Η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα τελειώνει σε λίγες μέρες, και στην F1 στιγματίστηκε από την κυριαρχία 2 ομάδων οι οποίες μοιράστηκαν όλους τους τίτλους: Red Bull και Mercedes. Πέρα από αυτό το στατιστικό όμως, υπήρχαν 5 στιγμές οι οποίες καθόρισαν περισσότερο από τις άλλες την δεκαετία που τελειώνει – και μία από αυτές ήταν η ξαφνική απόσυρση του Nico Rosberg…
Ήταν 2 Δεκεμβρίου του 2016, όταν τα ήρεμα (για την εποχή) νερά της Formula 1 ταράχτηκαν για τα καλά: κατά την απονομή του πρωταθλήματος στην Βιέννη, ο Nico Rosberg ανακοίνωνε την απόσυρση του από την F1 μόλις 6 μέρες μετά από την κατάκτηση του παρθενικού του τίτλου. Αυτή ήταν μια από τις πλέον σοκαριστικές αποφάσεις στην σύγχρονη ιστορία του σπορ, και για καλό λόγο – από το 1993 και τον Alain Prost είχε να αποσυρθεί οδηγός χωρίς να υπερασπιστεί το πρωτάθλημα του.
Οι όποιες ομοιότητες μεταξύ τους τελειώνουν εκεί: ο Prost ήταν 38 χρονών, με σίγουρη την θέση του στο πάνθεον του αθλήματος και οδήγησε εκείνη την χρονιά (κυρίως) για να ξεπεράσει τον Ayrton Senna σε πρωταθλήματα, γνωρίζοντας πως η τηλεκατευθυνόμενη Williams FW15C (το μονοθέσιο με τα πιο εξελιγμένα βοηθήματα στην ιστορία της F1, αφού τα περισσότερα απαγορεύτηκαν από την επόμενη χρονιά) θα του έδινε αυτή ακριβώς την ευκαιρία.
(Αυτό δεν σημαίνει πως η απόδοση του ήταν καλή, ειδικά στο δεύτερο μισό της σεζόν όπου ο πρακτικά rookie Damon Hill του “μάτσαρε” την απόδοση – ίσως για αυτό ο Alain προτίμησε να φύγει από το σπορ στην κορυφή αυτού παρά να ρισκάρει έναν ενδεχόμενο διασυρμό από τους Senna/Schumacher.)
Ο Rosberg από την άλλη, ήταν μια τελείως διαφορετική περίπτωση – προερχόταν από 2 συνεχόμενες αποτυχίες απέναντι στον “frenemy” Lewis Hamilton, με την δεύτερη να είναι στα όρια του εξευτελισμού, εξαιτίας του γνωστού περιστατικού με το καπελάκι στο Austin.
Αυτό το τελευταίο πιθανότατα τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο, και άλλαξε τελείως το πρόγραμμα του για την επόμενη σεζόν: δίαιτα, yoga και περισυλλογή, όπως και πλήρης αποχή από τα social media, ήταν μερικές από τις αλλαγές που είχε κάνει. Εκ του αποτελέσματος, αυτές πιάσανε τόπο: μετά από ένα εξαιρετικό πρώτο μέρος της σεζόν (και ένα…όχι και τόσο εξαιρετικό μέσο αυτής), και κυρίως μετά την εγκατάλειψη του Hamilton στην Μαλαισία, η ψυχολογία άρχισε να γυρνάει υπέρ του Γερμανού/Φιλανδού: η νίκη του στον επόμενο αγώνα στην Ιαπωνία σήμαινε πως και στο ενδεχόμενο ο Hamilton να έκανε το 4/4 στους τελευταίους αγώνες της σεζόν, οι δεύτερες θέσεις θα ήταν αρκετές για να πάρει αυτός τον τίτλο.
Και πριν τον τελευταίο αγώνα στο Abu Dhabi, αυτό ακριβώς είχε γίνει, με τους δυο διεκδικητές του τίτλου να κάνουν συνεχόμενα 1-2 – πλέον ο Nico ήθελε απλά ένα podium χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα κάνει ο αντίπαλος του…
…ο οποίος όντας πρώτος λίγους γύρους πριν το τέλος σε μία κυνικότατη (και απόλυτα λογική) τελευταία προσπάθεια να πάρει τον τίτλο, είχε γυρολόγιο 2 δευτερόλεπτα (!) πάνω από τους άλλους πρωτοπόρους, με απώτερο σκοπό να κολλήσει όχι μόνο ο δεύτερος Rosberg πίσω του, αλλά κυρίως οι επερχόμενοι Vettel και Verstappen: άμα αυτοί προσπερνούσαν τον Rosberg, o Hamilton ήταν πρωταθλητής.
Το κόλπο δεν πέτυχε, ο Γερμανός έδειξε χαρακτήρα, και η καρό σημαία τον βρήκε να πανηγυρίζει το πρωτάθλημα.
Τις επόμενες μέρες, όλως παραδόξως, το talk of the town δεν ήταν αυτό, αλλά η «ανταρσία» του Hamilton απέναντι στην ίδια του την ομάδα, η οποία στο τελευταίο μέρος του αγώνα του έδινε σαφείς (και από ένα σημείο και μετά, άμεσες) εντολές να αυξήσει τον ρυθμό του, με τον Βρετανό βέβαια να τους απευθύνει τον λόγο (!) πίσω: «χάνω το πρωτάθλημα, άρα δεν με ενδιαφέρει και πολύ τι μου λέτε».
Αυτή η συμπεριφορά σε πολλές ομάδες του grid θα ήταν λόγος απόλυσης, και πραγματικά πολλές φωνές μέσα και γύρω από την Mercedes μιλούσαν για «επανεξέταση» του συμβολαίου του Hamilton – μέχρι που η είδηση της απόσυρσης του teammate του έσκασε σαν βόμβα και τράβηξε πάνω της όλο το ενδιαφέρον.
Δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να βρούμε τι κρύβεται πίσω από την απόφαση του Nico Rosberg: μια σπάνια – για τα δεδομένα της F1 – επίδειξη αυτογνωσίας.
Για να φτάσει ένας οδηγός να έχει μια από τις 20-22-24 θέσεις στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού, θα πρέπει να έχει (πέρα από πολλά, πολλά λεφτά) περάσει επιτυχημένα από μια ντουζίνα πρωταθλήματα, από τις γνωστές F2/F3 μέχρι τοπικά πρωταθλήματα kart. Αυτός ο δρόμος δημιουργεί τόσο τεράστια πίεση στους πιλότους, όσο και έναν εγωισμό, ο οποίος γίνεται όλο και μεγαλύτερος με την πάροδο του χρόνου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι φυσιολογικός, ακόμα και αναγκαίος, ειδικά σε ένα zero-sum πεδίο όπως η Formula 1, όπου άμα δεν θέλεις εσύ την θέση, υπάρχουν άλλοι πέντε που την θέλουν το ίδιο και περισσότερο.
Συνεπώς, το σύνολο του grid φτάνει σε αυτό με ένα πολύ μεγάλο εγώ, το οποίο πολλές φορές ξεφουσκώνει απότομα. Στην περίπτωση του Rosberg, δεν ξεφούσκωσε, αλλά απλά έκανε στην άκρη, αφήνοντας τον να δει καθαρά το μοιραίο: ότι είχε τρυπήσει το ταβάνι του.
Όπως προαναφέραμε, η προσπάθεια του Γερμανού το 2016 για να υπερκεράσει τα εμπόδια των προηγούμενων σεζόν ήταν τεράστια, και άλλαξε τελείως την καθημερινότητα του – η οποία, ούτως ή άλλως, καθοριζόταν σε τεράστιο βαθμό από την ίδια την F1. Είναι απόλυτα πιθανό ο Rosberg (ο οποίος είχε γίνει και πατέρας μέσα στο 2016) να μην ήθελε να περάσει άλλη μια σεζόν σε αυτό το μανιώδες τσίρκο, στο οποίο η σκληρή και ενίοτε τοξική κόντρα του με τον Lewis Hamilton έπαιζε σημαίνοντα ρόλο.
Και μέσα στη πίστα όμως, το ταβάνι παρέμεινε τρυπημένο: σίγουρα κανείς δεν θα βάλει τον Rosberg στην λίστα με τους μεγάλους του αθλήματος. Όλως παραδόξως όμως, η αναγνώριση της αξίας του μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου, κυρίως μέσω της σύγκρισης με τον διάδοχο του στην Mercedes και την συνεχή αδυναμία αυτού να πλησιάσει έστω τον κυρίαρχο Lewis Hamilton.
Πιθανότατα, ο Nico Rosberg ζύγισε τα παραπάνω, έβαλε στην ζυγαριά και την αναμενόμενη «κάψα» του Hamilton για να ξαναπάρει τα σκήπτρα του χρόνου, μαζί και με την μείωση της διαφοράς από Ferrari-RBR, και κατέληξε πως δεν όφειλε να αφιερώσει άλλους 12 μήνες στην ζωή του για όλο αυτό, ειδικά από την στιγμή που πολύ πιθανόν η κατάληξη να ήταν πολύ άσχημη για αυτόν και την καριέρα/υστεροφημία του.
(Ο ίδιος έχει πει ότι πήρε την απόφαση μετά την νίκη του στην Ιαπωνία, αλλά εκείνη την στιγμή το πρωτάθλημα ακόμα κρεμόταν σε μια κλωστή – θεωρώ αδύνατο ο Γερμανός να αποφάσιζε να αποχωρήσει έχοντας χάσει 3 σερί χρονιές από τον Hamilton, βάζοντας ταφόπλακα στην υστεροφημία του.)
Φυσικά δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γινόταν σε ένα παράλληλο σύμπαν, πόσο μάλλον με τόσες πολλές μεταβλητές – αλλά οι δηλώσεις του Hamilton πριν και μετά την απόσυρση του ομόσταυλου του, μας δείχνουν πως θα ανέβαινε μάλλον ένα σκαλί πάνω το ’17, μόνο και μόνο για να αποδείξει πως είναι καλύτερος.
Πέρα από την κρυστάλλινη μπάλα του μέλλοντος, όμως, υπήρχαν δυο εκ διαμέτρου αντίθετα ρεύματα όσον αφορά τις αντιδράσεις του φίλαθλου κοινού της F1, τα οποία ως συνήθως έπνιγαν τους πιο μετριοπαθείς.
Η πρώτη (και λιγότερο δημοφιλής) άποψη, τον αποθέωνε λέγοντας πως έφυγε «στο peak της καριέρας του», όπως έκανε ο Michael Jordan (πριν ξαναγυρίσει ανεπιτυχώς) και περίπου ο Michael Schumacher (πριν ξαναγυρίσει επίσης ανεπιτυχώς). Σε μια καριέρα στην οποία θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατον – θεωρητικά και πρακτικά – να πιάσει κάποιο μεγάλο ρεκόρ, ένας τίτλος είναι αδιαμφισβήτητα η κορυφή της, και ο Γερμανός πιστεύοντας ότι πλέον δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά.
Η δεύτερη άποψη, η οποία ήταν και πολύ πιο διαδεδομένη, ήταν πως ο Rosberg σε ελεύθερη μετάφραση «κότεψε» – αντί να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον τίτλο του, όπως θα ήταν το (ίσως αθλητικά) σωστό, έφυγε φοβούμενος μια συντριβή από τον Hamilton η οποία θα μετέτρεπε την χρονιά του θριάμβου του σε απλή παρένθεση.
Όπως πάντα, η αλήθεια κρύβεται κάπου στην μέση. Είναι αλήθεια πως λαμβάνοντας υπόψιν μας το πνεύμα του ανταγωνισμού το οποίο βρίσκεται στην καρδιά της Formula 1, η απόφαση του Rosberg σε πολλούς «κάθεται στον λαιμό», ειδικά όταν έχει προηγηθεί μια από τις πιο βάναυσες κόντρες στην ιστορία του σπορ μεταξύ αυτού και του Hamilton, η οποία πιθανώς να άξιζε ένα καλύτερο τέλος από την φυγή.
Από την άλλη, βέβαια, ο Γερμανός δεν ήταν κάνα νεούδι: με 11 γεμάτα χρόνια παρουσίας στο σπορ και 7 στην Mercedes, πιθανώς να ένιωθε ότι σωματικά και κυρίως ψυχολογικά ήταν «άδειος», έχοντας δώσει ότι μπορεί στην F1 – και έχοντας και την οικογένεια του να τον περιμένει στο πλάι.
Θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπορέσει να κριθεί από την ιστορία, αλλά είναι γεγονός πως ο Nico Rosberg κατάφερε να αντιμετωπίσει τον πιο επιτυχημένο οδηγό όλων των εποχών πολύ πιο επιτυχημένα από τους περισσότερους της εποχής του – και στην τελική, όντας πρωταθλητής, έχει μπει σε μια κλειστή λίστα όπου ας μην γελιόμαστε, δεν υπάρχουν ανάξιοι.
Ναι, σχεδόν αμέσως απέταξε τον εαυτό του από την προσπάθεια υπεράσπισης του τίτλου του, στην τελική όμως, κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει τους πλήρεις λόγους που οδήγησαν τον Rosberg σε μια τέτοια απόφαση – αλλά η απόσυρση του, μαζί με όλη την σεζόν που προηγήθηκε, είναι σίγουρα μια από τις στιγμές που καθόρισαν την δεκαετία του 2010.
Διαβάστε όλα τα νέα της Formula 1 εδώ, ενώ πλέον μπορείτε να μας βρείτε στο Instagram, YouTube, Tik Tok, Discord και Twitter.