2+1 “ξεχασμένα” team orders
Τα team orders είναι παραδοσιακά ένα…ευαίσθητο ζήτημα στον κόσμο της Formula 1, και πολλές φορές αυτά μένουν στην ιστορία με συμβάντα όπως αυτό των Schumacher-Barrichello το 2002 στην Αυστρία ή το νεότερο των Hamilton-Bottas στο Sochi το ’18, αλλά εδώ θα δούμε 2+1 “διαφορετικά” team orders τα οποία για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν έχουν τέτοια προβολή…
GP Ευρώπης 1997, Jerez: Jacques Villeneuve-Mika Hakkinen (και ο Norberto Fontana σε guest εμφάνιση)
Ο Hakkinen μας έχει βοηθήσει πολύ, Jacques, δεύτερη θέση. Μην με απογοητεύσεις, το έχουμε συζητήσει.
Jock Clear, μηχανικός αγώνα του Villeneuve
H Ferrari χρειάζεται να στείλει σαμπάνιες στον Fontana, ο οποίος βοήθησε πολύ τον Schumacher εκεί.
Η Sauber έχει κινητήρες Ferrari, Murray;
Και όμως έχει Martin, you cynical chap. (αμετάφραστο)
Διάλογος μεταξύ των σχολιαστών του ITV Murray Walker και Martin Brundle
Η απέλπιδα προσπάθεια του Schumacher να κερδίσει το πρωτάθλημα είχε ολοκληρωθεί με τον θύτη στην αμμοπαγίδα και το θύμα να συνεχίζει κανονικά τον αγώνα του, και ένα γύρο πριν το τέλος ο Καναδός εν δυνάμει πρωταθλητής άφησε τις επερχόμενες McLaren να περάσουν μπροστά, την ίδια στιγμή που ο ανταποκριτής pitlane του ITV James Allen ανέφερε πως ο Dennis είχε κάνει αρκετές επισκέψεις τα τελευταία λεπτά στο γκαράζ της Williams.
Θεωρητικά, είχε αρκετούς λόγους να το κάνει: η έκταση της ζημιάς από την κίνηση του Schumacher ήταν άγνωστη τόσο σε αυτόν όσο και στην ομάδα του, ενώ και η θέση του του επέτρεπε να χαλαρώσει, με τον ίδιο να χρειάζεται έναν μόλις βαθμό για να στεφθεί πρωταθλητής και τον 7ο Panis…ένα λεπτό πίσω.
Κάπως έτσι, ο Mika Hakkinen πήρε την πρώτη νίκη της καριέρας του, ο Coulthard την δεύτερη θέση και ο περιχαρής Villeneuve την τρίτη, δηλώνοντας μάλιστα πως άμα προλάβαινε θα άφηνε και τον 4ο Berger να περάσει προκειμένου να ανεβεί στο βάθρο στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του. Αρχικά όλα τελείωσαν εκεί, μέχρι που μερικές εβδομάδες μετά οι Times του Λονδίνου έβγαλαν αποκλειστικό ρεπορτάζ με διαλόγους μεταξύ των οδηγών McLaren-Williams και των pitwall τους, τα οποία έκαναν φανερό σε όλους ότι υπήρχε μια κάποιου είδους συμφωνία μεταξύ των δυο ομάδων.
Και υπήρχε: σε μια εποχή που οι #2 οδηγοί (βλ. Irvine, Frentzen) ήταν στο πλευρό του teammate τους χωρίς περιστροφές και ο Michael Schumacher είχε κερδίσει τον προηγούμενο αγώνα στην Ιαπωνία…χάρη στον Irvine, ήταν απαραίτητο να υπάρχει κάποιου είδους προστασία. Για αυτό, ακόμα και δυο παραδοσιακά εχθρικά στρατόπεδα όπως αυτά της McLaren και της Williams ενώθηκαν απέναντι στον κοινό εχθρό από το Maranello, κάνοντας μια πολύ απλή συμφωνία: αν οι αδιάφορες McLaren κράταγαν τον Irvine μακριά από τον Villeneuve (και τον Schumi κοντά στον Καναδό), τότε η Williams θα τους βοηθούσε όσο το δυνατόν μπορούσε βαθμολογικά.
Σχεδόν δυο δεκαετίες μετά, το επιβεβαίωσε ο ίδιος ο David Coulthard, λέγοντας πως “Ο Ron έκανε μια συμφωνία κυρίων με τον Frank εν αγνοία μας, πως άμα τους βοηθούσαμε να κερδίσουν την Ferrari αυτοί θα μας βοηθούσαν επίσης. Ο Ron ακόμα και σήμερα θα το αρνηθεί, αλλά έτσι έγινε.”
Στον ίδιο αγώνα είχαμε και άλλο ένα παρόμοιο περιστατικό, όταν η Sauber του Norberto Fontana καθυστέρησε να αφήσει τον Jacques Villeneuve να περάσει παρά τις μπλε σημαίες, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Schumacher να αυξήσει την διαφορά του – και στους σχολιαστές του Βρετανικού GP να έχουν τον παραπάνω χαρακτηριστικό διάλογο.
Ο λόγος προφανής: σύμφωνα με τον Fontana, ο Jean Todt είχε ζητήσει από την Sauber να καθυστερήσει τον Villeneuve όταν έρθει η αναπόφευκτη στιγμή του ντουμπλαρίσματοςζ πατώντας πάνω στην προμήθεια κινητήρων του Maranello στην Ελβετική ομάδα.
Ο Fontana έκανε το ίδιο με τον Coulthard και τα…ξέρασε όλα μερικά χρόνια μετά, οι Peter Sauber και Jean Todt φυσικά διέψευσαν τα πάντα, αλλά όπως και να ‘χει, οι διαταγές ήταν καθαρά μέρος του παιχνιδιού τότε, και λίγοι έφερναν αντιρρήσεις – στην συγκεκριμένη περίπτωση όλα επιτρέπονταν.
(Για την ακρίβεια, όπως έμαθε με τον χειρότερο τρόπο ο Schumacher στην αμμοπαγίδα της Dry Sack, επιτρεπόντουσαν σχεδόν όλα…)
GP Βελγίου 1998, Spa-Francochamps: Damon Hill-Ralf Schumacher
Θα σας πω κάτι και να το ακούσετε καλά: εάν οι δυο μας τρέξουμε κανονικά, μπορεί να χαθούν όλα, ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα κάνουμε το 1-2 […] είναι επιλογή του Eddie.
Ο Damon Hill στους μηχανικούς του
Σε έναν αγώνα που τα είχε όλα (τεράστιο ατύχημα στον πρώτο γύρο, πάμπολλες εγκαταλείψεις μεταξύ των οποίων εκείνη η περίσταση μεταξύ Schumi-Coulthard, απίστευτη βροχή) το τέλος ήταν ίσως το πιο συναρπαστικό μέρος του.
Από το πουθενά, τα δυο μονοθέσια της Jordan βρισκόντουσαν στις δυο πρώτες θέσεις, με τον νεαρότερο Schumacher να είναι όμως πιο γρήγορος από τον Hill. Ο Βρετανός όμως ήταν σαφώς πιο έμπειρος, και έχοντας εμπειρία τόσο από αγώνες όσο και από το mindset ενός δεύτερου οδηγού, ήξερε πως ο Ralf θα του επιτεθόταν σύντομα.
Τουτέστιν, επίκληση στο συναίσθημα: βλέποντας ότι ο Jordan δεν ήθελε ή/και δεν μπορούσε να ορίσει εντολές μέσω ασυρμάτου, το πήρε πάνω του και σε μια κίνηση “παγκόσμιου πρωταθλητή” σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη της ομάδας του, ανέφερε πως η ομάδα πρέπει να σταματήσει την οποιαδήποτε μάχη μεταξύ αυτού και του Schumacher προκειμένου να διασφαλιστεί το υπερπολύτιμο 1-2.
Κάπως έτσι, ο ίδιος ο Jordan έδωσε διαταγή στον Ralf να μην προσπεράσει τον ομόσταυλο του, με τον Γερμανό πάντως να καθυστερεί να επιβεβαιώσει την εντολή, δείγμα του πόσο δεν την ήθελε.
Τελικά ήρθε το πολυπόθητο ΟΚ, η Jordan πήρε το απόλυτο των βαθμών από το πουθενά και ο εκστασιασμένος Eddie πήδαγε…σαν ξωτικό στα paddock από την χαρά του.
Ένας πρώην οδηγός του όμως λίγο πιο δίπλα δεν μοιραζόταν ακριβώς την χαρά του – και μερικές ώρες μετά, ένας ούτως ή άλλως φορτωμένος (από το συμβάν με τον Coulthard) Michael Schumacher συναντιόταν με τον Eddie στο motorhome της Jordan ζητώντας την ελευθέρας του μικρού αδερφού του.
Η απάντηση του Jordan ήταν τυπικότατη για τον συγκεκριμένο άνθρωπο και τα πεπραγμένα του “υπάρχει ρήτρα αποχώρησης, πλήρωσε τα λεφτά, adios!”, ο μεγάλος αδερφός έκανε ακριβώς αυτό, και 7 χρόνια μετά ο δεύτερος Schumacher της Jordan υπέγραψε την έξοδο του στον ίδιο ακριβώς αγώνα που το έκανε ο πρώτος…
Βραζιλιάνικο GP 1981, Jacarepaguá: Carlos Reutermann-Alan Jones
Σκεφτόμουν πως εάν κάνω στην άκρη, θα έπρεπε να σταματήσω το αμάξι και να πάω στην φάρμα μου στην Αργεντινή, αφού δεν θα έπρεπε να θεωρούμαι οδηγός πλέον.
Carlos Reutermann
Κλέβοντας μια σελίδα από το βιβλίο των τεράστιων Monty Python, ας πάμε να δούμε κάτι τελείως διαφορετικό: αποτυχημένα team orders.
Και εδώ υπάρχουν πολύ γνωστά παραδείγματα (Villeneuve-Pironi στην Imola το ’82, Vettel-Webber με το διάσημο “Multi-21” το ’13), αλλά ένα σχετικά άγνωστο γεγονός έγινε το 1981 στον δεύτερο αγώνα της σεζόν.
Με τρεις γύρους να απομένουν πριν το τέλος, ένας μηχανικός της Williams κρεμόταν από το pitwall κρατώντας μια πινακίδα που έλεγε καθαρά JONES-REUT – τουτέστιν, ο Αργεντίνος έπρεπε να αφήσει τον Αυστραλό teammate του να περάσει μπροστά και να δει πρώτος την καρό σημαία. Όντας στον δεύτερο μόλις αγώνα της χρονιάς οι λόγοι δεν ήταν βαθμολογικοί, αλλά…συμβολαίου.
Και όμως: ο Reutermann είχε μια ξεκάθαρη ρήτρα στο συμβόλαιο του η οποία έδινε το δικαίωμα στην Williams να του δώσει εντολή να αφήσει τον ομόσταυλο του να περάσει μπροστά, προϊόν ίσως της τεράστιας αγάπης και σεβασμού των Williams-Head προς τον Jonesy.
Εδώ, τα πράγματα ήταν κομματάκι διαφορετικά: ο σαφέστατα παρορμητικός Αργεντίνος είχε όπως είδαμε και πάνω έναν εσωτερικό διάλογο ο οποίος ξεκάθαρα κατέληξε στο όχι, η ρήτρα αν και γνωστή στους πάντες κλειδώθηκε στο…συρτάρι παρά τις εκκλήσεις από το pitwall, και τα απόνερα του συμβάντος επηρέασαν όλη την υπόλοιπη σεζόν.
Ο Frank Williams αρχικά έριξε πρόστιμο στον Carlos αλλά μετά έκανε μια μνημειώδη δήλωση η οποία κατέληγε στο “Στην τελική, οι οδηγοί είναι απλά υπάλληλοι” (και η οποία προμήνυε την σχέση του Sir με σχεδόν όλους τους οδηγούς του τις επόμενες δεκαετίες), ο Jones πήρε εν θερμώ την απόφαση να αποσυρθεί από την F1 αλλά σύντομα την πήρε πίσω (και δεν πήγε καν στο βάθρο), η ούτως ή άλλως εύθραυστη σχέση του με τον Reutermann διαλύθηκε στα εξ’ων συνετέθη – και στον τελευταίο αγώνα της σεζόν η βοήθεια που πιθανόν περίμενε ο πρωτοπόρος της βαθμολογίας από τον αδιάφορο (βαθμολογικά και φυσικά ενδοοικογενειακά) Jones δεν ήρθε ποτέ, δίνοντας το πρωτάθλημα στον Nelson Piquet.
