14/11/2010: Στιγμές που καθόρισαν τα ’10s

Ήταν 14 Νοεμβρίου 2010 όταν το τσίρκο της F1 πήγε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για τον τελευταίο αγώνα της σεζόν, και το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο: όχι τόσο λόγω του γεγονότος ότι το πρωτάθλημα δεν είχε κριθεί, αλλά κυρίως επειδή 4 (!) πιλότοι είχαν ελπίδες για τον τίτλο.

Πρώτος ήταν ο Fernando Alonso με 246 πόντους, ο οποίος ανέλπιστα είχε καταφέρει να πάρει κεφάλι στην μάχη του τίτλου με μια Ferrari που δεν ήταν και το ανταγωνιστικότερο μονοθέσιο. Στις επόμενες δύο θέσεις βρισκόντουσαν οι δύο οδηγοί της Red Bull, με τους Webber-Vettel να έχουν 238 και 231 βαθμούς αντίστοιχα, ενώ καθαρά μαθηματικές πιθανότητες είχε ο Lewis Hamilton, ο οποίος ήθελε να μην βαθμολογηθεί κανένας από τους παραπάνω και να νικήσει προκειμένου να πάρει τον τίτλο για το 2010.

Πριν τον αγώνα, η προσοχή κόσμου και media είχε στραφεί στην στάση της Red Bull αναφορικά με τα team orders που (μπορεί να) χρειάζονταν, σε ένα πρωτάθλημα που ήδη είχε τέτοια παραδείγματα (Alonso-Massa στην Γερμανία και Vettel-Webber στην Τουρκία), και στο αν ο Ισπανός θα κατάφερνε να πλασαριστεί με την Ferrari του στην πρώτη δυάδα, η οποία θα του έδινε τον τίτλο χωρίς να νοιάζεται για άλλα αποτελέσματα.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία μία ανασκόπηση/ανάλυση του ίδιου του αγώνα, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ένας από τους πιο αναλυμένους αγώνες της σύγχρονης ιστορίας της F1: η αστοχία της Ferrari στην στρατηγική της, με την Σκουντερία να βάζει τον Alonso νωρίς στα πιτς (για να καλύψει τον Webber) και τον Ισπανό να μην καταφέρνει να περάσει ποτέ την Renault του Petrov, δίνοντας το πρωτάθλημα στον Sebastian Vettel, αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο τριβής για πολλούς τιφόζι.

Αντιθέτως, ο δεύτερος αγώνας στην ιστορία του Abu Dhabi αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα σημεία καμπής της δεκαετίας που πέρασε, κυρίως για τις διάφορες παραλλαγές που θα μπορούσε να έχει το τέλος του – οποιοσδήποτε από τους πιθανούς νικητές θα άλλαζε άρδην το πρόσωπο της F1 για την εποχή 2011-2013, πιθανόν και της hybrid era που ακολουθεί.

Έστω ότι…ο Mark Webber έπαιρνε το πρωτάθλημα.

Είναι γνωστή η κατάσταση «εμφυλίου πολέμου» στην οποία βρισκόταν η Red Bull Racing στο σύνολο του 2010. Μπορεί την προηγούμενη χρονιά η τρομερή αρχή της Brawn GP να απέτρεψε την RBR να απειλήσει για τον τίτλο, αλλά το 2010 τα πράγματα ήταν διαφορετικά – ο Adrian Newey έκανε πάλι τα μαγικά του στο σασί, και οι Ταύροι είχαν το καλύτερο μονοθέσιο στο grid, μόλις στην 6η σεζόν τους στο σπορ.

Σε αντίθεση με την γενικότερη εικόνα εκείνης της περιόδου, είναι λάθος να θεωρήσουμε πως η Red Bull στήριζε ολοφάνερα τον Vettel: ο ιδιοκτήτης της Dietrich Mateschitz, όπως και ο υπεύθυνος της ακαδημίας Helmut Marko, έβλεπαν στον Γερμανό τον επόμενο μεγάλο σταρ του σπορ – μπορεί να έμοιασε στο είδωλο του Michael Schumacher όσο αφορά το «σταριλίκι» (ουσιαστικά την απουσία αυτού), αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν καλύτερος εμπορικά πιλότος από τον «στρυφνό, γέρο Αυστραλό», όπως περιέγραφε τον εαυτό του ο Mark Webber.

Από την άλλη, ο Christian Horner πολλές φορές έπαιζε τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Marko-Webber, όμως αναπόφευκτα πολλές φορές έπαιρνε το μέρος του Αυστραλού: εξαιρετικό παράδειγμα είναι η σύγκρουση Seb-Mark στην Τουρκία, με τον Helmut Marko να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στο paddock(!) ο οποίος έβλεπε υπαιτιότητα του Webber στο συμβάν και τον Horner να παλεύει να τον πείσει για το αντίθετο.

Άρα, ας ξεκινήσουμε με το βασικό: σε περίπτωση νίκης του Mark Webber, η ιεραρχία της RBR θα άλλαζε για τα επόμενα χρόνια. Ναι, η επιρροή του Marko ήταν και είναι τεράστια στο σύνολο της Red Bull Racing και ξεπερνάει κατά πολύ την ιδιότητα του στο οργανόγραμμα της ομάδας, αλλά θα ήταν δυσκολότερο να περάσει την άποψη του άμα ο Webber είχε τον τίτλο του 2010 στο παλμαρέ του.

Ομοίως και για την απόδοση τους: μέχρι την απόσυρση του o Webber δεν ξεπέρασε ποτέ την αποτυχία του και σίγουρα δεν έφτασε στα οδηγικά στάνταρ του 2010. Από την άλλη, ο Sebastian Vettel ήταν ενδυναμωμένος από την de facto #1 θέση του στην ομάδα, και πήρε 3 ακόμα τίτλους με την Red Bull – αλλά όπως βλέπουμε και τώρα (αλλά και το 2014) ο Γερμανός δυσκολεύεται πολύ όταν δεν έχει την πλήρη στήριξη της ομάδας από πίσω του, άρα σε άλλη περίπτωση πιθανόν οι τίτλοι του να ήταν ακόμα λιγότεροι από τρεις.

Έστω ότι…ο Fernando Alonso έπαιρνε το πρωτάθλημα.

Η περίπτωση του Alonso, αν και παρόμοια με του Webber (λάθος στρατηγική και αδυναμία προσπεράσματος) έχει πάρει πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα εξαιτίας της τεράστιας δημοφιλίας του συνδυασμού Alonso-Ferrari (η οποία έχει οδηγήσει πολλούς να θεωρούν τον Ισπανό ως έναν από τους καλύτερους πιλότους στην ιστορία της Ferrari, παρά το γεγονός ότι ιερά τέρατα όπως οι Fangio, Ascari, Villeneuve έχουν φορέσει επίσης την κόκκινη φόρμα), και της – ας είμαστε ειλικρινείς – προσφιλούς συνήθειας της Ferrari να χάνει από τις στρατηγικές της στην μετά-Todt εποχή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Alonso είναι ένας από τους καλύτερους οδηγούς της τελευταίας εικοσαετίας στην Formula 1, όπως και ότι τα “μόλις” δύο πρωταθλήματα του ίσως να είναι λίγα συγκριτικά πάντα με άλλους οδηγούς της εποχής του (βασικά: Hamilton και Vettel), όπως επίσης και άμεσο αποτέλεσμα των “κακών” επιλογών του σε Ferrari και McLaren, χωρίς φυσικά να έχει το 100% της ευθύνης για αυτές τις καταστάσεις.

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά εάν ο Ισπανός έπαιρνε τον τίτλο στην παρθενική του χρονιά στο Maranello, όχι τόσο για το τρίτο του πρωτάθλημα όσο για τον τρόπο με τον οποίο θα ερχόταν αυτό: από τον Schumacher το 1997-98 και τον Raikkonen το 2003 είχε να εμφανιστεί οδηγός που διεκδικούσε πρωτάθλημα με ξεκάθαρα χειρότερο μονοθέσιο, και τυχόν νίκη του θα τον ανέβαζε ακόμα περισσότερο στο πάνθεον της Formula 1.

Επίσης, θα άλλαζε τελείως την σχέση του Fernando με την Σκουντερία, η οποία ως γνωστόν τελείωσε άδοξα το 2014, εν μέρη εξαιτίας της αδυναμίας της Ferrari να του δώσει ένα πραγματικά καλό μονοθέσιο. Ένας τίτλος, ειδικά στην πρώτη σεζόν τους, πολύ πιθανόν να έδινε περισσότερη υπομονή και στις δύο μεριές – αν και με τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Ισπανού, κανένας δεν θα έβαζε το χέρι του στην φωτιά.

Έστω ότι…ο Lewis Hamilton έπαιρνε το πρωτάθλημα.

Μπορεί αυτή να είναι μακράν η λιγότερο πιθανή εξέλιξη, αφού ο Βρετανός ήθελε πρωτιά και εγκατάλειψη όλων των υπόλοιπων διεκδικητών για να πάρει το δεύτερο πρωτάθλημα του, αλλά είναι σίγουρα και αυτή με τις μεγαλύτερες προεκτάσεις.

Έστω λοιπόν, ότι ο Hamilton κάπως κατάφερνε να πάρει έναν ανέλπιστο τίτλο. Πέρα από το γεγονός ότι όπως και με τους άλλους δυο, θα άλλαζε τα ενδοοικογενιακά της McLaren (η οποία δεν ονόμασε ποτέ #1 στο σύνολο της συνύπαρξης Hamilton-Button), πολύ πιθανό και να άλλαζε την σύγχρονη ιστορία της F1…

…για έναν απλό λόγο: είναι γνωστό από τους ίδιους τους ιθύνοντες της Mercedes πως η πρόσληψη του Lewis Hamilton το 2013 δεν ήταν τόσο από επιλογή, αλλά από ανάγκη, αφού οι Vettel, Alonso θεωρούνταν ευρέως ως ένα σκαλί ανώτεροι οδηγοί – αλλά είχαν συμβόλαιο μέχρι το 2014.

Τι θα γινόταν όμως εάν η McLaren, έχοντας τον Hamilton ως δις παγκόσμιο πρωταθλητή με τα χρώματα της, του έδινε πρόωρη επέκταση συμβολαίου μέχρι το ’14; Σίγουρα, ο Lewis θα παρέμεινε η καλύτερη και η πιο εύκολη λύση για τα ασημί βέλη (ελέω μαμάς Mercedes), αλλά μπορεί αυτό το ενδεχόμενο να ανάγκαζε τον Wolff να στραφεί σε άλλες λύσεις – και την δεκαετία να αλλάξει τελείως… 

Είναι γεγονός πως η Αυστρο-γερμανική “δυναστεία” δεν είχε τα αποτελέσματα ή/και την απόλυτη κυριαρχία των άλλων δυο που υπήρξαν πριν και μετά (Schumacher/Hamilton), όμως σίγουρα άρχισε στις 14 Νοεμβρίου του 2010 – και πέρα από τα όποια λάθη των συνδιεκδικητών του, ο Sebastian Vettel έκανε τον τέλειο αγώνα και άξιζε τον τίτλο, γινόμενος πρωταθλητής για πρώτη φορά. Πέρα από τα αν όμως, η πραγματικότητα ήταν μια και έδωσε το στέμμα στον Sebastian Vettel, όπως και απόλυτη κυριαρχία στο εσωτερικό της RBR – ξεκινώντας μια τριετία κυριαρχίας του διδύμου Vettel-Red Bull, η οποία έβαλε την σφραγίδα της στο πρώτο μισό της δεκαετίας.

Για περισσότερα νέα πατήστε εδώ. Ενώ μπορείτε να μας ακολουθήσετε και στο κανάλι μας στο youtube.