώπου που δεν είναι «άνθρωπος της διοίκησης». Ωστόσο, το λιγότερο Ιταλικό όνομα που ακούσαμε ήταν το….Giovanni……

Η αντίθεση με την Mercedes

Η Mercedes κοίταξε έξω από το κουτί και έφερε τον Toto Wolff. Έφερε τον James Alison, έφερε ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με τον οργανισμό Mercedes και πλέον λειτουργεί όπως λειτουργεί μία καλοκουρδισμένη μηχανή που δεν αφήνει αγώνα να πάει λάθος. Γιατί η Scuderia Ferrari, λοιπόν, πρέπει να επιμένει σε μία λογική εσωστρέφειας, μία λογική που δεν την αφήνει να εξελιχθεί και την οδηγεί να ψάχνει δικαιολογίες για τις αποτυχίες της και εξιλασθήρια θύματα στους οδηγούς της;

Και το κερασάκι στη τούρτα

Η Honda πήγε εργοστάσιά στην Αγγλία. Το ίδιο έχει κάνει και η Mercedes, ακόμα και η Renault. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Η μεν πρώτη, από εκεί που πάλευε να τερματίσει στους αγώνες, έχει φτάσει να διεκδικεί νίκες. Η δεύτερη δεν έχει αφήσει ρεκόρ όρθιο και συνεχίζει ακάθεκτη. Ενώ η μεν τρίτη, σημειώνει διαρκώς πρόοδο και δείχνει η μόνη ικανή να αντιμετωπίσει στα ίσα την ιπποδύναμη της πρωταθλήτριας. Μήπως το νησί, πλέον, παίζει σημαντικότερο ρόλο από την Ιταλία;

Συμπερασματικά

Η ανάλυση των πληγών της  Ferrari μπορεί να γίνεται για ώρες. Το σημαντικό είναι η ομάδα να βρει τάχιστα τα πατήματά της και να μπορέσει να παράσχει στο άκρως ταλαντούχο δίδυμο των Charles Leclerc, Carlos Sainz την δυνατότητα να μάχονται στα ίσα με τον Lewis Hamilton και όχι να κάνει σπασμωδικές και πρόσκαιρες κινήσεις. Όχι για τον Michael, ούτε για τον Sebastian ούτε για κανέναν. Για τους απανταχού tifosi που έφτασαν να χαίρονται με την 4^η θέση του Leclerc.

Για αυτούς!

Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube και Twitter.