Το φετινό τριήμερο στο Βελγικό GP θα μείνει στην ιστορία για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι ο τραγικός θάνατος του Anthoine Hubert, ελπιδοφόρου οδηγού της Formula 2 υπό την σκέπη της Renault. Έχουν υπάρξει αναλύσεις για το μοιραίο δυστύχημα, το οποίο δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί με κανένα γνωστό μέτρο ασφαλείας. Δεν παύει φυσικά, να είναι ένα τραγικό συμβάν το οποίο έκοψε πολύ νωρίς το νήμα της ζωής ενός νέου ανθρώπου και το μοναδικό που μπορούμε να ευχηθούμε είναι δύναμη και κουράγιο στους δικούς του ανθρώπους. Ας αναπαυτεί εν ειρήνη.
Ο δεύτερος λόγος είναι η πρώτη νίκη του Charles Leclerc στην F1, η οποία μπορεί να φαινόταν πως θα έρθει από καιρό, αλλά δεν παύει να είναι μια ημέρα που πιθανώς θα την θυμόμαστε για χρόνια ως την παρθενική νίκη ενός μελλοντικού πρωταθλητή.
Το ζουμί της υπόθεσης δεν είναι τόσο η νίκη, όσο ο τρόπος με τον οποίο ήρθε – και αναφέρομαι κυρίως στα team orders με τα οποία ο Μονεγάσκος πέρασε τον ομόσταυλο του στον 27ο γύρο, τα οποία ήρθαν χωρίς καθυστέρηση από το pitwall της Scuderia.
Το αξιοσημείωτο εδώ δεν είναι τόσο η γρήγορη και σωστή εφαρμογή της στρατηγικής (για την Ferrari) αλλά ο αποδέκτης αυτής, αφού για πρώτη φορά στην βραχύβια θητεία του με τα κόκκινα ο Leclerc δεν βρέθηκε στην λάθος πλευρά ενός team order.
Είναι γνωστό τοις πάσι το modus operandi που υπάρχει στο Μαρανέλλο από το 1996 και ύστερα, όταν ο Luca di Montezemolo έδωσε λευκό καμβά στους Todt – Schumacher να φτιάξουν την Scuderia όπως επιθυμούν, με τα γνωστά αποτελέσματα. Υπάρχει ο #1 οδηγός, ο οποίος επωμίζεται όλο το βάρος της διεκδίκησης των εκάστοτε στόχων, και ο #2, ο οποίος…δεν το επωμίζεται. Αυτό δεν άλλαξε μέχρι σήμερα, είτε με δίδυμα στα οποία η διαφορά κλάσης ήταν εμφανής (Schumacher – Irvine/Barrichello, Alonso – Massa) είτε με δίδυμα στα οποία ο έτερος οδηγός αποδεχόταν την μοίρα του (Alonso/Vettel – Raikkonen). Ακόμα και στις – μετρημένες – φορές που χρειαζόταν επανακεντρισμός του όλου πλάνου, όπως το 1999 και το 2008, αυτός έγινε ταχύτατα, αν όχι και με την μεγαλύτερη προθυμία.
Αυτό δεν ήταν και τόσο χαρούμενο νέο για την άλλη πλευρά του γκαράζ, αφού πρόσθεσε περισσότερο βάρος στις ήδη υπερφορτωμένες πλάτες του Sebastian Vettel, ο οποίος προερχόταν από μια κάκιστη σεζόν, στην οποία κύριο χαρακτηριστικό του ήταν τα συχνά και συνήθως σοβαρά λάθη του (ειδικά στο δεύτερο μισό) τα οποία τον έθεσαν εκτός διεκδίκησης τίτλου.
Ο Μονεγάσκος έδωσε το στίγμα από την αρχή της χρονιάς, δηλώνοντας ότι δεν θα συναινέσει σε οδηγίες από τα pits. Χρειαζόταν όμως να το αποδείξει και στην πράξη, και από τα μέσα της χρονιάς και μετά βρίσκεται καθαρά μπροστά από τον Γερμανό, ο οποίος – με μοναδική εξαίρεση το Γερμανικό GP – βρίσκεται στα ίδια χαμηλά στάνταρ με πέρσι.
Συνεπώς, η Scuderia είχε δύο επιλογές: από την μια, τον Sebastian Vettel, τον άνθρωπο ο οποίος ήρθε το 2015 ως ο νέος Schumi, όντας ήδη τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής και επιφορτισμένος να επαναφέρει την Ferrari στις επιτυχίες στην υβριδική εποχή, η οποία είχε ξεκινήσει με τον χειρότερο τρόπο και ως ένα βαθμό το κατάφερε. Το 2018, το Maranello είχε υπερκεράσει το αρχικό πλεονέκτημα της Mercedes, και ήταν ισάξιο αν όχι καλύτερο του ανταγωνισμού. Το πρόβλημα ήταν οδηγικό όμως, αφού το λάθος του Γερμανού στον εντός έδρας αγώνα του ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου κατάρρευση. Μαζί με την επιεικώς ελλειπή ηγεσία του Maurizio Arrivabene, τα όποια όνειρα τίτλου υπήρχαν στην Ιταλία έσβησαν γρήγορα.
Πλέον είναι φανερό στους περισσότερους πως ο Vettel αποτελεί καμένο χαρτί για την Ferrari, τουλάχιστον ως διεκδικητής τίτλου. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η απουσία ηγεσίας, αλλά κατά τα φαινόμενα δύσκολα ο κάποτε κυρίαρχος της F1 θα ξανανεβεί.
Στην άλλη άκρη του ρινγκ, ο Charles Leclerc. Η Ferrari, μέσα στον κυκεώνα λαθών και παραλείψεων που αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της μετά Schumacher-Todt-Brawn εποχής, στάθηκε τυχερή βλέποντας ένα ατόφιο ταλέντο να είναι στο δικό της μισό του γηπέδου την ώρα που το χρειαζόταν περισσότερο. Σε διαφορετική περίπτωση, η μοναδική βιώσιμη λύση θα ήταν ο “δύσκολος” Max Verstappen (και ο 36χρονος το 2021 Lewis Hamilton), δηλαδή δύο οδηγοί οι οποίοι έχουν ήδη ισχυρούς δεσμούς με τις ομάδες τους.
Το τελευταίο μπορεί να ειπωθεί και για τον Charles: από μικρή ηλικία είχε δίπλα του τον Nicholas Todt και αποτελούσε προστατευόμενο μέλος της Ferrari. Συνεπώς, μια καριέρα όμοια με του Mika Hakkinen τουλάχιστον σε επίπεδο ομάδων, δεν θα ήταν ένα απίθανο σενάριο.
Κάπου εδώ πέρα θα πρέπει να δοθούν τα εύσημα στον Sebastian Vettel, ο οποίος δεν δίστασε λεπτό να εκτελέσει τις εντολές που δόθηκαν, δίνοντας μια ανάσα 2,6 δευτερολέπτων στον Leclerc. Αυτή ήταν μια δύσκολη πράξη για οποιονδήποτε πιλότο, πόσο μάλλον έναν με τον εγωισμό ενός 4 φορές παγκόσμιου πρωταθλητή. “Έκανα το καλύτερο για την ομάδα” ανέφερε ο Γερμανός στο team radio μετά το τέλος του αγώνα, και η ψύχραιμη προσέγγιση του πάνω στο θέμα μάλλον δείχνει πως και ο ίδιος έχει καταλάβει πως ο χρόνος του ως κύριος διεκδικητής του τίτλου (με το κόκκινο μονοθέσιο) έχει τελειώσει.
Ευχή όλων των φίλων της Scuderia, είναι η εποχή Leclerc να αποβεί καλύτερη από αυτές των Alonso και Vettel. Σε αντίθετη περίπτωση, η απουσία τίτλων στο μέλλον θα αποτελεί άλλη μια ολική αποτυχία του οργανισμού Ferrari.
+1: Ο Lewis Hamilton απέδειξε για άλλη μια φορά γιατί έχει μπει στο πάνθεον του αθλήματος. Αντί να κόψει ρυθμό και να κρατήσει την 3η θέση, “σκύλιασε” και μέχρι την τελευταία στροφή κυνηγούσε τον Leclerc. Σίγουρα δεν παύει να είναι πεινασμένος όσο ποτέ. Επίσης, δείχνει γιατί δεν υπάρχει ακόμα καμία κουβέντα περί απόσυρσης, τουλάχιστον μέχρι το 2021.
+2: Η McLaren έχει κάνει πολλά βήματα προόδου φέτος, και αυτό φάνηκε και στο Βέλγιο. Μπορεί ο Sainz να στάθηκε άτυχος και να εγκατέλειψε νωρίς, αλλά ο Norris ήταν best of the rest μέχρι ο κινητήρας του να παραδώσει πνεύμα. Μπορεί μια επαναφορά της McLaren να απέχει, αλλά τα σημάδια προόδου είναι εμφανή και καλοδεχούμενα από όλους.
+3: Για άλλη μια φορά μέσα στο 2019, η Haas έδειξε σημάδια ολικής κατάρρευσης. Με το στήσιμο του μονοθεσίου της, κέρδιζε στο 2ο κομμάτι αλλά ήταν εύκολη λεία για όλο το grid στις ευθείες. Μετά από το καλό πλασάρισμα στις κατατακτήριες σίγουρα ο Gunther Steiner θα περίμενε περισσότερα από τους οδηγούς του.
Eπόμενη στάση: Monza, ο ναός της ταχύτητας, όπου τα μαλακά ελαστικά και οι μεγάλες ευθείες πιθανό να δώσουν ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα στην Scuderia και τον Leclerc. Βέβαια ο Lewis Hamilton σίγουρα δεν θα μείνει αμέτοχος, όπως και ο Max Verstappen που καραδοκεί.
Για περισσότερα νέα πατήστε εδώ. Ενώ μπορείτε να μας ακολουθήσετε και στο κανάλι μας στο youtube.
