Βοηθήματα κρυμμένα κάτω από μυστικά μενού και χιλιάδες γραμμές κώδικα, βεβιασμένες αλλαγές κανονισμών χωρίς λόγο και αιτία, συγκρούσεις που έκριναν τίτλο και δυστυχώς, δύο θάνατοι – αυτά είναι λίγα μόνο από τα κύρια γεγονότα της ίσως πιο αμφιλεγόμενης σεζόν στην ιστορία της F1.
Πρόλογος– Imola (30-31/4) – Imola (1/5) – Τα φλεγόμενα χρώματα της Benetton (1) – Τα φλεγόμενα χρώματα της Benetton (2) – Η εκδίκηση του Max – Οι άλλοι – Schumi vs Hill – Επίλογος
Μετά τα τραγικά γεγονότα της Imola, η προσοχή της F1 στράφηκε στους εναπομείναντες διεκδικητές του τίτλου, Michael Schumacher και Damon Hill. Η μάχη τους περιείχε συγκρούσεις, σκάνδαλα, και κατηγορίες εκατέρωθεν: η Williams κατηγορούσε την Benetton για σωρεία παρανομιών εντός και εκτός του μονοθεσίου της, ενώ η Benetton κατηγορούσε την Williams και κυρίως την FIA για ξεκάθαρη χειραγώγηση του πρωταθλήματος υπέρ των αντιπάλων της. Εδώ θα δούμε την δεύτερη κατηγορία: προσπάθησε η ομοσπονδία να επηρεάσει την εξέλιξη του πρωταθλήματος εις βάρος της Benetton;
Πέμπτη, 25 Μαΐου 1994: 25 μέρες μετά την μαύρη Πρωτομαγιά και μόλις μια μέρα πριν την έναρξη του Ισπανικού GP, ο Flavio Briatore δηλώνει σε μια δημόσια επιστολή προς τον πρόεδρο της FIA Max Mosley την αντίθεση του με τα νέα μέτρα της ομοσπονδίας, τα οποία είχαν ως στόχο να μειώσουν την κάθετη δύναμη των μονοθεσίων προς όφελος της ασφάλειας. Μεταξύ άλλων, αναφέρει πως τόσο η Williams όσο και η Ligier έχουν αναφέρει δομικά προβλήματα με τα τροποποιημένα μονοθέσια τους στα επακόλουθα test (στα οποία οι τροποποιημένες πίσω αεροτομές…ξεκολλούσαν!) ενώ και ο Pedro Lamy της Lotus είχε μόλις την προηγούμενη ημέρα εμπλακεί σε ένα τρομακτικό ατύχημα σε δοκιμές στο Silverstone από το οποίο γλίτωσε με μερικά μόνο τραύματα.
Όλα τα παραπάνω είναι καλώς εξηγημένα και λογικά, αλλά την παράσταση αναμφίβολα κλέβει η τελευταία παράγραφος του κειμένου:
«Παρά τις ανωτέρω ανησυχίες μας, συνεχίζετε να επιμένετε σε αυτά τα κακοσχεδιασμένα μέτρα. Συνεπώς, πιστεύουμε ότι τόσο η ικανότητά σας όσο και των συμβούλων σας να κρίνουν τεχνικά θέματα αλλά και θέματα ασφαλείας στην F1 πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση.»
Μιλάμε για μια ανυπέρβλητη επίδειξη ισχύος: με τις ευλογίες του Bernie Ecclestone – ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία να τον προωθεί – ο Briatore είχε φτάσει σε τέτοια θέση στα εσωτερικά της Formula 1 που μπορούσε να αμφισβητήσει δημόσια ακόμα και τον ίδιο τον πρόεδρο της FIA. Είχε βέβαια και την στήριξη των περισσότερων ομάδων: πέρα από τις προαναφερόμενες Williams και Ligier, σχεδόν το σύνολο του grid (πλην της Ferrari) διαφωνούσε με τα νέα μέτρα και στον απόηχο της Imola, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να ρισκάρει μια μετωπική σύγκρουση με την ομοσπονδία. Για του λόγου το αληθές, και ο Ron Dennis…σιγόνταρε τον Ιταλό ομόλογό του, αναφέροντας σε δική του (επίσης δημόσια) δήλωση πως «[…] μας ανησυχεί η πιθανότητα περαιτέρω λανθασμένων παρεμβάσεων από την διοργανώτρια αρχή […] απαιτούμε να μας επιτρέψετε (σ.σ. τις ομάδες) να επαναφέρουμε την απαιτούμενη πειθαρχία στο management της F1».
Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το κλίμα των ημερών, το οποίο ήταν – τουλάχιστον – βαρύ: στον απόηχο του παραλίγο τρίτου θανάτου της σεζόν στο Monaco, σύσσωμα τα media κατηγορούσαν ευθέως την FIA πως είχε μετατρέψει την F1 σε ρωμαϊκή αρένα, διακινδυνεύοντας ανοιχτά τη ζωή των οδηγών της για χάρη του θεάματος – γεγονός που υποστηριζόταν από την απρόσμενα μεγάλη τηλεθέαση στο Μονακό, προφανώς επειδή οι θεατές περίμεναν…το επόμενο δυστύχημα.
Η FIA, για να είμαστε ακριβείς, αντιμετώπιζε μια πρωτοφανή κρίση: με τον Karl Wendlinger όπως είπαμε να αποφεύγει παρά τρίχα την προσθήκη του στον κατάλογο των θανόντων μετά το τρομαχτικό ατύχημα του στις ελεύθερες δοκιμές του Monaco, πληθώρα κρατών είχαν ξεκινήσει να θορυβούν την ομοσπονδία περί απαγόρευσης των GP σε αυτές, ενώ στο ίδιο μοτίβο κινούνταν και πολλοί χορηγοί, οι οποίοι δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να συνδεθούν με ένα σπορ το οποίο έθετε ανοιχτά σε τέτοιο κίνδυνο τους συμμετέχοντες – το τελευταίο ήταν άλλη μια ένδειξη πως το σοκ της επιστροφής των θανάτων στην Formula 1 εκτεινόταν στο σύνολο αυτής.
Με την ομοσπονδία την ίδια στιγμή να έχει ανοίξει ένα παράλληλο μέτωπο με την νεοσύστατη GPDA (οι οδηγοί απαιτούσαν την επαναχάραξη της πίστας στο σικέιν Nissan καθώς ο τσιμεντένιος τοίχος εκεί έφερνε πολύ άσχημες αναμνήσεις – και ανησυχίες), το ενδεχόμενο για μποϊκοτάζ και μια νέα Imola (1982) φαινόταν διάπλατα στον ορίζοντα, ειδικά από την στιγμή που πλην των Ferrari, Minardi, Larrousse, Tyrrell και της μιας Sauber του Heinz Harald-Frentzen (ο Wendlinger ήταν ακόμα σε κωματώδη κατάσταση) οι άλλες ομάδες δεν κατέβηκαν καν στο πρώτο σκέλος των ελεύθερων δοκιμών και κλειδώθηκαν μαζί με τους Max και Bernie στο motorhome της Williams προς εξεύρεση μιας καλύτερης λύσης.
(Μια μέρα μετά, η πολύπαθη Simtek έβλεπε τον εφιάλτη να ξαναζωντανεύει, όταν ο Andrea Montermini – ο οποίος έκανε ντεμπούτο ως αντικαταστάτης του άτυχου Ratzenberger – έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου στην γρήγορη τελευταία στροφή, και μετά από μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τον τοίχο, το εμπρός μέρος της Simtek του διαλύθηκε, κάνοντας ορατά τα πόδια του (!) – ξαφνικά, οι κατηγορίες περί «άθλιων πρωτοκόλλων ελέγχου» τις οποίες εκτόξευε ο Briatore δεν φαινόντουσαν και πολύ λάθος.)
Πίσω στα γεγονότα της Παρασκευής, οι διευθυντές των ομάδων παρέμειναν κλεισμένοι στο motorhome της Williams – και τελικά η πολυπόθητη λύση δεν βρέθηκε, αλλά το κλίμα στην συνάντηση ήταν αρκετά θετικό προκειμένου να απομακρυνθούν τα μαύρα σύννεφα ενός ελλιπούς grid – και με τους οδηγούς προσωρινά ευχαριστημένους με την λύση ενός…τοίχου από ελαστικά ο οποίος παρέκαμπτε το τσιμεντένιο μέρος (μια λύση την οποία ο Hill περιέγραψε χρόνια μετά ως «ηλίθια») ο αγώνας έγινε κανονικά, με τον Damon να παίρνει μια νίκη που ο ίδιος αλλά κυρίως η ομάδα του χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο και τον Michael Schumacher να κλέβει την παράσταση τερματίζοντας 2ος με το κιβώτιο του κολλημένο στην 5η ταχύτητα για τα ¾ του αγώνα.
Παντού χαμόγελα λοιπόν, όμως ο Max Mosley δύσκολα θα ξέχναγε την δημόσια αμφισβήτηση του αρχηγού της Benetton…
10 Ιουλίου 1994: 15 γύροι έχουν συμπληρωθεί στο Βρετανικό GP του Silverstone όταν ο εκπρόσωπος της FIA μεταφέρει στο pitwall της Benetton ένα χαρτί Α4 με 19 λέξεις πάνω του: «Βάσει της απόφασης #2 των αγωνοδικών, το μονοθέσιο #5 με οδηγό τον Michael Schumacher τιμωρείται με ποινή 5 δευτερολέπτων.» Από την στιγμή που δεν έγραφε ακόμα τον λόγο, οι μηχανικοί του Schumi απλά τον ενημέρωσαν πως η ποινή θα προστεθεί στον χρόνο του και ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά…
…μέχρι που 10 λεπτά μετά, ένα ακόμα «ραβασάκι» από το γραφείο των αγωνοδικών εξηγούσε πως η παραπάνω ποινή ήταν «για την αντικανονική προσπέραση στον γύρο σχηματισμού» – ο Schumacher νωρίτερα είχε προσπεράσει τον Hill ισάριθμες φορές στους δύο γύρους σχηματισμού. Εξοργισμένοι, οι Briatore και Walkinshaw ξεκίνησαν για το δωματιάκι που στέγαζε τον υπεύθυνο της FIA, Roland Bruynseraede, αλλά μέχρι να φτάσουν εκεί οι μαύρες σημαίες με το #5 είχαν βγει στην πίστα – τουτέστιν, άμεσος αποκλεισμός.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η μαύρη σημαία είναι (όπως θα έλεγαν στο Silverstone) sacrosanct – ιερή – ως η πιο βαριά τιμωρία που υπάρχει εντός ενός αγώνα. Επειδή βέβαια το 1994 ήταν οτιδήποτε πέρα από φυσιολογικό, ο Schumacher έτρεχε κανονικά ενώ οι συζητήσεις είχαν ανάψει – και μερικά λεπτά μετά, οι μαύρες σημαίες αποσύρθηκαν με τον Γερμανό να παίρνει εντολή μέσω team radio για να εκτίσει ποινή stop-go 5 δευτερολέπτων, μετά από την οποία συνέχισε κανονικά και τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον περιχαρή Damon Hill.
Επειδή όμως οι προηγούμενες ώρες είχαν φέρει μια σειρά από εκατέρωθεν λάθη και παραλείψεις, ας τα πάρουμε από την αρχή:
Τα προσπεράσματα του Schumacher είχαν προηγούμενο – αλλά ήταν παράνομα
Στον πρώτο κιόλας αγώνα της σεζόν στην Βραζιλία, ο Γερμανός είχε προσπεράσει τον εθνικό ήρωα Ayrton Senna στον γύρο σχηματισμού, θέλοντας να του «σπάσει τον τσαμπουκά» – κανένας δεν νοιάστηκε.
Βέβαια, εκεί ήταν Βρετανία, δεν ήταν παίξε γέλασε – με τα τοπικά media να αναμασούν περιχαρή το αιώνιο αφήγημα Αγγλίας εναντίον Γερμανίας και την διεθνή κοινή γνώμη να έχει «σταμπάρει» την Benetton ως κλέφτη (η αναφορά για το launch control είχε μόλις δημοσιοποιηθεί) το κλίμα ήταν πολύ βαρύ τόσο για αυτή όσο και για τον Schumacher. Προσθέστε και το γεγονός πως το «θύμα» ήταν ένας Βρετανός οδηγός στην πιο αμιγώς Βρετανική ομάδα του grid, και η απόφαση γίνεται πολύ εύκολη.
Θα έπρεπε να είναι εύκολη άλλωστε, επειδή το λένε οι κανονισμοί: σύμφωνα με τo Άρθρο 164 αυτών, η οποιαδήποτε προσπέραση (πέραν μηχανικών προβλημάτων) στον γύρο σχηματισμού τιμωρείται με μετατόπιση στο τέλος της σειράς εκκίνησης.
Η Benetton προσπάθησε όμως να αντικρούσει την κατηγορία της FIA με το ίδιο νόμισμα, αλλά δεν τα κατάφερε – το Άρθρο 120 το οποίο επικαλέστηκε η ομάδα ανέφερε πως η προσπέραση στον γύρο σχηματισμού επιτρεπόταν μόνο υπό ειδικές συνθήκες (εάν το προπορευόμενο μονοθέσιο είχε πρόβλημα) και προφανώς αυτές οι συνθήκες δεν υπήρχαν στην συγκεκριμένη περίσταση.
Οι αγωνοδίκες άργησαν στην έκδοση της τιμωρίας – εις διπλούν
Συνεπώς, παίρνοντας υπόψη μας τα παραπάνω, οι αγωνοδίκες θα έπρεπε να καταλάβουν αμέσως την κίνηση του Schumi και να πράξουν αναλόγως. Δεν το έκαναν την πρώτη φορά και ας υπήρχαν 5 λεπτά αναμονής μεταξύ των δύο γύρων σχηματισμού (μέχρι το μονοθέσιο του Coulthard να μεταφερθεί στην τελευταία θέση), ενώ πρόσθεσαν ένα ακόμα λάθος στο ενεργητικό τους όταν ενημέρωσαν την Benetton για την τιμωρία μετά την πάροδο των 15 λεπτών που αναφέρει ο κανονισμός – για την ακρίβεια, η πρώτη ενημέρωση έγινε στις 14:27 και η δεύτερη 4 λεπτά αργότερα.
(Βέβαια, δεν αναφέρεται πουθενά τι γίνεται άμα δεν η τιμωρία εκδοθεί μέσα σε 15 λεπτά – απλά πως απαιτείται να ενημερωθεί η ομάδα μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα.)
Άρα, 0 στα 2: το όλο πρόβλημα θα είχε λυθεί εν τη γενέσει του εάν ο Schumacher μεταφερόταν απλά στην τελευταία θέση του grid, ενώ έστω η έγκαιρη ενημέρωση της Benetton θα αφαιρούσε ένα από τα κύρια πατήματα της για το άκυρο της τιμωρίας. Το ότι τίποτα από τα δύο δεν έγινε, αποτελεί χωρίς αμφιβολία λάθος των υπευθύνων της FIA.
Οι αγωνοδίκες έπρεπε να διατυπώσουν καλύτερα την τιμωρία – και η Benetton έπρεπε να την καταλάβει αμέσως
Εδώ η κατάσταση είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι: μπορεί οι αγωνοδίκες να έγραψαν «τιμωρία 5 δευτερολέπτων» χωρίς περαιτέρω εξήγηση, αλλά οι ιθύνοντες της Benetton θα έπρεπε να ξέρουν εκείνο το κομμάτι των κανονισμών το οποίο ανέφερε πως η πρόσθεση x δευτερολέπτων στον τελικό χρόνο ενός οδηγού εφαρμόζεται μόνο στους 15 τελευταίους γύρους ενός αγώνα.
(Εξυπακούεται πως αυτό κάνει αβάσιμη την μελλοντική κίνηση των αγωνοδικών να μετατρέψουν την ποινή σε stop-go, αφού σε εκείνο το χρονικό σημείο είμασταν στα μέσα του GP.)
Βέβαια το pitwall της ιταλοβρετανικής ομάδας δεν ήξερε (ή δεν ήθελε να ξέρει) πως ισχύουν τα παραπάνω και προτίμησε να πατήσει πάνω στην πράγματι λειψή διατύπωση εκείνης της κόλλας Α4, αλλά δεν είχε τύχη, από την στιγμή που η συμμετοχή στο πρωτάθλημα συνεπάγεται νομικά και την πλήρη γνώση των κανονισμών, χωρίς εξαιρέσεις…
Η κίνηση του Schumi να αγνοήσει τις μαύρες σημαίες ήταν από μόνη της λόγος για βαριά τιμωρία
Όπως είπαμε και πιο πάνω, η μαύρη σημαία αποτελεί την πιο βαριά τιμωρία που μπορεί να δοθεί κατά την διάρκεια ενός GP, και ως εκ τούτου είναι σεβαστή από όλους.
Συνήθως, αυτή βγαίνει για πολύ σοβαρά ζητήματα (π.χ. μονοθέσιο που έχει διαρροή και γίνεται επικίνδυνο για τους άλλους), για αυτό άλλωστε έχει ως αποτέλεσμα και την άμεση απόσυρση του οδηγού χωρίς πολλά πολλά. Ο Schumacher όμως (και η ομάδα του) έκαναν…τους ανήξερους, υποβαθμίζοντας την ίδια την σημασία της σημαίας – και προφανώς, κανείς δεν πίστεψε τον Γερμανό όταν κατέθεσε ενώπιων του δικαστηρίου της FIA πως μπορεί είδε τον αριθμό 5 περιμετρικά της πίστας, αλλά όχι την μαύρη σημαία δίπλα σε αυτόν!
Άρα εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πως η κίνηση του Schumacher μπορούσε να δημιουργήσει ένα επικίνδυνο προηγούμενο, το οποίο σε μελλοντικές περιπτώσεις θα εκμεταλλευόταν κάποιος οδηγός ή/και η ομάδα του προκειμένου να τρέχει κανονικά ενώ οι ιθύνοντες συζητούσαν στο paddock – και το πράγμα θα μπορούσε να γίνει πολύ άσχημο…
Αρχικά δεν υπήρξε κάποια απόφαση πέραν του τριημέρου και το θέμα θεωρείτο λήξαν με ένα «τυπικό» πρόστιμο 25.000$ – αλλά το Συμβούλιο της FIA κάλεσε λίγες εβδομάδες μετά τον Schumacher μαζί με την ομάδα του (και τους Hill, Barrichello, Hakkinen για άσχετα με τον Γερμανό συμβάντα) και ο πέλεκυς ήταν βαρύς: μηδενισμός στο Βρετανικό GP και 500.000$ πρόστιμο για την Benetton, μαζί με δυο αγώνες αποκλεισμό για τον Michael Schumacher.
Αν για την Benetton υπήρχε επαρκής εξήγηση (οι θεατρινισμοί του Briatore και η γενικότερη στάση της), για τον Schumi η ποινή απέρριπτε το προηγούμενο που είχε τεθεί προ πενταετίας, όταν ο Nigel Mansell είχε επίσης δει την μαύρη σημαία στο Estoril και δέχτηκε επακόλουθη ποινή αποκλεισμού για τον επόμενο αγώνα.
«(Η ποινή) βρωμούσε εκδίκηση για το γράμμα του Briatore στην Βαρκελώνη» έγραφε στην ανασκόπηση του το RaceFans 20 χρόνια μετά, αλλά και το 1994 πολλοί πίστευαν το ίδιο – πως πέρα από μια απόπειρα να αποκτήσει ενδιαφέρον ένα πρωτάθλημα που μέχρι τότε πήγαινε διά περιπάτου στον Schumacher, η ποινή είχε και χαρακτήρα αντιποίνων για την αμφισβήτηση που ο Ιταλός είχε εκφράσει προς το πρόσωπο του προέδρου της FIA.
Σαν τον Al Capone και δικαιοσύνη a la carte
Είναι γνωστό πως ο πιο διαβόητος ίσως εγκληματίας όλων των εποχών δεν μπήκε φυλακή για ένα από τα δεκάδες «βαριά» εγκλήματα που είχε διαπράξει, αλλά για…φοροδιαφυγή.
Σε όρους και πλαίσια Formula 1, είναι πολύ πιθανό το ίδιο να ίσχυε για την Benetton: από την στιγμή που όπως είδαμε στα προηγούμενα μέρη η ομοσπονδία δεν μπορούσε να την τιμωρήσει για το launch control – και δεν ήθελε να την τιμωρήσει για το φίλτρο καυσίμου – έπρεπε να βρει άλλους τρόπους προκειμένου όχι μόνο να υπάρξει μια κάποια τιμωρία αλλά και να κατευνάσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα το οποίο μετά από μια αρχική συμπάθεια, ήταν ξεκάθαρα εναντίον της Benetton.
Βέβαια, αυτό δεν εμπόδιζε την παραπάνω τιμωρία να δίνεται…a la carte, στους όρους και στον χρόνο που βόλευε τον Max και τον Bernie. Τι εννοούμε: η αρχική απόφαση περί αποκλεισμού για δυο αγώνες περιλάμβανε τα GP Γερμανίας και Ουγγαρίας. Η Benetton δεν είχε σκοπό να κάνει έφεση, και επειδή προεδεύοντος του Max Mosley ήταν μάταιο να ελπίζει σε κάτι θετικό (έχοντας επίσης στο πίσω μέρος του μυαλού της ότι νωρίτερα μέσα στην σεζόν ο αποκλεισμός ενός αγώνα του Eddie Irvine μετατράπηκε μετά την έφεση σε…τρεις) αλλά κυρίως επειδή η παλιά χάραξη του Hockenheim με τις τεράστιες ευθείες μέσα στα δάση δεν ευνοούσε ιδιαίτερα τον Ford Zetec-R 8 κυλίνδρων, ο οποίος υστερούσε σε τελική ταχύτητα απέναντι στους V12 της Ferrari και τους V10 της Renault.
Αν η πίστα δεν ευνοούσε μια φορά την Benetton, η απουσία ενός συγκεκριμένου πιλότου δεν ευνοούσε…δέκα την FIA: 140.000 Γερμανοί είχαν εξαντλήσει από τον Μάρτιο τα εισιτήρια για το event, ελκυόμενοι από την μετάλλαξη του Michael Schumacher στο μεγαλύτερο αστέρι του grid – και μάλλον δεν θα έπαιρναν και πολύ καλά την απουσία του.
Για την ακρίβεια, δεν το πήραν καθόλου μα καθόλου καλά: υπήρξαν δεκάδες απειλές για εμπρησμούς στο δάσος περιμετρικά αλλά και εντός της πίστας, ο Damon Hill δεχόταν πληθώρα απειλητικών μηνυμάτων και φοβούμενος για την ζωή του ήταν συνεχώς υπό αστυνομική προστασία (!), ενώ ακόμα και ο δήμαρχος της όμορης πόλης απηύθυνε έκκληση προς τους αρμόδιους να αφήσουν τον Schumi να αγωνιστεί.
Αυτό που δεν ήξερε ήταν πως οι αρμόδιοι είχαν με την σειρά τους απευθύνει έκκληση…στην Benetton. Και όμως: σύμφωνα με τον Ross Brawn, «σημαντικά πρόσωπα μέσα στην FIA μας είπαν πως στη περίπτωση που ασκούσαμε έφεση, θα έβλεπαν σαφώς πιο θετικά την περίπτωσή μας». Βέβαια, παρά την κίνηση της Benetton να υποκύψει στις πιέσεις και να αφήσει τον Schumacher να αγωνιστεί, όχι μόνο η έφεση δεν έγινε αποδεκτή τελικά, αλλά και η κατάσταση με τον ανεφοδιασμό στο Hockenheim της έφερε άλλα τόσα προβλήματα – άρα μπορούμε να δούμε πόσο καλά πήγε αυτό.
Και κερατάς και γδαρμένος
Η εκδίκαση της έφεσης είχε οριστεί για τα τέλη Αυγούστου, γεγονός που σήμαινε πως πέρα από Γερμανία και Ουγγαρία, ο Schumacher θα έπαιρνε μέρος και στο αγαπημένο του GP Βελγίου. Κέρδισε εύκολα, αλλά η νίκη του ακυρώθηκε λίγες ώρες μετά, όταν το report του Charlie Whiting ανέφερε πως η ξύλινη σανίδα πάχους 10 χιλιοστών στο πάτωμα του μονοθεσίου είχε φθαρεί παραπάνω από το επιτρεπόμενο.
Δεν αποτελεί έκπληξη ο μηδενισμός, αφού σε αντίθεση με τα υπόλοιπα αδικήματα της Benetton, τα οποία θεωρητικά τουλάχιστον σηκώνουν συζήτηση, το συγκεκριμένο είναι άσπρο-μαύρο – και η μπίλια έκατσε στο δεύτερο. Το πάχος της σανίδας είχε σε σημεία φτάσει ακόμα και τα 7.4 χιλιοστά (πολύ πιο κάτω από τα επιτρεπόμενα 9) και παρά τις αντιρρήσεις της Benetton πως η όποια φθορά προήλθε από ένα τετακέ του Schumacher, οι αγωνοδίκες κράτησαν την ποινή αναφέροντας ότι «τα σημάδια του τετακέ ήταν τόσο ξεκάθαρα όσο και σε διαφορετικό σημείο της σανίδας» – τα προαναφερόμενα 7.4 χιλ. ήταν προς το εμπρός μέρος του μονοθεσίου ενώ τα σημάδια του τετακέ στο πίσω.
Με την προαναφερόμενη έφεση να έχει απορριφθεί μερικές μέρες νωρίτερα και τον Damon Hill απόντος του Schumacher να κάνει το 2/2 σε Ιταλία και Πορτογαλία, η κατάσταση είχε ανατραπεί πλήρως: 76 πόντοι για τον Γερμανό έναντι 75 για τον Βρετανό, ο οποίος είχε το momentum – και με τρεις αγώνες να απομένουν, το πρωτάθλημα θα κρίνονταν στη κόψη του ξυραφιού, κάνοντας αδιαμφισβήτητα χαρούμενο τον Bernie Ecclestone…
Στο επόμενο μέρος, «οι άλλοι»: μπορεί οι Benetton-Williams και οι οδηγοί τους να μονοπώλησαν το ενδιαφέρον, αλλά υπήρχαν ενδιαφέρουσες ιστορίες και στο υπόλοιπο paddock καθόλη την διάρκεια του 1994, όπως η συνεργασία McLaren-Peugeot και η επιστροφή των Mercedes και Nigel Mansell, μεταξύ άλλων…
←Τα φλεγόμενα χρώματα της Benetton, μέρος 2ο|Οι άλλοι→
Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube, Tik Tok, Discord και Twitter.
